Vikan - 10.04.1968, Blaðsíða 31

um og flautaði aftur. Það hlakk-
aði einhvers staðar í fugli. Hæg-
ur vindblær feykti nokkrum lauí-
um af nærstæðri eik og nokkur
þeirra lentu ofan á dimmu vatn-
inu og flutu þar kyrrlátlega.
Skógurinn var hávaxinn um-
hverfis vatnið. Einhversstaðar
rumdi í froski. Þögnin var ein-
kennilega áþreifanleg. Hann leit
á fleytuna og gekk út á mjóa
bryggjuna. Hann stóð þarna og
starði út á vatnið. Allt í einu
varð mikill buslugangur við fæt-
urna á honum og um leið og
hann leit niður var gripið í ökkl-
ana á honum, hann féll þunglega
og lennti með axlir og hliðhallt
höfuðið á bryggjubrúninni um
leið og hann lenti í vatninu, en
hugsunin skírðist þegar í stað
af köldu vatninu og hann reyndi
að sparka sér lausum frá því, sem
hélt í hann og synda í áttina að
bryggjunni, en þótt hann tæki
sundtökin, sá hann að hann dróst
í áttina burt frá landi, út á mitt
lónið. Hann sneri sér við og sá
helminginn af andlitsgrímunni
upp úr vatninu, rennvotan dökk-
gullinn hármakka, dimmblá augu
pírð og ákveðin. Hann kreppti
fæturna snögglega til að rífa
sig lausan og reyndi að ná til
hennar. Hún sleppti honum, en
um leið og hann reyndi að synda
að bryggjunni, greip hún aftur
um ökklana á honum og tosaði
honum lengra frá ströndinni.
Þrisvar sinnum sleppti hún hon-
um og þreif hann aftur. í þriðja
skiptið, sem hún náði honum,
dró hún hann í kaf, í stað þess
að draga hann út á vatnið. Hann
kreppti sig saman og seildist eft-
ir henni. Hún sleppti, hann skaut
upp kollinum, dró djúpt andann
og var þegar í stað dreginn í kaf
á ný; hann minntist þess hvern-
ig Lucille Phelps hafði drukknað,
án þess að nokkuð sæi á henni,
þetta gat ekki endað nema á einn
veg. Örmögnun, öirvænting,
dauði. Skip Kimberton hafði
sennilega farið sömu leið og lá
hér einhversstaðar á botninum.
Næst þegar hún rykkti honum í
kaf, kreppti hann sig saman,
spyrnti sér niður og réðist á hana
af öllu afli. Hann náði engu taki
á hálu hörundinu hún hvarf hon-
um þegar í stað. Hann opnaði
augun í kafi og reyndi að ná til
hennar, en sá hana synda fim-
lega, utan seilingar hans, í hálf-
hring, þokkafulla veru, vökula,
jafn óbugandi og miskunnarlausa
og hákarl, og sunduggarnir á fót-
unum hreyfðust hraðar en hann
hefði getað synt, jafnvel án þess-
ara hræðilega þungu fata. Hann
tróð marvaðann til að komast
upp á yfirborðið, en hún náði
honum áður. Hann sleit sig laus-
ann og sparkaði á eftir henni,
en missti, hún greip aftur um
ökklana á honum og dró hann
niður. Það fór krampi um lung-
un af áreynslunni. Samt tókst
honum að halda hálsinum lok-
uðum með einstæðu viljaþreki,
hann seildist eftir úlnliðum'henn-
ar, en hún sleppti honum og greip
hann aftur, áður en hann náði
yfirborðinu. Þetta var of lang-
ur tími. Hálsinn opnaðist og loft-
ið brauzt út úr honum eins og
sprenging og hann andaði að sér
óhreinu, gulu vatninu, og það
færðist yfir hann einhverskon-
ar draumur og hann heyrði tón-
list og fannst hann svífa um í
gulum satínböndum og varð
nokkurnveginn sama.
