Vikan - 24.04.1968, Side 31

stolti: — Mamma er ástmær Frakklandskonungs, og ef hún er ekki
orðin það ennþá verður hún það bráðum.
Svo bætti hann við:
t— Auðvitað er það alveg rétt. Hún er fallegasta konan 1 Fr.akk-
landi.
Eftir þessa hnífsstungu i bakið, áleit Joffrey de Peyrac betra að
liáta drenginn einan um að rifja upp það sem hann vildi og þegar
hann vildi, án þess að pressa upp úr honum upplýsingar.
Af þeim upplýsingamolum sem bárust á þennan hátt gat hann raðað
saman furðulegri mynd af Angelique í glæsilegum klæðum, af hetj-
unni Florimond og du Plessis marskálki, þessum kuldalega hirðmanni
sem Cantor var þó fremur hlýtt til, konunginum, drottningunni og
krónprinsinum, sem Cantor reyndi eftir beztu getu að vernda með
orðum og virtist mjög hlýtt til.
Cantor mundi nákvæmlega eftir hverjum einasta kjól sem mamma
hans hafði notað og gat lýst klæðaburði hennar og gimsteinum í
nákvæmustu smáatriðum.
Litli hirðsveinninn sagði einnig hræðilegar sögur af eiturmorðum
og hórdómi. Af glæpum, sem framdir voru í dimmum skúmaskotum
af öfuguggahætti og andstyggilegum undirferlum, en ekkert af þessu
virtist hafa snortíð hann sjálfan. Hirðsveinninn lærði um lifið, þar
sem hann héit uppi slóðanum á fína kjólnum og enginn veitti hon-
um meiri athygli en hundi.
En Cantor sagði að það væri meira gaman um borð í skipinu,
heldur en í Versölum. Það hafði verið þessvegna sem hann ákvað
að fara og finna pabba sinn. Florimond myndi koma lika, en Það yrði
ekki fyrr en seinna.
Það var eins og liann áliti óliklegt að Angelique myndi nokkriu
sinni slást í hóp með þeim. Þannig atvikaðist það að Joffrey de
Peyrac hafði gert sér mynd af léttúðarfullri móður sem skeytti engu
um syni sína.
Kvöid nokkur ákvað hann að leggja spurningu fyrir Cantor. Fyrr um
daginn höfðu þeir lent í óeirðum við alsírskt skip, sem Mezzo-Morte,
einn af verstu óvinum hans hafði sent til höfuðs honum, og Cantor
hafði íengið skotflís í fótinn; Rescator stóð við rúm drengsins, þótt
strákurinn væri að rifna af monti, því hann var sannur aðalsmaður
oig löngúnin til að berjast var honum i blóð borin.
Var ekki þessi drengur allt of ungur til að lifa grimmu ævintýra-
líifi meðal hrjúfra manna?
— Saknarðu ekki móður þinnar, drengur?
Cantor hafði litið á hann með undrunarsvip. Svo dimmdi yfir hon-
um og hann fór að tala um — súkkulaðidagana okkar — sem Peyrac
átti erfitt með að skilja.
— Á súkkulaðidögunum okkar, sagði hann, — hélt mamma oft á
okkur. Hún færði okkur oft brauðsnúða á mor.gnana. Og við bök-
uðum pönnukökur. Davíð Chaillou, eldhúsdrengurinn hélt á mér á
háhesti og á sunnudögum fórum við öll til Suresnes og fengum okk-
;ur glas af hvitvíni —- ekki við af því við vorum svo ungir, heldur
Maitre Bourjus og mamma ..........
—• Það fannst mér gaman, en seinna, þegar við fórum að eiga
heima í Beautreillis varð mamma að fara til hirðarinnar og þá við
líka ..... svo þú sérð að súkkulaðidagarmr urðu að taka enda.
