Vikan - 24.10.1968, Qupperneq 32

ALGJÖRLEGA
SJÁLFVIRK
10 ÞVOTTAKERFI:
1. Suðuþvottur, mjöj; óhreinn (með
forþvottl).
2. Suðuþvottur, venjulegur (án for-
þvotts).
3. Mislitur þvottur (suðuþolinn)
(bómull, léreft).
4. Gerfiefni — Nylon. Diolen. o. þ. h.
(án þcytivindu).
5. Mislitur þvottur (þolir ekki suðu)
(án þeytividnu).
6. Mislitur þvottur (ekki litfastur).
7. Viðkvæmur þvottur (Acetate, Per-
(án þeytlvindu).
8. Ullarefni (kaldþvottur).
9. Skolun.
10. Þeytivinda.
B T H þvottavéiin er sterk og traust, hún er ein
ódýrasta þvottavél sinnar tegundar. Vélin er sér-
staklega auðveld í stillingu, hljóðlát og fyrirferðar-
lítil. Hún tekur 5 kg., „veltiþvær“ fram og til baka
skolar 5 sinnum og þurrvindur. Vél'ina má bæði
fast- eða laustengja og hentar því vel í eldhús eða
á bað. Leitið ávallt upplýsinga fagmanna og álits
eigenda, B.T.II. áður en þér veljið þvottavél.
Vér sendum yður að kostnaðarlausu myndlista og
íslenzkar notkunarreglur.
Patreksf jörður: Valgeir Jónsson
rafv.m., Aðalgötu 17.
ísafiörður: Raft.v. Póllinn, Aðal-
stræti 9.
Blönduósi: Verziunin Fróði.
Sauðórkrókur: Verzlunin Ratsjá.
Akureyri: Raftækni, Ingvi R.
Jóhannsson, Geislagötu 1.
Húsavik: Grírnur & Arni.
Vopnafjörður: Hreinn Sveinsson,
rafv.m.
Eskifjörður: Helgi Garðarsson,
rafv.m.
Hornafjörður: Raft.v. Kristall s/f.
Vestmeyjar: Raft.v. Kjarni s/ff.
Rangórvallasýsia: Kaupfélag
Rangæinga, Hvolsvelli.
Selfoss: Raflagnir s/f, Tryggva-
götu 1.
R
A
,-F
f H I
RAFIÐJAN HF.
VJ VESTURGÖTU 11
^ SÍMI 1 9 2 9 4

Hundur fangans
Framhald af bls. 17
henni til hliðar, svo hún féll. Við
hin stóðum eins og lömuð. Donat
kyngdi og renndi aftur hendinni yf-
ir höfuð sér. — Hreysikötturinn sagði
við Antek: — Ég tel upp að tíu, ef
þú verður ekki búinn að segja okk-
ur hvar hundurinn er, þó verðurðu
skotinn, og þú skalt ekki lóta þig
dreyma um það að þessir Þjóðverj-
ar standi ekki við orð sín! En óður
en hann byrjaði að telja hrópaði
— Gætuð þér ekki náð í ein-
hvern sem er svolítið fúsari?
móðir Anteks: — Hundurinn er í
hlöðunni!
Aftur þagnaði Donat, en svo
sagði hann, svo lágt að það heyrð-
ist varla: — Ég gleymi aldrei augna-
ráðinu sem Antek sendi móður
sini, eins og hún hefði svikið hann.
Þetta var eitt af þeim augnablikum
þegar sálin frýs.
Þá spurði Hugh, einkennilega
áfjáður: — Heldurðu að Antek hefði
þagað?
— Ég veit það ekki. Þegar ég
spurði hann að því seinna, sagði
hann einlæglega að hann vissi það
ekki sjálfur. En þá hafði ég það á
tilfinningunni að Pani væri honum
jafn mikils virði og fjölskylda hans,
og að hann hefði aldrei sagt til
hennar.