Þegar hann fann sig fjara út
eins og ljós, sem slökkt er hægt
og hægt, skynjaði hann að hún
var komin miklu nær, hafði vaf-
ið sig utan um hann. Gegnum
sívaxandi myrkrið fann hanrt
hvernig fingur hennar grófust f
bak hans, sá hana keyra höfuðið
aftur á bak og gat ekki betur
séð en hann sæi hræðilega sælu-
kennd lýsa af sundgrímuklæddu
andlitinu. Augu hennar voru lok-
uð. Hann lyfti hendinni upp í
andlitshæð, sneri handarjaðrin-
um í átt að hálsi hennar og sló>
svo á þennan sveigða háls, eins
fast og hann gat í vatninu; í
hálfdraumnum varð hún laus við
hann og færðist fjær, sneri sér
við og upp úr öðrum geyminum
á baki hennar barst stöðugur
straumur af loftbólum. Hún kom
við fótinn á honum. Hann kreppti
fótinn og sparkaði í hana af öllu
afli og barst upp á yfirborðið og'.
kom inn í myrka veröld, skyrptii
og hóstaði og kokaði og fann>.
allt í einu aftur til sársauka og:
örvæntingar. Hann greindi;
bryggjuna við hinn endann á.
heiminum og tók að berjast þang-
að með dýrslegum, ósjálfráðumi
hreyfingum, eins og slasaður
hundur, sem reynir að dragast
út fyrir þjóðveginn. Hún skaut
upp kollinum um meter fyrir
framan hann, froðufellandi og:
með sporðaköstum eins og stór,.
særður fiskur, sneydd allri skyn-
semi og miskunn. Hún beit af
afli um munnstykkið, stökk á
hann, náði í úlnlið hans og dró>
hann niður. Hann sló hana með
hnefanum. Svo reif hann munn-
stykkið út úr henni. Aftur komu
þau upp á yfirborðið, samanflækt
og bæði að reyna að ná undir-
tökunum. Hann fann að hún beit
af öllu afli í öxlina á honum í
gegnum fötin, og dró hann með
sér niður í myrkrið einu sinni
enn...
Hann var sáróánæglður, það
var einhver að ónáða hann. Það
var einhver að láta hann hósta
og koka og hann kastaði upp;:
hann vildi fá að sofa. Þessi of-
urþungi kom aftur og aftur á
bakið á honum og pressaði úr
honum allt loftið. Hann náði í
brúnina á pallinum, sem hann lá
á, og reyndi að forða sér undan
þessum þrýstingi. Þá linnti hon-
um. Hann stundi og velti sér
á hliðina, og horfði inn í óskýra
afmyndun af andliti Barböru.
Einhver reyndi að halda honum
niðri, en hann ýtti þeim sama
frá sér og settist upp. — Er allt
í lagi með þig, elskan? spurði
hann með rámri og hrjúfri röddu
og teygði sig fram lil að koma
við kinnina á henni.
Hún tók að hlæja og gráta í
senn. Hann vissi ekki hvemig
hann átti að taka því. Það virtist
einkennilegt viðbragð við full-
komlega eðlilegri spurningu. Svo
heyrði hann sérkennilegt hljóð,
eins og urr í villidýri, það var
Jezzie Jackman og þrekinn, ein-
kennisklæddur, ókunnugur mað-
ur hélt handleggjum hennar fyrir
aftan bak. Köfunartankamir lágu
í grasinu. Rennblautur köfunar-
búningurinn límdist að líkama
hennar og sterklegir vöðvamir
hnykkluðust og byltust, þegar
hún reyndi að losa sig, hún var
næstum of sterk til að maðurinn
réði við hana. Walmo kom hon-
um til hjálpar. Þegar hann reyndi
að ná taki á henni, glefsaði hún
til hans. Barbara fól andlitið í
höndum sér. Walmo virti hana
aðeins fyrir sér og þegar heppi-
legt tækifæri gafst, gaf hann
henni snöggt högg á kjálkann.
Hún sé niður og missti meðvit-
und. Þeir stungu henni inn í
fangabúrið aftan í lögreglubíln-
um og vöfðu um hana teppi.
Á leiðinni til sjúkrahússins ók
Walmo bíl Skips, en Barbara sat
á milli þeirra. Walmo sagði
Breckenridge hvað komið hafði
fyrir Skip Kimberton. Það var
áfall fyrir Breckenridge. Svo
sagði Walmo honum frá Barböru.
