Vikan - 19.12.1968, Blaðsíða 13

og leit til vínar síns. „Það er ekk-
ert skemmtilegt að vera í návist
minni um þessar mundir. í dag
ætla ég að fara mínar eigin leið-
ir.“
„Ef þú vilt, að ég fari með
þér. ... “
„Þú veizt, að ég vil það ekki.“
Hann sneri sér við og starði á
stjörnuna, sem blikaði á himn-
inum.
„Veiztu ekki, að ekkert er eins
leiðinlegt í öllum heiminum og
ógæfan,“ sagði hann. „Ógæfan
gerir mann einmana. Ég kæri
mig jafnvel ekki um félagsskap
sjálfs mín á þessari stundu, en
ég kemst ekki hjá honum. Jafn-
vel þótt ég ætti svarinn fjand-
mann, mundi ég ekki kjósa að
taka hann með í þá ferð, sem ég
á nú fyrir höndum.“
„En hvað ætlarðu að gera?“
spurði Marius. Hann var allt í
einu orðinn hræddur, þegar hann
sá örvæntinguna í augum vinar
síns.
„Ganga.“
„Þú 'vilt þá ekki. .. .“
„Nei, auðvitað vil ég það ekki.“
svaraði Antonius gremjulega.
„Heldurðu kannski, að ég ætli að
láta mig falla á sverð mitt eða
fleygja mér í hafið? Nei, mér
dettur ekki í hug að grípa til
svo gamals og úrelts bragðs. Þú
getur verið rólegur þess vegna.
Ég ætla aðeins að ganga og
ganga, þar til ég hef lagt hverja
einustu sorglega hugsun að velli.
Ég kem seint heim til að sofa. Á
morgun vil ég ekki heyra á þetta
minnzt. Þá verður það gleymt að
fullu og öllu.“
Um leið og hann gekk frá bál-
inu, leit hann urn öxl og hróp-
aði:
„Leo er dáinn. Ef til vill er á
þessari stundu verið að ferja
hann yfir undirheimafljótið. En
ég er enginn Orfeus, sem get
heimt hann úr helju. Guðirnir
veri lofaðir fyrir það, að líklega
líður honum nú betur en honum
leið í þessum heimi.“
Framhald á bls. 45
50. tbi. VIKAN 13