Vikan - 24.10.1968, Síða 34

ALLT A SAMA STAÐ
SNJðHJÓLBllDHl
ÞAÐ ERU FINNSKU
HJÓLBARÐARNIR
sem slegið hafa í gegn
hér á landi.
Það er hið óviðjafnan-
lega snjómynstur, sem
gerir þá eftirsótta.
Bifreíðaeioenir
MUNIÐ AÐ NÆG
BÍLASTÆÐI ERU
FYRIR VIÐSKIPTA-
VINI Á HORNI
RAUÐARÁRSTÍGS
OG GRETTISGÖTU.
FLESTAR STÆRÐIR
SNJÓHJÓLBARÐA
FYRIRLIGGJANDI.
GERIÐ SNJÓIIJÓLBARÐAKAUPIN
TÍMANLEGA.
SENDUM í KRÖFU.
EGILL VILHJÁLMSSON HF.
Laugavegi 118 — Sími 2-22-40
algerlega útilokaS að strjúka. Það
var auðvitað hætta á því að verða
tekinn á flótta og skotinn, en það
var alltaf veik von um að flótti
gæti tekizt, og flestir voru svo ör-
væntingarfullir og æstir, að þeir
voru reiðubúnir til að reyna þetta.
En það voru hundarnir sem voru
hættulegastir. Þið getið aldrei látið
ykkur dreyma um það hvað þessum
LILUU
] LI J4tJU
] LI LUU
Liljubindi eru betri.
Fást í næstu búð.
hundum var kennt, hvernig þeir
voru þiólfaðir í grimmd gagnvart
föngunum. Við vorum allir eins
klæddir, í sams konar, röndóttum
fötum, með nauðrakað höfuð. Ef
einhver fanganna fór meir en tíu
fet út fyrir línuna, var hundurinn
þeim megin kominn að fótum hans,
með svo grimmdarlegu urri, að
blóðið storknaði í æðum manns, og
það kom vörðunum strax á stað-
inn. Og ef fanginn gekk fimm fet
fram yfir þetta, þó réðist hundur-
inn ó hann með brjálæðislegri
grimmd. Það skeði, tveim vikum
eftir að við komum í þessar þrælk-
unarbúðir, að einn fanginn rann í
leðju og féll út fyrir markalínuna.
Þegar vörðurinn kom að var hund-
urinn búinn að ganga fró mannin-
um dauðum, andlitið var alveg
óþekkjanlegt. Það þurfti ekki meira
en þetta til að halda okkur öllum
skjálfandi af ótta við þessa hræði-
legu hunda. Við vissum að þótt
við kæmumst inn í skóginn undan
varðmönnunum, þó myndu hund-
arnir hafa upp á okkur, fyrr eða
síðar. Þetta skýrir kannske betur
fyrir ykkur, hversvegna Antek tók
þetta svona nærri sér. Þennan morg-
un, eftir að nafnakalli var lokið í
deild okkar, stóð Antek í ytri röð-
inni. Önnur deild gekk framhjá
okkur, og Antek sá Pani, aðeins
tveim metrum frá sér; vörður í
þeirri deild var með Pani með sér
hlekkjaða. Auðvitað þorði hann
ekki að kalla til hennar. Það sem
honum fannst furðulegast var að
Pani sneri höfðinu og leit á hann.
Hann sagði að hún hafi starað á
sig eins og í brjátíu sekúndur, án
nokkurs merkis um að hún þekkti
hann, starði aðeins, eins og mað-
ur. Þá hélt vörðurinn áfram með
hana. Og, eins og Antek sagði, Pani
var hundur, ekki maður, og það gat
aðeins verið vegna þess, að hún
hafði algerlega gleymt honum, að
hann sá ekki nein merki frá henni,
það var ómögulegt að hún vildi
leyna því.
— Og hafði hún gleymt honum?
spurði Libby áköf.
— Bíddu, ég kem bráðum að því,
sagði Donat. — Það sem kvaldi Ant-
ek mest var það að SS-maðurinn
hafði breytt þessari elskulegu
skepnu í sams konar villidýr og
hinir hundarnir voru. „Eg hefði
heldur viljað að þeir hefðu drepið
hana," sagði hann við mig. — Ég
hefði aldrei geta látið mig dreyma
um að þeir gætu gert þetta við
hana. Ég man hvað ég sagði við
hann. Ég ætlaðist til að það yrði
honum huggun, en það var nú eitt-
hvað annað. Ég sagði: — Ef þeir
geta breytt saklausum skólapilt í
morðsjúkan SS-mann, skyldi það þá
ekki vera auðveldara með hund?
Antek svaraði ekki, leit aðeins
kuldalega á mig og gekk í burtu.
Jæja, um það bil viku síðar var
breytt um verði við sveit okkar.
Með nýja verðinum kom Pani. í
fyrsta sinn sem ég sá hana til hlið-
ar við okkur, þá hræddist ég hana
og hataði, eins og hina hundana.
Á öðrum degi stakk það mig að
það var eitthvað annarlegt í fari
hennar í hvert sinn sem Antek var
í sjónmáli við hana. Ég hafði það
á tilfinningunni að hún veitti hon-
um athygli í laumi.
Hugh sagði: — Ætlarðu að halda
því fram að hún hafi þekkt Antek,
en ekki látið á því bera? Það er
alveg ótrúlegt.
— Antek tók líka eftir því, en
hvorugur okkar trúði því.
— Hvernig var Pani gagnvart
þér? spurði Libby.
— Því háttaði þannig til, að ég
kom aldrei reglulega nálægt henni.
Einu sinni kom ég í námunda við
hana, þá horfði hún á mig á sama
hátt og Antek hafði lýst, ég vissi
ekki hvernig ég átti að skilja það.
— En hvernig var hún við hina
fangana? spurði Libby.
— Eins og hinir hundarnir.
— Réðist hún nokkru sinni ó ein-
hvern þeirra?
— Ég skal segja ykkur það eftir
andartak. Þegar ein vika var liðin
á þennan hátt, sagði Antek við mig
einn morguninn. „Ég svaf ekkert í
nótt. Ég er viss um að Pani þekkir
mig. Ég ætla að komast að því."
Ég spurði hann hvernig hann ætl-
aði að fara að því. Hann sagðist
ekki vita það, en hann ætlaði að
hafa einhver ráð. Tveim dögum
síðar fékk hann tækifæri. Það var
eftir hádegisverðinn, brauð og
núðlusúpu, eins og við fengum
daglega. Þegar blásið var í flautuna
stökk Antek á fætur og greip um
handföngin á hjólbörunum sínum.
Þegar hann gekk framhjá Pani velti
HÁRLAKKIÐ
sem vandlátir velja
Fæst í næstu
kaupfélagsbúö
34 VIKAN 42- tbl-