Vikan - 19.12.1968, Blaðsíða 12

JBIASRGA EFTIR CUARITV BLACKSTOCK
ANTONIUS DVALDI LENGI VIÐ JÖTU BARNS-
INS. HANN GAT EKKI FENGIÐ AF SÉR AÐ
FARA STRAX, HANN TÖK AÐ GÆLA VIÐ
BARNIÐ. ÍHANN GLEYMDI ÞVÍ, AÐ HEGÐUN
HANS H^LÍÍJT AÐ VERA HLÆGILEG í AUG-
UM FULLORÍÍtNS FÖLK^ ALLT í EINU STAKK
HANN HENDINNI í VASÁ SINN OG TÖK UPP
DAVÍÐSSTJÖRNUNA....
&
Hann lá endilangur á jörðinni og
yljaði sér við bálið. Svipur hans
lýsti í senn biturleika og eftirsjá.
Niðri í þorpinu var allt með ró
og spekt. Það var kyrrt veður en
kalt. Á dökkum himni blikaði
skær stjarna.
Maríus leit á vin sinn og velti
því fyrir sér, hvort hann ætti að
rjúfa þögnina. Loks stóðst hann
ekki mátið lengur og sagði:
„Hvað er að þér í kvöld, Ant-
onius? Ertu leiður yfir því, að
nú skuli eiga að skrásetja fólkið?
Eða ertu kannski orðinn þreyttur
og leiður á þessu bölvaða landi?
Þjáistu af heimþrá? Langar þig
til Rómar?“
Antonius yppti öxlum og svar-
aði:
„Nei, mér er nákvæmlega
sama, þótt ég fái aldrei framar
að koma til Rómar.“
„Það var skrítið. Ég verð að
játa, að ég tel dagana, þar til ég
fæ orlof næst. Hvers vegna gátu
þeir ekki sent okkur til Gallíu,
í staðinn fyrir að hafa okkur
hér, þar sem allir hata okkur og
ekki er einu sinni hægt að
krækja sér í stelpu? Mig dreym-
ir bæði daga og nætur gott, róm-
verskt vín og fallegar stelpur,
leikhús og tónlist og skylminga-
keppni. En við verðum að dúsa
hér, í litlu þorpi, þar sem fólk-
ið hatar okkur, af því að við
neyðum það til að greiða okkur
skatt. Og svo vilt þú ekki fara
heim! Hvers vegna? Hefur fjórð-
ungsstjórinn boðið þér stöðu í líf-
verði Heródesar? Eða hafa of-
stækismennirnir talið þér hug-
hvarf?“
Antonius svaraði biturlega:
„Ég hef fengið slæmar fréttir
að heiman.“
„Hvers vegna hefur þú ekki
sagt mér það fyrr? Hvað hefur
komið fyrir?“
„Sonur minn er látinn,“ sagði
Antonius.
„Megi guðirnir hafa samúð
með þér og honum. .. . Hvenær
fékkstu að vita þetta?“
„í gærkveldi. Hann er —. var
— fimm ára gamall. Ég var ein-
mitt að kaupa stjörnu handa hon-
um.“
Hann stakk hendinni niður í
vasa sinn, tók upp hlutinn og
spurði félaga sinn:
„Viltu eiga þetta?“
Maríus leit á gripinn, en hristi
höfuðið:
„Nei, þetta líkist einna helzt
því, sem Gyðingarnir ganga
með.“
„Það gildir einu hvað það er.“
Antonius lét gullkeðjuna renna
milli fingra sér. Sexarma stjarna
blikaði í bjarmanum frá bálinu.
„Þeir kalla þetta Davíðsstjörnu.
Krakkarnir hérna fá svona í eins
konar fæðingargjöf. Mér datt í
hug, að Leo hefði kannski gam-
an af að leika sér að þessu.“
Hann stakk keðjunni í vasa
sinn, færði sig nær bálinu og
studdi höndum á kné sér.
