Vikan - 19.12.1968, Blaðsíða 41

engan kost að láta til sín taka. Færi
hann í veg fyrir hryssuna, sem
geystist fram með trippastóðið fast
á hæla sér, yrði hann sjálfur troð-
inn undir.
Hann stakk enn stærri visk af
skegginu upp í sig. Að vísu hafði
enginn hugmynd um, að drengur-
inn hefði farið í land hjá honum,
og hann gat auðveldlega lagt sund-
urtroðið lík hans um borð í bátinn
og látið hann reka leiðar sinnar eins
og hann hafði komið með árarnar
standandi upp í loftið, en honum
gazt ekki að þeirri tilhugsun.
Hins vegar gat hann ekki held-
ur séð hvernig drengurinn fengi
losnað úr þeirri æðisgengnu hring-
iðu, sem hann var staddur í. Því
furðu lostnari varð hann, þegar Sil-
as tók að vega sig hægt og gæti-
lega á bak hryssunni. Orlítið í senn.
Bartolin hafði ekki tölu á því leng-
ur hve margar ferðir hryssan hafði
farið fram og aftur um nátthagann,
en þær voru ekki svo fáar.
Sem snöggvast létti honum óum-
ræðilega við að sjá hvernig dreng-
urinn mjakaði sér á bak. En um leið
og honum varð það Ijóst, að Silas
sat hryssuna, að hann sat uppréttur
á baki henni, breyttist feginleikinn
óðara í heiftarreiði og eftirsjá. Atti
þessi viðbjóðslega lævísi hvolpur,
þessi lati og hvatvísi ræfill að svíkja
þessa úrvalshryssu bótalaust af hon-
um, Bartolin? Átti honum að líðast
að svipta hann hrossinu eins og ekk-
ert væri? Aldrei. Hann hafði ekki
minnzt á, að hann kynni að sitja
hest, yfirleitt ekki, þetta var ekki
heiðarlega að farið.
Æðarnar á enni Bartolins þrútn-
uðu, þegar Silas hleypti hryssunni
framhjá honum hvað eftir annað,
svo að froðan stóð um flipann. Hann
hafði náð fullu valdi á henni nú og
lét hana hægja sprettinn smám sam-
an, unz hann brá henni á tölt og
stöðvaði hana að síðustu beint fyrir
framan hinn brúnaþunga og geð-
vonzkulega mann.
Þú sást, að mér tókst það, sagði
Silas sigri hrósandi. Hann var
óhreinn í framan og hárið klesst að
enninu, en augun tindruðu.
Ekki þarftu að ríða hana upp-
gefna fyrir það, sagði Bartolin
óvænt.
Ég skal þurrka af henni svitann,
vertu viss, sagði Silas og renndi sér
af baki þreyttum og sveittum reið-
skjótanum.
Nei, þú skalt láta það ógert, sagði
hinn afundinn.
En hún er löðursveitt, sagði Silas.
Ég sé um það. — Opnaðu hliðið.
Oll gleði hvarf úr svip drengsins,
og hann opnaði hliðið án þess að
mæla orð og hélt síðan í humáttina
af Bartolin og hryssunni aftur inn í
hesthúsið. Þar tók maðurinn þegar
að núa blakkan skrokk hryssunnar
með þurrum hálmviskum og reiði-
legum handatiltektum.
Silas horfði lengi þegjandi á
hann.
Þýðir þetta að ég fái hryssuna
ekki samt? spurði hann að lokum.
Bartolin urraði eitthvað óskiljan-
legt og laut niður til að þurrka
hryssunni kviðinn.
Á hvað ertu eiginlega að glápa?
hrópaði hann allt ( einu. Nú hef-
urðu fengið þinn reiðsprett. — Farðu
og taktu til aktygin þarna. Þú færð
svo eitthvað í kaup, þegar ég sé
hvernig þú reynist.
Það er ekki það, sagði Silas og
stóð kyrr.
Ertu kannski ekki ráðinn sem
hestastrákur? hrópaði Bartolin?
☆