Vikan - 06.06.1968, Síða 29

dauðþreyttur ó þessum vélritunar-
stúlkum, sem lóta hann ekki í friði,
það hefur hann sagt mér. Og hann
er alsæll, þegar hann er kominn
heim til mín. Það vill nefnilega
þannig til að það er ég sem hann
elskar!
— En gótt, sagði fröken Hellman
glaðlega.
— Við erum svo nókomin hvort
öðru, að við getum lesið hugsanir
hvors annars. Við eigum dósamlegt
heimili og höfum óhuga ó sömu
hlutunum. Hann er ókaflega hrif-
inn af blómum, og tekur þótt í
frækaupum með mér.
— En sniðugt, sagði fröken Hell-
man og hló.
— Ég ætla að biðja yður að
gjöra svo vel og lóta hann f friði.
Skiljið þér það? Rut var orðin
skrækróma, rödd hennar var hvöss.
— Ég ætla að lóta yður vita að ég
ó manninn minn ein!
Fröken Hellman stóð ó fætur.
Hún var hóvaxin og grönn, og hún
virti konuna fyrir sér andartak. Síð-
an gekk hún að dyrunum og opn-
aði þær upp ó gótt.
Þegar hún var orðin ein, var
hún lengi hugsi. Það kom mildur
svipur ó laglegt andlitið. Kurt
Björk, hugsaði hún. Auðvitað vissi
hún hver hann var, hún hafði tek-
ið eftir honum í lyftunni og mat-
stofunni, en aldrei talað neitt við
hann. Hún vissi að hann var kvænt-
ur, en slíkri konu . Vesalings
maðurinn. Heimilislífið hlaut að
vera honum hreinasta kvöl .
Hún opnaði bókina með upp-
lýsingum um starfsfólkið. Svo valdi
hún númerið hans.
— Björk verkfræðingur? sagði
hún, og röddin var mild og svo-
lítið hós.
— Jó, það er ég.
— Þetta er Birgit Hellman f út-
flutningsdeildinni.
— Ja-ó. Hann hafði þægilega
og hljómfagra rödd.
— Þér hafið víst bók sem ég ó f
fórum yðar. Húsbóndi minn
gleymdi henni ó félagsfundinum.
— Jó, ég stakk henni óvart í
töskuna mína. Ég bið þúsundfaldr-
ar afsökunar. Ég ætlaði að senda
hana til yðar, en er bara ekki bú-
inn að koma þvf f verk.
— Ég hef betri tillögu.
— Jæja, hver er hún? Hann virt-
ist varkór, en alls ekki óhugalaus.
— Þér hljótið að aka framhjó
íbúðinni minni ó heimleið, — jó,
ég veit hvar þér eigið heima, sagði
hún, og hló glaðlega. Ég só það
þegar ég athugaði símanúmerin.
Þér ættuð að Ifta upp til mfn þeg-
ar þér akið framhjó. Hvernig væri
það? Ég býð þó upp ó glas.
Turnherbergið
Framhald af bls. 15.
Hún tók hann niður, en þótt sólin
skini inn um gluggan var Qþægi-
legt að vera hér. Það var ekki
laust við að höndin skylfi og hún
átti erfitt með að koma þessum
stóra lykli í skráargatið, en að
lokum lánaðist það. Hún opnaði
dyrnar og sté inn.
Hefilspónahaugurinn virtist
ekki hafa verið snertur. Hún
gekk þangað, dró fram pinkilinn
og vatt utan af honum. Jú, skó-
pokinn var þarna ennþá og ekk-
ert hafði verið hreyft.
Hún tók skópokann og sneri
sér við til að fara. f sama bili
sá hún dyrnar lokast.
Hún kipptist við, þaut til og
þreif í handfangið. Svo stóð hún
eins og freðin og starði í dyrnar,
því hún heyrði greinilega að
lyklinum var snúið í lásnum.
Hún rykkti í hurðarhúninn og
hrópaði eins hátt og hún gat:
— Nei, ekki læsa! Ég er hér!
Opnið! Opnið aftur!
Ekkert heyrðist. Hún hélt niðri
í sér andanum og hlustaði, ekk-
ert heyrðist. Ekkert fótatak í
stiganum, alls ekkert.
Þá missti hún alla stjórn á sér,
lét hnefana ganga á hurðinni og
hrópaði þangað til hún varð svo
hás að hún heyrði ekki í sjálfri
sér lengur. Samt leið löng stund
áður en hún hafði sig í að horf-
ast í augu við sannieikann. Að
einhver hafði læst hana viljandi
inni og farið sína leið.
Enginn heyrði til hennar, héð-
an úr turninum. Hve mikið sem
hún æpti myndi hljóðið ekki ná
til neins. Hún var fangi. Fangi í
grátturninum.
Hún hné á gólfið, lokaði aug-
unum og andaði djúpt til að
reyna að jafna sig og koma lagi
á hugsanirnar.
— Hver gat hafa fylgt henni
eftir og læst hana hér inni í
turnherberginu? Líklega var það
sama rnanneskjan og myrt hafði
föður hennar og sá sem þegar
hafði framið eitt morð myndi
örugglega ekki hika við að skilja
hana eftir hér til að deyja. Sama
óhugnanlega dauðdaga og kon-
urnar og börnin, sem soltið höfðu
í hel i þessu turnherbergi, fyrir
þrjú hundruð árum.
Hún reis á fætur og rykkti í
dyrnar, eins og hún vænti þess
að þær opnuðust fyrir einhvert
kraftaverk.
Hún átti að „hverfa“ aftur eins
og þá — fyrir ellefu árum —
það hlaut að vaka fyrir morð-
ingjanum.
Hún þaut út að turngluggan-
um og leit út, en í þá áttina var
ekkert annað en illa hirtur
runnaskógur og mýrin.
Hún settist snöktandi á gólfið
með bakið upp að veggnum og
höfuðið á hnjánum. Klukku-
stundirnar liðu og það tók að
skyggja, dimmdi meir og meir.
Henni var farið að verða kalt.
Handleggir og fætur urðu eins og
klakadrönglar, henni var jafn-
kalt og í þokunni á mýrinni, en
þá hafði hún vitað að það myndi
taka enda fyrr eða seinna, bara
ef hún biði róleg. Nú átti hún
enga von.
Niðurlag í næsta blaði.
KJOLA-
EFNI..
ÍKjðUjfife&Ufc
LAUGAVEGI 59 SlMI 18647

' N

I l\l l\i I
tí Tl
BÍLSKÚRS
HURÐIR
ýhni- & tftikurl/>
H □. VILHJALMSSDN
RÁNAREÖTU 15! SÍMI 19669

í2. tti. VIKAN 29