Joffrey komst að því að Angelique hafði búið i Beautreillis, húsinu
sem hann lét byggja handa henni. En hvernig hafði henni heppnazt
að 'komast yfir það? Það vissi Cantor ekki.
1 Þegar allt kom til alls hafði Cantor yfrið nóg fyrir stafni á skip-
inu og hann hafði ekkert gaman af að grufla yfir liðnum dögum.
Það leið ekki á löngu þar tii Joffrey de Peyrac uppgötvaði sér-
staka tónlistarhæíileika sonar síns og sönggáfu og hann var djúpt
snortinn. Þótt hann sjálfur hefði misst röddina, tók hann aftur fram
gítarinn og byrjaði að spila. Hann sarudi ballödur og sonnettur handa
drengnum að syngja og kenndi honum um hin mismunandi hljóðfæri
austurs og vesturs. Smám saman komst hann að þeirri niðurstöðu
að hann yrði að senda hann á skóla í nokkra mánuði, annað hvort
til Feneyja eða Palermo á Sikiley, sem vegna þess að það var eyja, var
miðstöð sjóræningja.
Cantor var gersamlega menntunarlaus. Hann gat varla lesið eða
skrifað, kunni tæplega að telja og vera hans við hirðina og sem
sjóræningi, hefðu gert honum margt gott; hann var mjög flinkur i
skylmingum og kunni að fara með segl; framkoma hans var kurteis-
ileg og hann kom vel fyrir; þrátt fyxir allt þetta áleit faðir hlans að
þessir eiginleikar væru gersamlega ófuilriægjandi í sjálfu sér.
Cantoi- var á engan hátt latur og hann lagði sig fram um að
læra. En þeir kennarar sem hann hafði haft, höfðu ekki haft lag á
að örva raunverulegan áhuga hans fyrir náminu, vafalítið vegna
þess að þeir höföu boðið honum of þurran og líflausan lærdóm. Hann
samþykkti til þess að gera fyrirhafnarlítið að fara í skóla í Palermo,
til Jesúítanna, sem höfðu gert borgina að mikilli menningarmið-
stöð. Á ströndum þessarar eyjar vottaði enn fyrir grískri menningu
sem á sextándu öld hafði mótað huga; og skapgerð svo margra
sannra manna.
Reseator hafði aðra ástæðu til að senda son sinn burtu á örugg-
ari stað og leyfa honum ekki að deila með sér örlögum um sinn,
því hann lifði mjög hættulegu lífi, sem vel hefði getað valdið barninu
skaða. Fyrst varð hann að eyða aðalóvini sínum og til Þess varð hann
að grípa til allra tiltækra ráða, frá hernaði til stjórnmálalegra að-
gerða, til að knésetja þá í eitt skipti fyrir öll. Einu sinni höfðu þeir
leitað hafnar í Túnis og iá við að Cantor hefði fallið i hendur út-
sendurum Mezzo-Mortes, flotaforingja alls Alsír, þeim satistíska kyn-
villingi, sem gekk með stórmennskuhrjálæði og gat ómögulega fyrir-
gefið Rescator að hann skyldi rýra áhrif hans á Miðjarðarhafinu.
Hefði Mezzo-Morte heppnazt að stela barninu hefði Rescator verið
illa settur. Hvaða verð hefði verið of hátt, til að fá aftur heilu og
höldnu barnið, sem honum þótti svo óumræðilega vænt um.
Ást þeirra á tónlist dró þá saman, en Cantor heillaði hann líka
með. öðrum atriðum persónuleika síns, sem minntn hann óhjákvæmi-
iega á Angelique og ætterni hennar. Hann var orðfár, þvert á móti
flestum Suður-Frökkum, og faðir hans var þó frá Aquitaine — en
hann hugsaði skýrt, svör hans voru oft hittin, og Þegar hann tal-
aði var óumræðileg dýpt í augunum, eins og í skógartjörn. E'nginn
,gat hrósað sér af því að geta lesið hugsanir hans eða séð fyrir um
hvað hann myndi gera næst.
