Vikan - 04.01.1968, Qupperneq 45

kæliskápar
Höfum fyrirligg jandi 5
staarÖir af hinum heims-
þekktu PHILIPS kæliskóp-
um.
137 L 4.9 cft.
170 L 6.1 cft.
200 L 7.2 cft.
275 L 9.8 cft.
305 L 10.9 cft.
Afborgunarskilmólar.
GjöriÖ svo vel að lita inn.
___3? n & h c____
VIÐ 'OÐINSTORG fHJ
SI M I 1 0322
PHILIPS
inu og svo brosti hún. — Gott, Willie
vinur. Haltu nú áfram.
Hann greip í hálsmálið á kjóln-
um hennar, upp við aðra öxlina og
rykkti í. Líkami hennar kom í Ijós,
gegnum skáhalla rifu, frá annarri
öxl, niður að mitti. Hann lyfti henni
upp, hélt á henni yfir rúmbálkinn,
sem lá á hliðinni og lét hana á
gólfið upp við vegginn. Hann hall-
aði rúmbálkinum ofurlítið meira
yfir hana, og tók sér svo stöðu við
dyrnar og hlustaði.
Það kom mínútu síðar. Ofurlítið
marr í hjörunum á fremri hurðinni.
Willie snaraðist að hægindastólnum
og settist á annan arminn, laut fram
á við og setti aðra hendina milli
fótanna.
Dyrnar opnuðust. Delgado stóð
þarna og Maya fyrir aftan hann,
kvíða- og óvissusvipur á andlitinu.
Willie leit upp, ennþá álútur,
eins og hann fyndi til. — Hvern
andskotann viljið þið? Að ráðast
svona inn?
— Maya hélt, að hún hefði heyrt
einhver læti. Delgado litaðist um í
herberginu og brosti lævíslega. —
Það lítur út fyrir, að hún hafi haft
rétt fyrir sér. Hvar er ungfrú Blaise
okkar?
— Þarna. Willie rykkti til höfð-
inu í áttina að rúmbálkinum og
reis á fætur með erfiðismunum. —
Hún fór að ybba sig, svo ég gaf
henni á hann. Hún hélt áfram að
ybba sig og sparkaði í mig. — Þá
fauk í mig.
— Ég vona að sparkið hafi ekki
gert óbætanlegan skaða? spurði
Delgado og glotti. Willie lét sem
hann tæki ekki eftir þessum orðum
hans, heldur gekk að rúmbálkinum,
rétti hann við og dró hann frá
veggnum. Modesty lá ólögulega á
gólfinu, til hálfs á bakinu og hand-
leggirnir enn bundnir á bak aftur.
— Gott kvöld, sagði Delgado.
Hún leit ekki einu sinni á hann.
Hún starði eins og í leiðslu á Willie
Garvin. Willie gekk að henni, þreif
hana harkalega upp, kastaði henni
á rúmbálkinn og ýtti honum aftur
upp að veggnum.
Delgado horfði á hana með
áhuga, án þess að það vottaði fyrir
ástríðu. Hún lá máttlaus á rúmflet-
inu, hárið í óreiðu, kjóllinn rifinn og
rautt far eftir vænan löðrung ann-
ars vegar á andlitinu.
— Ég skal segja þér nokkuð,
sagði Delgado mildilega. — Ég held
ekki, að hún endist lengi með þessu
áframhaldi. Það gildir að sjálf-
sögðu sérstök regla um hana, þann-
ig að það er ekkert við því sagt,
þótt hún sé ofurlítið tuskuð til, en
ég held ekki, að Karz yrði sérlega
ánægður, ef hún væri búin að vera
of fljótt.
— Hafðu engar áhyggjur af því.
Ég ætla ekki að drepa tíkina, sagði
Willie fýlulega. — En ef hún held-
ur áfram að haga sér svona, lem
ég hana. Hefurðu nokkuð á móti
því?
— Ekki hið minnsta. Delgado
yppti öxlum. — Við höfum allir okk-
ar sérvizku.
— Rétt. Hypjaðu þig þá út og
leyfðu mér að hafa mína. Ef þú
kemur svona rjúkandi inn aftur,
sver ég við guð að ég skal lemja
þig líka, Delgado. Það fór ekki
milli mála að hann meinti þetta.
Delgado brosti hugsi til hans. —
Ég býst við, að við eigum eftir að
takast á, um það er lýkur, Willie.
