Vikan - 19.12.1968, Blaðsíða 34

óánægju sínn i ljós með því að kvaka hátt, meðan þær syntu burtu og
skildu eftir sig sibreikkandi kjölfar á spegilsléttum vatnsfletinum.
Angelique andvarpaði öfundsjúk og starði út á svalt vatnið, en hún
stóð kyrr hjá hryssunni, fórnarlamb skyldunnar. Og þar fann Joffrey
de Peyrac hana, þegar hann kom niður að vatnsbakkanum skömmu
seinna.
2. KAFLI
Hann hélt enn á sextanlinum, sem hann hafði notað til að finna,
hvar þau væru niðurkomin. Hann rétti sjómanni frá Bordeaux, Octave
Malaprade, sextantinn, en Octave hafði komið með honum, haldandi á
ferðaskrifborði greifans. Það var af leðri gjört, og í því voru skriffæri
og pergament. Octave settist á stein og gekk frá áhaldinu, sem honum
hafði verið trúað fyrir, í þessu ágæta skrifpúlti.
Angelique virti eiginmann sinn fyrir sér, þar sem hann skálmaði fram
í skærri sólarbirtunni, sem var jafnvel enn sterkari hér en annars stað-
ar, af því vatnsboröið endurspeglaði hana. Hann virtist næstum enn
hærri og þreknari en venjulega. 1 þessu undrafagra umhver.fi, þar sem
allt var eins og deyft og óraunverulegt af hitanum, skar hann sig úr
umhverfinu, harður og raunverulegur. Hann arkaði um þetta heillandi
land, eins og hann gerði sér ekki grein fyrir þeirri röskun, sem hann
olli á ró þess. Þetta algera skeytingarleysi jafnvel blundaði óvinátta
umhverfisns, sem Angelque var svo næm fyrir, sýndist fara gersamlega
ifram hjá honum.
Fjörumölin marraði undir fótum hans, þegar hann gekk yfir hana
þungum skrefum.
— Hann haltrar ofurlítið ennþá, hugsaði Angelique. — Um borð í
Gouldsboro varð þess minna vart, vegna hreyfinga skipsins. En á þurru
landi má vel greina það.
— Hvers vegna ljóma augu þín svona allt i einu? spurði Joffrey de
Peyrac.
— Ég var að veita því athygli, að þú stingur enn ögn við.
— Og ertu ánægð með það?
—■ Jahá!
— Konur eru skrýtin dýr! Eftir allt, sem ég hef lagt að mér til að
láta þig fá eiginmanninn aflui í bæriiegu ástandi, saknar þú aðeins
þess, sem einu sinni var. Það er nánast tortryggilegt. Ég gæti jafnvel
trúað þér til að vella því fyrir þér, hvort hér sé ekki um að ræða
tilflutning á persónuleika.... Það eru margar athyglisverðar sögur
sagðar um slíkt á iöngum vetrarkvöldum, heima í Frakklandi. Það er
aldrei auðvelt að leika hlutverk mannsins, sem vakinn er upp frá
dauðum! Það endar með því, að ég fer að óska eftir klumbufæ-tinum
mínum aft.ur!
— Það er bara það, að ég elskaði þig eins og þú varst þá.
— Og þú ert ekki alveg viss um. að þú elskir mig eins og ég er núna?
spurði hann og glotti skelmislega.
Svo sneri hann sér að Mopuntook. og heilsaði honum, án þess að bíða
eftir svari Angelique.
Hann vottaði indiánahöfðingjanum alltaf mikla virðingu. Hann hafði
tekið ofan höfuðfatið og sólin varpaði .málmkenndum gljáa á þykkt hár
hans. Stálbirtu stafaði af Þétthrokknu, dæmigerðu Gaskonahárinu, sem
enn var næstum hrafnsvart þótt ofurlítið bryddaði á silfri við gagn-
augun. Suðrænn uppruni hans, með blöndu af spænsku og serknesku
blóði, gerði andlitið jafn dökkt og útitékið og andlit Indiánans, sem
hann var að tala viö. Yfir kinnbeinunum var fölari rák, þar sem hann
bar stundum griímu. Loðnar augabrúnirnar voru fyrirmannlegar yfir
fránum augunum, en vangasvipurinn var meitlaður, hann rauf ekkert
nema nautnalegur munnurinn, varirnar fremur framstæðar, 'ögrandi
og lokkandi.
Varirnar voru sterkar og þykkar, mjúklegar eins og fínt silki, ofur-
lítið bleikari en andlitið í heifd. Þær titruðu, þær herptust eða að-
skildust yfir glitrandi hvitum tönnum. Það var eins og þær lifðu sínu
eigin lifi í þessu sérkennilega andliti, þar sem hver eining sameinaðist
um að veita öllu yfirbragðinu aristókratiskan blæ. Hann hafði hátt og
gáfulegt enni, mjúklega dregnar augnabrúnalínur mikillar ættgöfgi,
og það var eldur í dökkum augunum. Hann hafði sterklegt nef og höku,
þessir andlitshlutar minntu á sigurvegara, ekki þann, sem bíður lægra
hlut, manninn úr fjöliunum, manninn, sem vanur er að halda höfðinu
hátt, horfa á örninn teygja vængi sina; mitt milli þessara einkenna var
munnurinn, ofurlítið márískur útlits, valdsmannslegur, krefjandi, jafn-
vel þegar hann var þögull og óræður á svip, munnur jarðnesks manns,
merki um efnishyggju þrátt fyrir allt æðra yfirbragð. Það var svona
munnur, sem hinir íórnu myndhöggvarar gæddu guðamyndir sínar, án
þess að gera sér ljóst, að með því túlkuðu meitlar þeirra alla þá hold-
legu fýsn, sem einkenndi hina elztu menningu Miðjarðarhafsins,
Oftast, þegar Angelique horfði á þennan lifandi og viðkvæma munn,
fylltist hún lítt viðráðanlegri löngun til að leggja hann. að sínum.
Þannig var henni nú farið, þegar hún horfði á hann standa þarna
og ræða við Indiánahöfðingjann með bendingum og nokkrum orðum.
Svo sneri hann sér við og horfði yfir á hinn vatnsbakkann, eins og hann
væri að reyna að ráða í eitthvert leyndarmál þessa ónumda lands.
Eitt andartak virtist hann mjög annars hugar, ef til vill óánægður
með orðaskipti þeirra. Hann var djúpt hugsi, og varir hans titruðu.
Angelique starði á hann, og hjarta hennar tók að slá örar. Hún þráði
að finna þessar varir við sínar, fyrst mýkt þeirra, en siðan ástriðu-
þunga. Hún gleypti hann með augunum.
Ifann var sveittur á enninu og nokkrir svitadropar runnu ofan yfir
gagnaugun og örið á kinnbeininu, þótt hann léti sem hann tæki ekki
eftir því. Angelique langaði mest til að þurrka svitann af þessu andliti,
en hún þorði það ekki. Það var enn eitt og annað, sem hún gat ómögu-
lega fengið sig til að gera, eins konar ótti hélt aftur af henni. Hún
minnti sig á að hann hefði lengi lifað án konu sér við hlið; án þess að
nokkur ragaðist í honum. Að hann hefði vanizt töluverðu tilfinninga-
legu og kynferðislegu frelsi. Myndi honum ekki finnast dagleg um-
hyggja eiginkonu uppáþrengjandi?
Hér, jafnvel fremur en um borð i skipinu skynjaði hún sjálfstæði
manns síns. Það geislaði af honum eins og baugur. Hann hafði lifað
mörgum lífum.
34 VTKAN 50-tbl'