Vikan - 19.12.1968, Blaðsíða 14

Það er betra fyrir mig að bíða þar til ég kemst að því hvernig þetta
land raunverulega er og hugsa ekki um það. Ó, allt þetta rauða, muldr-
aði hún og hristi höfuðið, hvernig er hægt að láta sig dreyma um
slikan ljóma? Hefði nokkur getað látið sér detta í hug að þvilíkir
litir væru til? spurði hún sjálfa sig og fann allt í einu til slíkrar
ákefðar, svo djúprar, að það var næstum yfirnáttúruleg sæla, hún
starði stórum, opnum augum á alla þessa liti, sem drógu úr og und-
irstrikuðu hvorn annan á víxl, svo betur varð ekki ákosið. Svo fannst
henni hún sjá eitthvað hreyfa sig við hliðina á einu trénu þarna til
hliðar og sá að það voru tveir litlir, svartir bjarnahúnar að klifra
upp í tré, klærnar á öllum hrömmunum átta gripu um börkinn. Og
þegar hryssan gekk framhjá sneru þeir snúðum forvitnislega að
henni til að horfa á og augnaráð þeirra var bæði kankvislegt og
einlægt.
Hún ætlaði að fara að vekja Honorine til að sýna henni þá, því
henni þóttu þeir svo skoplegir, en svo flaug henni i hug að birnan
kynni að vera í nánd og hún fálmaði eftir hnakkpokanum til að vera
viss um að skammbyssurnar, sem Joffrey hafði gefið henni væru þar
enn.
Nokkru fyrir aftan hana kom hestur Maitre Johnasar íram úr
þessum rauðu bogagöngum. Úrsmiðurinn var orðinn iotinn í baki eins
og hann bæri einhverja ósýnilega byrði. Hún sá ekki betur en að
hann væri sofandi og hafði auga með honum, þegar hann lagði af
stað út yfir slóðina, þakta dauðum laufum. Ef birnan hreyfði sig ein-
hversstaðar þarna í lággróðrinum myndi hestunum örugglega bregða,
en ekkert gerðist; maitre Johnas og hesturinn hans þrömmuðu fram-
hjá böngsunum, sem veittu þessari einkennilegu skepnu ekki sérstaka
athygli, þótt hún væri ferfætt að neðan og með strók upp úr miðju
baki og þar á ofan einhverskonar svartan köngul, bjarnarhúnarnir
vissu áreiðanlega ekki að slíkt var kallað hattur — og undan þessum
svarta köngli komu háværar hrotur nm leið og dýrið fór framhjá.
Maitre Johnas og konan hans höfðu beðið de Peyrac greifa að fá
að fara með i leiðangurinn, fremur en halda kyrru fyrir í Gouldsboro.
Þau, ásamt Elvíru, frænku þeirra, ekkju bakarans, með tveimur ung-
um börnum sínum, voru einu Húgenottarnir og persónulegir vinir
Angelique í þessum hópi. Aðrir í hópnum voru Italir, Englendingar,
Þjóðverjar og sennilega Skotar, en hún þekkti Þá ekki almennilega
og átti meira að segja erfitt með að greina einn þeirra frá öðrum.
Hún var gröm sér fyrir þessa óvissu, þvi hún var sízt vön því. Hún
hafði alltaf verið of forvitin um þá, sem hún umgekkst til að láta
liða langt án þess að kynnast þeim. En þetta voru menn Peyracs,
ekki hennar og báðir aðilar biðu þess sem fram yndi.
Sá eini, sem i þvi tilliti skar sig úr hópnum var kanadíski loð-
dýraveiðimaðurinn, Nicholas Perrot, ráðabetri, velvirkari og þægi-
legri en nokkru sinni fyrr; hafði einstakan hæfileika til að skjóta
upp kollinum á heppilegum tíma í hvert skipti sem hún þarfnaðist
einhvers. Hann kaus heldur að ganga en ríða og þrammaði áfram með
léttum, óþreytandi skrefum eins og Indíánarnir, hvildi byssuhlaupið
um öxl sér. Hann fór oft á undan til að ryðja brautina og undirbúa
næturstaðinn. Angelique hafði á tilfinningunni að þessi róiegi og dul-
arfulli, ungi maður hefði vel getað skýrt allt fyrir henni, sem hrelldi
hana og eytt þannig hræðslumætti þess, en hann hefði vafalítið undr-
azt að vita hana hugsa þannig, því þetta umhverfi var honum svo
hversdagslegt; tré var tré, hvort sem það var rautt eða grænt, á var
á, rauðskinni, rauðskinni, það sem mestu máli skipti var, að gera
fljótlega upp við sig hvort annars vegar var vinur eða fjandi. Vinur
var vinur, óvinur var óvinur, höfuðleður, höfuðleður; eitt af Því bezta
í lífinu var friðarstund með vel troðinni friðarpípu, eitt af því and-
styggilegasta, sem hægt var að hugsa sér — ör gegnum hjartað.