Cantor hafði einn hæfileika sem faðir hans virti öðru framar.
,Hann sá fyrir um óorðna hluti og gat sagt hvað átti eftir að gerast,
nokkru áður en það raunverulega bar að. Og Þetta virtist honum
svo eðiilegt að flestir héldu að hann hlyti að búa yfir einhverri sér-
stakri þekkingu. Það var enginn efi að Cantor átti erfitt með að
skilja á milli draums og raunveruleika.
— Myndi námið skemma viðkvæmustu eiginleika í upprunaleg-
ustu skapgerð barns. í Palermo myndi hann hafa tónlistina sér til
a,fþreyingar og andrúmsloftið I Palermo var mjög mannúðlegt. Haf-
ið blátt myndi blasa við honum til að deyfa þrá hans og Joffrey de
Peyrac skildi honum eftir hinn trölltrygga Kouassi-Ba, sem félaga og
náinn vörð.
27. KAFLI
Mezzo-Morte heppnaðist aldrei að ná í Cantor en hann náði í
Angelique eftir að hún slapp frá Candia og yfirgaf Möltu nokkru síðar.
Það hafði verið mikið áfall fyrir Joffrey de Peyrac að frétta að
konan hans, sem hafði flúið frá honum á þrælamarkaðinum, hafði
fallið í hendur versta óvinar hans. Því hann haíði rétt i þvi frétt
stí henni á Möltu og var önnum kafinn að undirbúa sig til ferðar að
sækja hana þangað og hafði allar ástæður tii að ætla að það myndi
lánast.
En nú varð hann að fara til Alsír og hitta fyrir Mezzxi-Morte, sem
vissi nú að Rescator myndi gera allt sem hann vildi. Hann vissi það
— hvernig hafði hann komizt að því — þetta var leyndarmál Rescators
og hann hafði aldrei sagt það neinum — að Angelique var eiginkona
hans og hann myndi fórna öllu til að ná henni aftur.
Hvað eftir annað hafði Joffrey de Peyrac verið kominn á fremsta
hlunn með að hella fúkyrðum yfir Mezzo-Morte og hætta bárátt-
unni, þvi Berbasjóræninginn var allt of kröfuharður og Joffrey de
Peyrac átti erfitt með að beygja sig og' bukka, fyrir þessum ófétis-
lega einstaklingi og það allt vegna konu, en þessi kona var eigin- \
kona hans, Angelique, og hann gat ekki neitað kröfum sjóræningj-
ans, því það hafði Þýtt hræðilegan dauðdaga fyrir hann. — Kæri
vin'ur, sagði Mezzo-Morte, ég skal senda þér einn a.f fingrunum af
henni. Ég skal senda þér lokk úr hárinu á henni núo cariasshno, og
annað græna augað í glæsilegri umgerð .......
Með því að beita allri sinni rósemi hafði Joffrey de Peyrac notað
hverja þá brellu og bragð, sem upphugsanlegt var móti þessum hræði-
lega, ítalska ræfli, sem einnig var öllum hnútum kunnugur í þessum
hættulega og illviga leik sem þeir léku.
Eftir því sem ótti hans um hana óx varð reiðin sterkari. Hvers-
vegna gat þessi andskotans stelpa ekki verið kyrr? Eftir að flýja
frá honum í Candia hafði henni einhvernveginn heppnazt að hlaupa
beint i hramminn á Mezzo-Morte. Yngri sonur þeirra hafði svo sann-
arlega ekki spásagnargáfuna frá henni, svo mikið var víst. Hvers-
vegna hafði hún ekki þekkt hann í Candia eða getið sér þess til að
það gæti verið hann? Það var enginn vafi á því að húji hafði verið
annars hugar vegna einhvers annars ástarbralls. Meðan hann barð-
ist fyrir þvi að bjarga henni, var hann engu síður staðráðinn í þvi
að veita henni ærlega ráðningu, þegar hann hefði upp á henni.