En ekki um sinn. Það gæti orðið
Óheilbrigt. Hann leit á Modesty
aftur. Hún velti sér hægt og með
sársaukasvip yfir á hliðina og
lokaði augunum. Hakan slapti af
örmögnun. Delgado hristi höfuðið
áhyggjufullur. — Þú valdir þér svo
sannarlega þrönga veginn, elskan.
Skemmtu þér vel.
Svo sneri hann sér við, gekk í
gegnum anddyrið og fram á gang-
inn. Maya fylgdi á eftir. Það marr-
aði ofurlítið í hjörunum, þegar dyrn-
ar lokuðust.
19.
Willie Garvin lokaði innri dyrun-
um að herbergi Modesty. Kerfis-
bundið tók hann allt af litla borð-
inu og reisti það skáhallt upp við
dyrnar, með eina brúnina fast
klemmda upp undir hurðarhúninn.
Hann dró annan hnífinn upp úr
skeiðunum undir blússunni. Modesty
sat framan á. Hún sneri sér vitund,
svo hann gæti sprett á teygjunni,
sem hélt handleggjunum, og sneri
sér svo aftur að honum, meðan
hann losaði bandið af handleggj-
unum. Hendur hans voru einkenni-
lega stirðar og þetta tók langan
tíma. Að lokum gekk það þó. —
Willie setti hnífinn aftur í skeiðarn-
ar og settist á rúmbríkina við hlið-
ina á henni og hvíldi stóra hramm-
ana á hnjánum.
Hún dró saman rifinn kjólinn og
hnýtti hann af handahófi. Willie
starði niður á gólfið. Hann sagði
ekkert.
Framhald í næsta blaði.
Hugsanir festar
á filmu
Framhald af bls. 7
myndastyttu. Hún var afar ó-
skýr, en samt mátti sjá greini-
lega af hverju hún var.
Ritstjórunum þótti árangur-
inn undraverður, en voru samt
tortryggnir. Það jók á efasemdir
þeirra, að dr. Mitchell hefur
fengizt mikið við dáleiðslu. Þess
vegna báðu þeir Serios að koma
á ritstjórnaskrifstofur Life
nokkrum dögum seinna. Þeir
höfðu mikinn viðbúnað, þegar
hann kom, svo að ekki var hugs-
anlegt, að hann gæti beitt brögð-
um á nokkurn hátt. Serios bað
þá um að ákveða sjálfa af hverju
myndin ætti að vera, og síðan
skyldi hann reyna að hugsa hana
inn á filmuna. Það átti að koma
í veg fyrir, að hann hefði undir-
búið sig undir tilraunina.
Einn af ritstjórunum stakk upp
á, að hann hugsaði sér mynd af
borg og benti um leið á skýja-
kljúfana út um gluggann. Þeir
voru staddir á seytjándu hæð,
svo að ef tilraunin heppnaðist
fullkomlega mundi koma fram
loftmynd. Allir viðstaddir urðu
mjög undrandi, þegar filman var
tekin út úr vélinni og henni flett
sundur: Að vísu var þetta ekki
mynd af útsýninu út um glugg-
ann, heldur greinileg mynd af
einhverri borg, sem enginn kann-
aðist við, ekki einu sinni Serios
sjálfur!
Life hafði samband við Polar-
oid-verksmiðjurnar, áður en til-
raunin fór fram, og hafði beðið þá
um að senda mann með mynda-
vél, sem var notuð við tilraunina.
Fulltrúi Polaroid-verksmiðj-
anna stakk nú upp á því, að
Serios hugsaði sé mynd úr
Þrælastríðinu árið 1860. Serios
fannst það ekki heppilegt, þar
sem ljósmyndavélin hefði verið
komin til sögunnar á þeim tíma
og vildi heldur reyna að ná fram
mynd af eldri atburðum, þegar
ljósmyndavélin hafði ekki enn
verið fundin upp. Hann ákvað
því að reyna að ná fram mynd
úr Borgarastyrjöldinni í Banda-
ríkjunum. Eftir margar og erf-
iðar tilraunir birtist „hugmynd“
af tveimur hermönnum, sem
klæddir voru búningum, sem
tíðkuðust einmitt í borgarastyrj-
öldinni.
Ted Serios hefur ekki hagn-
azt hið minnsta á þessum óvenju-
lega hæfileika sínum. Og það
er bersýnilegt, að það er mikil
andleg raun að hugsa myndir
inn á filmu. Serios drekkur tals-
vert mikið og er afar viðkvæmur.
Hann vatnar músum, þegar eitt-
hvað ber út af og virðist eiga
við sálræna erfiðleika að etja.
i. *bi. vnvAN 45