14 VTKAN 50-tbl-
I þessu tilliti var hann einfaldur og það dularíulla um hann, stafaði
aðeins af þeirri vitneskju og fróðleik, sem hann hafði um fram-
andi og óvenjulega hluti. Hann gerði sér enga grein fyrir þvi sjálfur.
Henni þótti slæmt að hann skyldi ekki veira neinsstaðar nálægur
núna. Hún hefði spurt hann um nöfnin á sumurn þessum plöntum,
sem hún sá meðfram stígnum; því hún þekkti sumar þeirra, ekki all-
ar. Hún hefði spurt hann hvernig þeim lánaðist að gefa hestunum
að borða í landi, þar sem engin engi voru, engin rjóður, ekkert annað
en þykkur lággróður, dauð lauf, fallnar greinar en ekkert gras. Hún
fann að þetta vandamál með hestana hlaut að vera eitthvað áhyggju-
efni. Hann hafði þegar útskýrt fyrir henni með nokkuð langri ræðu,
að á þessum slóðum væru ekki aðrar samgönguæðar til en árnar og
einustu samgöngutækin, litlir indíánskir birkibarkar eintrjáningar, sem
maður bar á höfðinu yfir flúðirnar og setti siðan aftur á flot, þegar
komið var á sléttara vatn lengra.
— En ferðast svona með hesta og konur ............. sagði hann og
hristi höfuðið.
Skógurinn tók enda í síðustu geislum hnígandi sólar milli tveggja
klettaveggja, sem mynduðu einhverskonar gljúfur. Vatn rann fjörlega
niðureftir hlíðinni í áttina til þeirra, en að þessu sinni var ekki
erfitt að klífa brattann, áður en Angelique héldi áfram, nam hún
staðar og sneri sér við til að horfa á ferðafélagana koma, einn eftir
annan, fram úr gljúfrinu, suma ríðandi aðra á fæti, eins og þeir
væru að klöngrast eftir brúnni.
Hún tók eftir þreytusvipnum; allir, jafnvel ungu mennirnir sýnd-
ust þrúgaðir af þreytu og hita. Honorine, litla, þriggja ára stúlkan
sat með handleggina um mitti móður sinnar og hallaði sér að baki
hennar. Þar sem hún hvíldi kinnina við bak móður sinnar, fann
Angelique heitan, blautan blett. Hver minnsta snerting var næstum
óbærilega óþægileg i þessum mikla hita, þvi loftið var bæði þurrt og
heitt.
Svitinn streymdi niður eftir hálsinum á henni og fötin límdust við
hana. Þrátt fyrir barðabreiðan hattinn, var hún aum á hálsinum.
Einn mannanna í hópnum heilsaði henni með óákveðinni hand-
hreyfingu um leið og hann fór framhjá. Hann lyfti ekki einu sinni
höfði og undan fótum hans, sem hann orkaði varla að lyfta, kom
rykmökkur. Angelique leit aftur til baka. Hún sá ekki lengur yngri
son sinn Cantor og henni var ekki rótt þess vegna.
Mennirnir gengu hjá, einn eftir annan, álútir undir byrðum sinum.
Sumir þeirra, sem hún þekkti ekki, töluðu ensku saman. Þeir litu
snöggt á hana, þar sem hún sat á hestinum, í stígjaðrinum, um leið og
þeir gengu hjá; sumir þeirra heilsuðu henni, en enginn nam staðar.
Á þessum þrem vikum hafði Angelique ekki orðið annars vísari um
þessa menn, sem Joffrey de Peyrac hafði valið sér til fylgdar í leið-
angurinn, lengst inn i meginland Ameríku, en að þetta var fámáll hópur;
mennirnir voru feimnir og þumbaralegir, en ótrúlega þrekmiklir og
tryggir foringja sínum. Þeir voru óheflaðir og það þurfti ekki mikla
skarpskyggni til að sjá að hver þeirra um sig bjó yfir sinu leyndar-
máli. Angelique var ekki ókunnug mönnum af þessu tagi og hún vissi
að það var ekki auðvelt að hafa stjórn á þeim.
Seinna ætlaði hún að stofna til einhverra kynna við þá, en þessa
stundina var hlutverk hennar — hlutverk, sem krafðist allrar hennar
atorku og athygli, að ráða fyrir óstýrilátu hrossi, líta eftir litlu dóttur
sinni og þessum fáu Húgenottavinum, sem höfðu fylgt henni eftir.
Þrátt fyrir að hún hafði langa reynslu að baki í þvi að ríða í gegnum
skóga, upp á hæðir og ofan leiti, gekk þetta ekki alveg þrautalaust. Hún
minntist efasemdanna í svip eiginmanns hennar, þegar hún bað hann
að taka sig með í ferðina og nú var hún að byrja að skilja hann. Ævin-
týralífið, sem beið þeirra lengst inni i landinu Maine, þar sem Peyrac