Vikan - 04.04.1968, Síða 40

S£wiwíii|i.(«w i

mrnmm
mmmmm
lliigi

>X;X',>
með vi!
: :
•>",: :
r '

• >>:>:
■
xx>::>>>::>>>::>:;>>
■■P
Philip
Hin vota gröf
Framhald af bls. 15
viss og ef ég reynist hafa rangt
fyrir mér, munum við Skip út-
skýra nákvæmlega fyrir henni.
hversvegna við gerðum þetta.
Barbara fór aftur inn í svefn-
herbergið að hafa fataskipti. Um
leið og hún var horfin sagði
Breckenridge.
— Farðu varlega, líka, Skip.
— Er þér alvara?
— Þú ert líka syndari. Ef til
vill ertu ekki lengur friðhelgur.
Skip brosti með erfiðismun-
um. — Ég er næstum búin að
missa allt annað. Hvað þurfum
við nú að bíða lengi?
— Ég efast um að það verði
lengi. Ég held að hún láti fljót-
40 VIKAN 13-tbl-
lega til skarar skríða. Sennilega
í kvöld.
— Hugsaðu vel um stúlk-
una.
— Ég skal ekki fara langt frá
henni.
— Veiztu hvernig hún horfir
á þig? Eins og Lucee horfði
stundum á mig. Ef hún er eitt-
hvað í líkingu við Lucee áttu
þarna hundrað prósent konu.
— Ég á skjólstæðing, Skip.
Barbara kom aftur með
snyrtitöskuna. Eftir nokkrar
tilgangslausar og innihaldslaus-
ar samræður hurfu Bart og Bar-
bara á brott í einkalyftunni og
út um bakdyrnar og gengu al-
veg upp við húsið, þar til þau
voru komin þangað sem Jezzie
gat alls ekki séð þau. Hann ók
henni aftur heim á mótelið og
fór inn í hennar herbergi.
— Jafnvel þótt ég hefði haft
hreina samvizku, sagði hún,
fannst mér ég vera ódýr og rotin,
þegar ég sá, hvernig hún
horfði á mig.
— Þú stóðst þig vel. Þú of-
lékst ekki. Það var einmitt vel
til fundið að biðja um aftur í
glasið. Hún heyrir raddir, Bar-
bara. Hún fær fyrirmæli varð-
andi þig. Henni finnst hún vera
ósýnileg. Hún er refsiengillinn,
og hún kemur áreiðanlega til
með að fara slóttuglega að þér,
mjög skynsamlega.
— Þú ert svo viss.
— Hún sóaði engum tíma
varðandi Gus.
— En ef ekkert gerist?
— Þá verðum við að finna upp
eitthvað annað. Einhverja aðra
leið til að örva hana.
Klukkan hálf ellefu, þegar
Skip hafði verið í skrifstofu
sinni fáeinar mínútur kom
Jezzie Jackman hægt inn og lok-
aði dyrunum og settist í stólinn
við hliðina á borði hans og
horfði á hann með mildri dap-
urlegri örvæntingu.
— Er eitthvað að, Jezzie?
— Ég held að allt hafi snúizt
á móti mér, herra Skip. Allt.
— Viltu segja mér frá því?
Hún lokaði augunum andar-
tak og ýtti dökku hárinu frá
enninu með handarbakinu.
— Ég get ekki afsakað þig
lengur, herra Skip. Ég reyndi
það, en ég finn engar afsakan-
ir lengur. Ekki með þessa stúlku
sem var þarna inni hjá þér.
Ekki með þessa fyrirlitlegu,
máluðu konu. ■
— Kemur þér þetta nokkuð
við? spurði hann lágt.
— Það er bara meira en ég
get umborið, sagði hún og and-
varpaði. — Þetta hleðst upp.
Maður ímyndar sér að þetta
fari nú að jafna sig og þá kem-
ur alltaf meira. Þú hefur verið
góður við mig, en ég verð að
komast héðan burt, áður en ég
refsa þér líka.
Um leið og hann gerði sér
ljóst mikilvægi þess sem hún
hafði sagt, fann hann kalt vatn
renna milli skinns og hörunds.
Hann starði á hana. Hann sá
enga sekt, aðeins þreytulega
uppgjöf.
Refsaðir þú Lucille? spurði
hann hvíslandi og röddin var
rám.
— Lucille og Gus, þau voru
svört af synd. Ég hélt að þú værir
bara veiklundaður. Ég vissi ekki,
að þú varst óheiðarlegur. Ég
varð að víkja freistingunni úr
vegi fyrir þér, konunni og pen-
ingunum.
Hann starði á hana: — Þú
skilur ekki einu sinni hvað þú
hefur gert! Jessie! Ég gæti slit-
ið þig í sundur vegna þess, sem
þú hefur gert mér. Þú verður að
fá . . . fá hjálp. Viltu koma með
mér núna og segja Walmo frá
Lucille og Guc?
— Mér er sama. Það er eins
og mér sé sama um allt síðan
. . . ég sá konuna þarna inni. En
ég held, að þú ættir að fá pen-
ingana aftur fyrst.
— Hvar eru þeir?
— Við tjörnina, bak við hús-
ið þitt, við Beetle Creek. Ég get
sýnt þér það. Þessi herra Breck-
enridge gat sér réttilega til um
mig. Ég vil ekki segja Walmo
frá þessu. Ef herra Breckenridge
gæti hitt okkur þar útfrú, gæti
ég sýnt þér hvar peningarnir
eru og þá gæti ég sagt þér og
herra Breckenridge frá öllu, og
svo gætuð þið sagt Walmo.
— Ég held, að Harv ætti að
hilta okkur þar útfrá líka.
niUiliM Á UTJJJÁK' - • •