— Við sáum ykkur eigast við,
þarna úti á vatninu, um leið og
við komum. Ég flýtti mér út
En þessi stúlka þaut framhjá
mér eins og eldflaug og beint
fram af bryggjusporðinum, og
handleggirnir á henni voru eins
og vindmylla meðan hún synti
út til ykkar. Þið Jezzie voruð
horfin. Við Pete hlupum að bátn-
um, hjuggum hann lausann og
rérum út. Þegar við komum þang-
að flutuð þér á grúfu, en stúlk-
urnar tvær voru í hörku slags-
málum, við urðum að lemja Jezz-
ie í hausinn með árinni, áður
en hún sleppti. Svo innbyrtum
við ykkur þrjú, rerum til baka og
þessi stúlka byrjaði öndunaræf-
ingar á yður, strax í bátnum.
Þér sáuð, hvernig Jezzie var,
þegar hún raknaði úr rotinu eft-
ir árina. Ég hef aldrei nokkum
tíma....
Breckenridge fékk óviðráðan-
legt og ofsalegt hóstakast. Bar-
bara hélt fast um höndina á hon-
um. Walmo þandi bílinn í hundr-
að og fimmtíu og hélt flautu-
hringnum niðrL
Þegar Breckcjnridge fékk mál-
ið á ný, sagði hann: — Hún...
faldi sig undir bryggjunni...
— Reyndu >ekki að tala, vinur,
sagði Barbara. — Þetta var
hræðilegt. Nú er því lokið.
Reyndu bara ekki að tala.
Hann fékk einkaherbergi. Hon-
um voru gefin lyf gegnum munn-
inn og beint í æð. Hann sá Nile
lækni bregða fyrir og svo sofn-
aði hann. Þegar hann vaknaði
aftur, var aldimmt. Nile var að
hlusta hann. — Hvaða ógnar til-
stand er þetta? spurði Brecken-
ridge fýlulega.
— Svona lagað hefur gerzt áð-
ur. Björgun fyrir kraftaverk, svo
lifir sjúklingurinn ekki lungna-
bólguna af, hann er veiktaður
eftir áfallið og lungun full af
fúlu vatni. Þegiðu og reyndu að
vera rólegur. Ungfrú Barbara
hringdi til yfirmanns þíns í New
York og sagði honum upp alla
þína sólarsögu. Ég held, að þeir
vilji fá hana til að gera auglýs-
ingasöngleik fyrir fyrirtækið.
— En Jezzie?
Nile stakk hitamæli upp í hann.
— Hún þagnaði ekki fyrr en
seint í kvöld. Héraðssaksóknar-
inn kom með sálfræðing og hrað-
ritara og segulband, og fjöldann
allan af fólki, og allir voru látnir
sverja. Hún játaði allt. Hún setti
Lucille stefnumót við vatnið. Fór
snemma í mat. Lagði bílnum sín-
um á næsta troðningi. Var kom-
in út í vatnið í öllum tygjum og
beið eftir að Lucille synti út
til hennar, hvað hún gerði. Svo
tók hún lykilinn og peningana.
Brenndi þá alla, hvern einasta
dollar. Þetta voru syndugir pen-
ingar, sagði hún. Mælti sér mót
við Gus og sló hann niður. Keyrði
lúkuna uppundir rifjahylkið á
honum og stöðvaði hjartað með
handafli, og sendi hann svo af
stað í bílnum. Lamdi Skip niður
með blýi og drekkti honum í
sínu eigin baðkeri, ætlaði að
binda stein við þig og skilja þig
eftir í vatninu, en fyrirkoma
bílnum úti í skógi. Skip og Bar-
bara áttu að enda í stationbíln-
um á botni Tylftarvatns. Hún
skýrði frá þessu öllu með hljóð-
látri, sakleysislegri röddu. Það
var eins og hún væri að afsaka
að hún hefði ekki getað lokið
ætlunarverki sínu. Hann tók hita-
mælinn út úr honum. — Aðeins
yfir normal, sagði hann. — Borg-
in er full af blaðamönnum,
hvaðanæva að.
— Hvað er klukkan?
— Ellefu. Ég vil að þín verði
vandlega gætt. Fáir þér einka-
hjúkrunarkonu. Ég náði ekki í
neina. Ef þú sýnir minnstu merki
um lungnabólgu, vil ég að þú
verðir dældur fullur af varnar-
lyfjum. Ég verð að nota ófag-
lærðan sjálfboðaliða, er þér ekki
sama? Ef ekkert verður komið
fram á morgun um hádegið, út-
skrifa ég þig.
— Mér er rétt sama. Hvað er
að frétta af Barböru?
Nile glotti. — Hún er alveg í
rusli, Bart. Féll alveg saman.
Framhald á bls. 39.
14. tbi. VIKAN 31