Vikan - 24.10.1968, Qupperneq 20

—- Það er allt í lagi með Dink-
ie, einhver verður hrifinn af
honum og tekur hann að sér,
kvíddu engu. Englendingar,
bætti hann svo við sannfærandi,
eru brjálaðir í heimilisdýr.
Harriet lokaði útidyrunum.
Ambrose og Dinke lögðu af stað.
Það væri heimskulegt að skilja
hundinn eftir of nálægt heimil-
inu. Dinkie myndi fljótlega finna
sér leið heim. Og það var til-
gangslaust að ganga langa leið.
Fyrir utan það að Ambrose var
ekki sérlega vel upp lagður fyrir
gönguferð þennan morguninn,
var hann viss um að hver hund-
ur, sem nafnsins væri verður,
gæti þefað sig til baka þá leið,
sem hann hafði sjálfur geng:ð.
Nei, hann yrði að fara í strætis-
vagn og það langa leið. Samt,
ekki of langa. Ef þeir væru of
langt kynni að vera lítið um
fólk og þá ætti Dinkie ekki í
neinum vanda með, að fylgjast
með Ambrose og elta hann aft-
ur heim. Hann þurfti að komast
í hverfi, sem væri krökkt af
strætum og iðandi af fólki — og
fljótlegt væri að ná í strætisvagn
aftur heim. Ambrose sté upp í
strætisvagn með Dinkie undir
handleggnum og klöngraðist upp
á efri hæðina. Dinkie glefsaði
glettnislega í eyrað á einum far-
þeganum, þegar þeir gengu inn
eftir miðganginum. Ambrose
sagði: — Fyrirgefðu, elskan! Og
fékk reiðilegt karlmannsaugna-
ráð til svars. Honum hnykkti
við. Hann hafði ekki gert sér
grein fyrir því hvernig tízkan
hafði breytzt, þann tíma sem
hann hafði verið í þessari furðu-
legu frelsisskerðingu. Hann lit-
aðist um í flýti í strætisvagnin-
um og sá að stúlkurnar voru all-
ar með stutt hár en drengirnir
sítt.
Hann settist í eitt fremsta sæt-
ið með Dinkie, kom í veg fyrir
að hann fengi meira en honum
bar af farseðlinum og hægri
hönd vagnþjónsins og svo tók
hann að íhuga farþegana, sem
með honum voru.
Þetta var hræðilegt. Eitthvað
hlaut að hafa gerzt með mann-
fjölgunina síðustu þrjú og hálft
árið. Þar að auki hlaut fólk að
vera farið að vaxa hraðar en það
gerði. Það voru að minnsta kosti
þrisvar sinnum fleiri mannverur
á gangstéttunum heldur en með-
an hann lifði og vann utan sæl-
unnar í risinu. Bílar í löngum
röðum við hver gatnamót. Stræt-
isvagnarnir hölluðust uggvæn-
lega hver í áttina að öðrum. Há-
vaðinn var ólýsanlegur. Það var
ekki aðeins að Dinkie myndi
ekki rata heim aftur gegnum
þennan skrattagang; Ambrose
efaðist um hæfileika sjálfs sín
til að ná ró heimilisins aftur.
Hvernig gat fólk umborið
þetta? Hver var tilgangurinn
með þessum hrindingum og
pústrum.... Með þessum óör-
uggu, hræðslulegu andlitum?
Öll ógæfa mannsins, hugsaði
Ambrose með sjálfsöruggri full-
vissu þess, sem hefur mikla
þekkingu að baki, stafar af því
að flestum er útilokað að sitja
langtímum saman einn og þegj-
andi í herbergi.
Því fyrr sem hann næði aftur
heim í hreiðrið sitt, því ham-
ingjusamari yrði hann. Heimur-
inn yrði of mikið fyrir hann —
hér og nú.
Hann fikraði sig flókna leið að
götunum bak við Tottenham
Court Road. Það ætti að vera ein-
falt að hrista hundinn af sér hér
um slóðir. Hér var ýmiss konar
angan, sem hlaut að vera lokk-
andi fyrir hvern heilbrigðan
hund; eldhús veitingahúsanna
önduðu upp í gegnum grindur i
gangstéttunum; matur rotnaði
| utan við grísku veitingahúsin;
matarleifar í göturæsum og húsa-
sundum alls staðar.
Ambrose lét Dinkie varlega
við hliðina á ruslatunnu, hjá úr-
gangi, sem muna mátti fífil sinn
fegri og trítlaði burt.
Dinkie þefaði af ruslatunn-
unni.
Ambrose laumaðist fyrir horn.
Hann dró andann djúpt og gekk
af stað hröðum skrefum. Hann
hafði náð út að næsta horni,
þegar Dinkie kom á fleygiferð
fyrir hornið.
Ambrose tók til fótanna.
Maður sem leið átti framhjá
leit á hann og velti fyrir sér
hvort hann ætti að láta að ósk-
um lögreglunnar um að almenn-
ingur ætti að gripa til sinna ráða
þegar þeir sæu til glæpamanna,
sem greinilega væru til alls vís-
ir. Svo komst hann að þeirri nið-
urstöðu að Ambrose væri ekki
árennilegur og lét hann eiga sig.
Dinkie tók til fótanna.
Ambrose hentist yfir Oxford
Street.
Dinkie hafði nærri valdið
tveimur strætisvagnaökumönn-
um hjartaslagi, sömuleiðis öku-
manni Austin-Mini og lögreglu-
manns, sem var á leiðinn heim
af vakt. Hann kom upp á gang-
stéttina, sekúndubroti á eftir
Ambrose og gelti glaðklakka-
lega.
Ambrose hélt áfram að hlaupa.
Dinkie hélt áfram að hlaupa.
Það leið á daginn. Ambrose
reyndi St. James Park, Hyde
Park, Holland Park og í örvænt-
ingu Park Lane. Það hlaut að
birtast einhver gömul, elskuleg
jómfrú frá Mayfair og verða ást-
fangin af þessum elskulega, litla
hundi og taka hann með sér heim
í gömlu, elskulegu, fínu íbúðina.
Enginn varð hrifinn af Dinkie.
Það tók raunar enginn eftir hon-
um. Hann vék varla hársbreidd
frá hælum Ambrose.
— Hundaheimili? Það var á-
hættusamt, sérstaklega ef Robert
auglýsti eftir honum.
— Ef til vill ætti hann að
sýna lögreglunni hvað svona
skepna gæti verið henni mikil-
væg. Um leið og Ambrose hljóp
másandi fyrir eitt hornið enn,
hugsaði hann sér hvað hann gæti
sagt lögreglunni af eigin reynslu
um fullkomna hæfileika Dinkie,
sem mini-blóðhundur.
Leigubíll ók upp að gangstétt-
arbrúninni. Ambrose leit þakk-
látur á hann og gaf óákveðið
merki með hendinni, svo rykkti
hann opnum dyrunum. Eitthvað
— of fljótt!
Hann skellti dyrunum á eftir
sér, áður en Dinkie fékk rönd
við reist og féll örmagna aftur á
bak í sætinu.
Ó, hvílíkur leðurilmur -— hví-
lík þægindi, hvílík gleði að geta
gefizt á vald leikni leigubílstjór-
ans. Hann fann til ofurlítils sam-
vizkubits, þegar hann hugsaði
um anga litla greyið, sem sjálf-
20 VIKAN 42- tbl-