Vikan - 10.04.1968, Qupperneq 26

„Siðustu tvö árin hcf ég aðallega gert vcgg-
myndir, skúlptúrrelief gctum við kallað þær,
eins konar lágmyndir. Uppistaðan i þcim er
alúmín, eins og í öllum mínum myndum, en
járn og kopar er brætt inn í sem andstæðu-
form til að koma meiri þyngd i myndina.“
„Skúlptúrinn er það tjáningarform, scm mér
hcntar bczt. í honum finnum maður ekki HVAÐ
sem maður vill, heldur ÞAÐ sem maður vill,
það sem maður leggur verulega áhcrzlu á og
gefur lífinu gildi. Þessari listgrein fylgir mikið
erfiði, bæði andlegt og líkamlcgt, og umfram
allt jafnvægi."
„Þctta cr organísk list, hættulegur lcikur má
scgja, því verkin geta sýnzt svo náttúrleg að
fólk heldur kannski að þetta sé allt gert af
handahófi og án yfirvegunar. I3n ég vpna að
liið raunverulega gildi komi fram siðar.“
„Ég held mér við abstrakta list vegna þess
að ég held mig geta bætt einhverju við það,
scm á því sviði hcfur vcrið gert á þessari
öld. Væri ég ekki þeirrar trúar, stæði ég
ekki í þessu.“ — Til vinstri er Jóhann að
vinna við skírnarfontinn fyrir Laugarnes-
kirkju.
Myndir:
Kristján Magnússon

I»að er eins og sjálfur Vúlkan hafi tek-
ið sér bólfestu í fjörunni suiinan við
Fossvoginn; það grillir rétt í hann á
bak við hvítan gufumökkinn sem
stígur upp af glóandi alúmíngrautn-
um.
Til vinstri sjáum við yfir skúrana
hans Jóhanns í fjörunni og atliafna-
svið hans þar í kring. Þar eru nokkr-
ar skúlptúrmyndir hans geymdar til
bráðabirgða, unz fyrirfinnst meiri
framtíðarstaður. Á sumrin er Jóhann
þarna oft léttklæddur við vinnu, enda
hitinn nógur. Að neðan hellir hann
lögg af málmgraut í pottinn, og cinn
hraundrangurinn eftir hann sjálfan —
sem auðvitað er sízt af öllu nokkur
hraundrangur — horfir á ofan af
öskutunnunni.
.

LitiO inn íiiá Jianni nn
Kristínu Eyfells
TEXTi: DAGUR ÞORLEIFSSON
Það er engu líkara en við sé-
um gestir hjá sjálfum Hefestosi,
þótt svo að staðurinn sé að vísu
ekki undir Etnu, heldur í fjörinni
sunnan Fossvogsins. í skúrum
Iveim úr bárujárni samanrekn-
um sem þarna rísa á fjörugrjót-
inu er að finna hamra og sleggj-
ur, meitla og mörg önnur for-
kunnar verkfæri, en utan dyra er
smiðurinn sjálfur og sýður alú-
mín í potti við sex hundruð gráða
hita, maður grannur og sinastælt-
ur eins og Jón Hreggviðsson,
kjálkabreiður eins og Trotskí og
með úfinn hárþyril yfir breiðu
enni og glettnum, ötulum augum.
Við erum hér á vinnustað Jó-
hanns Eyfells, myndhöggvara.
— Raunar er alls ekki rétt að
kalla þetta, sem ég er að vinna,
höggmyndir, segir Jóhann. -—
Þetta er ckki höggvið, það er ekki
mín aðferð, nema þá við einstaka
verk eins og skírnarfontinn í
Laugarneskirkju. Það fer betur
á að kalla það skúlptúr, þótt orð-
14. tbi. VIKAN 27