„Hvernig atvikaðist þetta? Eða
er þér kannski illa við að tala
um þetta?“
„Nei, hví skyldi ég ekki tala
um það. Ég hugsa hvort sem er
ekki um annað. Ég hef ekki get-
að hugsað um annað en hann í
allan dag. Hann var lítill og fal-
legur strákur. Það veit ég, þótt
ég hafi ekki séð hann oft síðast-
liðið ár. Konan mín dó, eins og
þú manst. Það var fyrir einu og
hálfu ári. Ég vissi ekki, hvað ég
ætti að gera við drenginn. Ekki
gat ég tekið hann með mér hing-
að, eða hvað? Fyrst hélt ég, að
fjölskylda mín mundi taka hann
að sér, en enginn virtist kæra sig
um að hafa hann. Hann flæktist
úr einum stað í annan. Það er
ekki hollt fyrir lítinn dreng að
búa við slik kjör.
Elzta systir mín hafði hann í
nokkra mánuði. Síðan átti að
flytja hann til annarrar systur
minnar. En hann þoldi ekki
ferðalagið. Hann fékk hitasótt á
leiðinni. Hann dó, af því að eng-
inn var til að veita honum nauð-
synlega aðhlynningu. Þetta er
sem sagt það sem gerðist. Og nú
á ég ekkert eftir — hvorki konu
né barn. En kannski á ég ekki
betra hlutskipti skilið."
„Þú getur kvænzt aftur.“
„Já, ég ætla líka að gera það
einhvern tíma. Því ekki það? Ég
er ekki nema fertugur. Og maður
verður að eiga konu og börn og
heimili. Annars er ekkert gaman
að koma heim. En það gagnar
mér ekki á þessari stundu. Ég
get ekki gleymt, hversu glaður
hann varð, í hvert skipti, sem ég
kom heim í orlof. Og ég hefði
fengið að sjá hann eftir nokkra
mánuði, ef hann væri enn á lífi.
Hann var vanur að koma hlaup-
andi á móti mér . . . en æ, hvað
gagnar að vera að rifja þetta allt
saman upp? Eg er ekki sérlega
blóðþyrstur maður, Maríus, en nú
er hið eina sem ég óska mér að
vera sendur út á vígvöllinn til
að vega menn og vera síðan sjálf
ur veginn.“
„Þú getur spurt Marcus Juli-
us. . . . “
„Og hvað ætti ég að segja við
hann? Að sonur minn sé dáinn
og ég vilji drepa allan þennan
viðurstyggilega heim? Veröld,
sem lætur saklaus börn sín verða
harðast úti. Við verðum allir að
eignast börn til þess að viðhalda
ættum okkar, en enginn vill
eignast þau. Það er of erfitt að
hugsa um þau. Það þarf að þvo
þeim og gefa þeim að borða og
ala þau upp. Þegar um er að
ræða að gæla við þau og leika
sér að þeim, þá er allt í lagi. En
þegar að því kemur að gæta
þeirra, þá er ekkert rúm fyrir
þau.“
Maríus vissi ekki, hverju hann
ætti að svara. Hann rétti fram
vínkútinn, en Antonius bandaði
honum frá sér með hendinni.
Maríusi leið illa í návist vinar
síns. Hann gat ekkert hjálpað
honum. Hann var sjálíur ungur
og elskulegur maður, sem tók líf-
inu létt. Hann kunni ekkert ráð
til að leysa vandkvæði eins og
þau, sem vinur hans átti við að
stríða. Hann var að því kominn
að leggja til, að þeir færu saman
á krá, fengju sér eitthvað gott
að borða og skoluðu því niður
með gómsætu víni frá Libanon.
En áður en honum vannst tími
til að vekja máls á þessu, stóð
Antonius skyndilega á. fætur.
„Ég ætla að ganga, oíurlítið
mér til hressingar," sagði hann
12 VTKAN tbl-