Vikan - 24.10.1968, Qupperneq 33

Verið örugg —
Rauðu
Hellesens
rafhlöðurnar
svíkja
ekki
Transistor—Rafhlöður
Z)A«i£aAvcíaA- Á/
Raftækjadeild
Hafnarstræti 23
Sími 18395
sú hafi raunin ekki orðið, þetta var
ekki síðasta kveðjan?
— Nei. Átta mánuðum síðar hitl-
um við Pani aftur. Það kom til
vegna þess að Antek, bróðir hans
og ég höfðum gengið í mótspyrnu-
hreyfinguna. Við Antek vorum
handteknir eina nóttina, þegar við
vorum að reka erindi flokksins, sem
við vorum í, vegna þess að við vor-
um á ferli eftir rökkur, þegar út-
göngubann var komið á, og við
höfðum ekki vegabréf. Við vorum
einn mánuð í fangelsi í Warsjá, en
vorum svo fluttir til fangabúðanna
í Auschwitz. Til allrar hamingju
vorum við ekki hafðir þar nema
nokkra daga. Við vorum sendir í
vinnubúðir þar sem um þúsund
manns voru fyrir. Við vorum látnir
vinna við að leggja veg frá nýjum
flugvelli að þjóðveginum. Þetta var
drepandi erfiði, frá morgni til
kvölds, sjö daga vikunnar, og fæð-
ið var svo lélegt að það mátti kall-
ast kraftaverk að við skyldum ekki
verða veikir, það voru aðeins þeir
hraustustu sem héldu þetta út, hin-
ir voru sendir aftur til Auschwitz.
Við höfðum ein blessunarleg for-
réttindi, við fengum leyfi til að þvo
okkur tvisvar í viku, f mýrarpolli,
og við gátum haldið okkur nokk-
urn veginn lúsalausum. Jæja, Pani
var ekki í vinnubúðunum, þegar
við komum þangað, að minnsta
kosti urðum við aldrei varir við
hana. En einn morgun f ágúst sá
Antek hana, í námunda við vinnu-
flokk sem var þar skammt frá.
Donat þagnaði og renndi hend-
inni yfir hvirfilinn, eins og hann
virtist gera í hvert sinn sem tilfinn-
ingarnar náðu valdi á honum, og
röddin var svolítið hás þegar hann
hélt áfram. — Ég vildi að ég gæti
lýst því fyrir ykkur hvernig Antek
leið þetta kvöld. Sjálfur sá ég Pani
ekki, þótt við ynnum í sama flokki
gátum við ekkert talazt við á dag-
inn. Það var ekki fyrr en við vor-
um komnir inn í braggann um
kvöldið, að hann gat sagt mér það.
Hann kom til mín og andlitið á hon-
um var svo sorgbitið, eins og hann
væri að koma frá jarðarför eina
barnsins síns. Svipurinn var tryllt-
ur. Hann sagði: — Pani er hér, en
hún er búin að gleyma mér! Það
tók nokkurn tíma að fá hann til að
segja frá. Fyrst ætla ég að segja
ykkur frá því hvernig högum þarna
var háttað, svo þið skiljið betur
það sem ég segi: Hver vinnuflokk-
ur var um það bil fjörutíu menn
og þeirra var gætt af tveim Kapo-
um, tveim SS-mönnum og þrem
hundum. Kapo er fangi, sem er
vopnaður kylfu og hefur það starf
að hafa umsjón með verkinu, þ. e.
eins konar verkstjóri, og þeir fá
betra fæði og aðbúnað fyrir að
sinna þessu svívirðilega starfi.
Venjulega voru þetta menn sem
höfðu verið í fangelsi fyrir alls
konar glæpi, ruddamenni, sem
ekki höfðu mannlegar tilfinningar.
En þrátt fyrir nærveru þeirra og
hinna vopnuðu SS-manna, var ekki
Þér sparll með iskriít
IfBKAN
SkiphQtfi 33 - sími 35320
V--------------------------------
Hatiniíatkatiit
INNi
ÚTI
BÍLSKÚRS
SVALA
HURÐIR
ýhHi- l* ýtihuriir
H D. VILHJÁLMSSDN
RÁNARGDTll 15? SÍMI 19669
NÚ ER AUÐVELT^
AÐ ENDURNÝJA
ELDHÚSIÐ
HINGAÐ TIL
hafa slíkar endurbætur kostað mikið rask, sem margar hús-
mæður vilja hlífa sér við. Nú er allt breytt. Við tökum gömlu
innréttinguna niður og setjum upp nýja og nýtízkulega, inn-
flutta innréttingu — allt á tveim dögum. Við breytum ekki
heimilinu í trésmíðaverkstæði á meðan og þér undrizt, hvað
eldhúsið gerbreytirst, hvað íbúðin breytist og hvað störfin
verða ánægjulegri. Allar okkar innréttingar eru úr harðplasti
í miklu litaúrvali og þér getið fengið eldavél, uppþvottavél
og ísskáp frá sama framleiðanda. Verðið er mjög hagstætt.
HÚS OG SKIP Ármúli 5 — Símar: 84415—84416
42. tbi. VIKAN 33