Hér var hann að eyðileggja lif sitt í annað sinn, og allt var það
hennar vegna. Mezzo-Morte vildi verða algjörlega einráður á Miðjarð-
arhafinu. Hann sagði að Rescator yrði að fara og láta hann einan
eftir. Þegar hann væri farinn gæti gamanið hafizt á ný — rán,
brunar, nauðganir. þrælasala og allt það sem því fylgdi.
Joffrey de Peyrac reyndi að höfða til græðgi hans. Hann stakk
upp á verzlur.arviðskiptum sem myndu færa honum hundrað sinn-
um meira í aðra hönd, heldur en hann hefði upp úr því að senda
fleytur sínar til að ráðast á fleytur kristinna sjófarenda, en það
skipti Mezzo-Morte engu máli — hann vildi verða sá valdamesti, sá
sjóræninginn sem aliir mátu mest og hötuðu mest. Þessi maður var
svo algjörlega á valdi þessarar hugsunar að hvorki skynsemi né gróða-
fikn skipti nokkru máli þar á móti.
Mezzo-Morte hafði hugsað fyrir öllu, meira að segja þeim mögu-
leika að Rescator kynni að hafa komizt að því, jafnvel áður en þeir
hittust, hvað hann hefði gert við Angelique og hvar hún var. Það
var raunar það sem gerzt hafði. Einhver hafði leyst frá skjóðujini
og hann hafði komizt að því að græneygð ambátt hafði verið boðin
soldáninum Mulai Ismail.
-— Haun er bezti vinur yðar, eruð þér ekki upp með yður, flissaði
Mezzo-Morte. — En farið nú gætilega. Ef þér yfirgefið Alsír, án
þess að gefa mér drengskaparheit um að þér látið mlg aleinan, og
að ég geti gert það sem mér sýnist hér, munið þér aldrei sjá hana
lifandi aftur! E'inn af þjónum minum er i hinu marokkóanska fylgd-
arliði hennar. Ég þarf ekki annað en að senda honum skilaboð og
hann drepur hana sömu nótt.
Að lokum gaf Joffrey de Peyrac Mezzo-Morte þetta heit. Allt í
lagi þá, hann slcyldi yfirgefa Miðjarðarhafið! Hann sagði ekki hvað
lengi, né heldur lét hann uppskátt um það að hann ætlaði að ferð-
ast um strendur Marokkó og Spánar og standa í sambandi við undir-
imenn sína, þar tii veldi „flotaforingjans" hefði verið brotið á bak
aftur.
Mezzo-Morte var í sjöunda himni yfir þessum fyrirhafnarlausa
sigri, sem hann hafði næstum verið hættur að trúa á, og gleði hans
var því nær barnaleg. Þetta var mun betra en að losa sig við and-
stæðinginn með því til dæmis að láta myrða hann, þótt í sannleika
sagt hefði hann aldrei látið tækifæri til þess framhjá sér fara, en
honum hafði aldrei lánazt það og að lokum var hann íarinn að bera
hjátrúarfulla virðingu fyrir baraka, þessa stórkostlega galdramanns
— en svo á hinn bóginn óttaðist hann reiði soldánsins i Konstantinopel,
sem ekki hefði sýnt minnsta hik, þegar hann kæmist að því hver
hefði haft af honum hinn leynilega ráðgjafa hans og fjármálasnilling.
Rescator komst hindrunarlaust frá Alsír og bjó sig undir að laum-
ast framhjá spænsku fallbyssunum í Ceuta.
En honum var enn þungt i sinni. Honum var ekkert gleðiefni að
myndinni, sem hann sá fyrir sér; livernig Angelique ærði girnd hins
griimma og tilfinningaríka Ismails, sem hann þekkti svo vel. Fyrst
formælti hann Mezzo-Morte, svo Angelique engu síður. En hann gat
Framhald á bls. 49
VIICAN 31