Eftir að móðirin hafði sagt til
hundsins, sagði hreysikötturinn:
— Þið þykizt vera sniðugir þess-
ir bændur. Dauðu hundarnir ykkar
eru alltaf lifandi í hlöðunni. Svo
var faðirinn sendur til að sækja
Pani.
— Var hún hreinræktuð? spurði
Libby.
Donat hristi höfuðið. — Hún var
bastarður. Við vorum viss um að
Þjóðverjarnir myndu skjóta hana.
Antek var auðvitað alveg óður.
Hann fór að grátbiðja túlkinn um
að Pani yrði þyrmt, sagði að
hún væri dásamleg skepna, þótt
hún væri ekki hreinræktuð. Það var
voðalegt að horfa upp á hann.
Þetta atferli vakti forvitni Þjóðverj-
anna, og þeir spurðu hreysiköttinn
hvað um væri að vera. Svo kom
Pani. Ég veit ekki hvernig ég á að
lýsa henni. Hún var stór, stærri en
venjulegur úlfahundur, kjálkar og
kjaftur voru líkast og á Stóra Dana.
Hún var brún, snögghærð, með
langt skott. Við höfðum oft brotið
heilann um upprunalegt kyn henn-
ar. Við vissum ekkert um það.
Antek hafði fundið hana á flakki,
þegar hún var hvolpur. Það var
greinilegt að hún hafði einkenni
margra hundategunda. En gegnum
alla þessa blöndun var það auð-
séð að hún hafði erft beztu eigin-
leika frá öllum forfeðrunum. Augu
hennar voru svo greindarleg og
báru vott um athygli, þegar hún
horfði á mann, svo ótrúlegur þrótt-
ur og reisn yfir göngulagi hennar,
að það var eiginlega hægt að sega
að hún væri konunglega tignarleg.
Það var enginn efi á því að Þjóð-
verjarnir veittu henni mikla athygli.
Antek hætti ekki að biðja fyrir
henni. Hann bað túlkinn að sjá til
þess að hún yrði leidd fyrir yfir-
mennina, svo þeir gætu séð að hún
væri ekki afsláttardýr. Hann sór við
alla dýrlinga að hún gæti lært allt
sem þeir vildu, og að hún yrði
trygg allt til dauðans. Að lokum
var eins og liðþjálfinn tæki málið
til athugunar. Þeir fóru með Pani.
Hugh spurði: — Reyndi tíkin ekki
að streytast á móti, þegar hún var
sett upp í bílinn?
— Nei, en það var vegna þess
að Antek hljóp upp í bílinn og
kallaði á hana. Hann sagði liðþjálf-
anum að þeir þyrftu ekki að setja
munnkörfu á hana, en liðþjálfinn
heimtaði að það yrði gert, svo Ant-
ek setti hana sjálfur á Pani. Svo
vafði hann örmunum um háls
hundsins og talaði við hana stund-
arkorn. Þegar hann stökk niður úr
bílnum, grét hann eins og barn.
Libby spurði: — Var nokkuð sam-
ið um það að þeir ætluðu að láta
Antek vita hvað gert yrði við Pani?
Donat brosti. — Sigurvegarar
þurfa ekki að sýna ti11itssemi. Ant-
ek vissi ekki annað en að þetta
væri síðasta kveðja.
Hugh sagði; — En ég gizka á að
r \
H1IAR ER
DRKIN HANS
NÓA?
Það er alltaf sami leikur-
inn í henni Yndisfríð okk-
ar. Hún hefur falið örkina
hans Nóa einhvers staðar í
blaðinu og heitir góðum
verðlaunum handa þeim,
sem getur fundið örkina.
Verðlaunin eru stór kon-
fektkassi, fullur af bezta
konfekti, og framleiðand-
inn er auðvitað Sælgætis-
gerðin Nói.
Síðast er dregið var hlaut verð-
launin:
Áslaug Sturlaugsdóttir,
Hafnargötu 52, Kcflavík.
Nafn
Heimili
Örkin er á bls.
Vinninganna má vitja í skrif-
stofu Vikunnar. 42.
V______________________________;
32 VIKAN 42- tbl-