Vikan - 19.12.1968, Blaðsíða 46

HAGSÝN
HÚSMÓÐIR
NOTAR
Honum hafði alltaf þótt vænt
um börn. Jafnvel þegar hann
gekk í fylkingu með herdeildum
keisarans, hafði hann alltaf veif-
að til barnanna, sem störðu með
opna munna á þessa ókunnu her-
menn. Þegar hans eigin sonur
fæddist, varð hann frá sér num-
inn af fögnuði og hamingju.
Hann mundi alltaf eftir að
færa honum gjafir, bæði frá
Gallíu og Bretlandi hinu mikla.
Hann vissi, að Leo beið hans með
óþreyju jafnt á nóttu sem degi.
Og í hvert skipti sem hann komst
loksins heim í stutt orlof, léku
þeir alltaf sama leikinn: Hann
þóttist hafa gleymt að kaupa
gjöf handa stráknum.
„Þú heldur þó ekki, að ég sé
með gjöf handa þér? Ég er ekki
með neina. Ég gleymdi að kaupa
hana.“ En auðvitað hafði hann
ekki gleymt því. Hann hélt að-
eins pakkanum fyrir aftan bak
og leikurinn endaði með því, að
þeir skellihlógu og hlógu, á með-
an strákurinn opnaði pakkann og
leikföngin ultu út um allt.
Nú var þetta liðin tíð; mundi
aldrei framar gerast; hvorki leik-
ir framar, né leikföng. Leo bjó
nú í hinu myrka kóngsríki Plu-
tós, og faðir hans hafði ekki einu
sinni fengið að sjá lík sonar síns.
Hinn stælti líkami Antoniusar
skalf eins og tré í vindi. í reiði
sinni og örvæntingu tók hann
allt í einu eftir, að hann var svo
máttfarinn, að hann var í þann
veginn að hníga niður. Þetta
minnti hann á, að hann hafði
hvorki bragðað vott né þurrt,
síðan hcnum barst sorgarfregnin.
Hann var ekki vanur að finna til
slíks líkamlegs vanmáttar. Hann
lagði af stað frá trénu, en var
svo máttfarinn, að hann gat
naumast staðið á fótunum leng-
ur. Hann vonaði, að hann hefði
mátt til að komast aftur til her-
búðanna og fá sér eitthvað að
borða.
En brátt varð honum ljóst, að
það mundi ekki takast. Hann leit
í áttina til gistihússins. Stjarnan
blikaði fyrir ofan það eins og
lýsandi kyndill. Hann ákvað að
fara þangað og biðja um mjólk
að drekka. Ef til vill fengi hann
líka ofurlítinn mat. Hann lagði
af stað reikull í spori. Þegar
hann komst til gistihússins, sá
hann að allt var dimmt og hljótt
þar inni, eins og allir væru í
fasta svefni.
Honum gramdist að þurfa nú
að reyna af veikum mætti að
komast alla leið til herbúðanna
aftur. En þá kom hann auga á
lítinn, hvítan asna, sem var bund-
inn fyrir utan fjárhús. Að innan
heyrði hann dauft skrjáf og
hvísl og svo ótrúlegt sem það
var gat hann svarið fyrir, að
hann heyrði barnsgrát.
Hann gleymdi þreytunni í
svip, var aftur orðinn rómversk-
ur hermaður, sem ekki mátti
bregðast skyldu sinni. Hann var
sannfærður um, hvað hér væri á
ferðinni. Sá Gyðingur var ekki
til, sem ekki vildi losna við að
greiða skattinn, ef þess var nokk-
ur kostur. Hér var áreiðanlega
einn slíkur: klókur Gyðingur,
sem ætlaði að fela sig í þessu
fjárhúsi.
Hann hafði líka vissulega ver-
ið óheppinn, fyrst hann var af-
hjúpaður á þennan hátt! Antoni-
us brosti með sjálfum sér og
læddist hljóðlega að fjárhúsinu.
Hann stanzaði andartak, er hann
uppgötvaði, að hann var ekki
einn: Tveir fjárhirðar, sem gættu
hjarðar sinnar úti í haga, stóðu
við hlið honum og störðu á hina
skæru stjörnu.
Svo var að sjá, sem þeir hefðu
komið út úr fjárhúsinu. Hann
ávarpaði þá valdsmannslegri
röddu en þeir skildu hann ekki.
Þeir brostu aðeins, og honum til
mikillar undrunar tóku þeir að
tauta eina af þessum óendanlegu
bænum, sem hann botnaði ekk-
ert í.
Hann yppti öxlum og drúpti
höfði, svo að hann kæmist inn
um lágar dyr fjárhússins.
Hann rétti úr sér, þegar inn
var komið og litaðist um. Það
var barnið, sem hann kom fyrst
auga á. Það lá í jötu. Dýrin, - -
uxi, asni og nokkur lömb, voru
aðskilin frá því með lágum tré-
vegg. Dýrin virtust fullkomlega
örugg og teygðu hausana yfir
vegginn og horfðú á barnið.
Barnið var lítið vexti og virtist
nýfætt..
Antcnius sneri sér að foreldr-
unim, sem störðu á hann. Stúlk-
an, sem lá í hálminum, hlaut að
vera móðir barnsins. Það lá við
að hann viknaði, þegar hann sá
gleðina og hamingjuna, sem skein
úr svip hennar. Hann sneri sér
snöggt að föðurnum, sem stóð í
hinum enda fjárhússins. Hann
sagði eitthvað lágum rómi á
hebresku, sem Antonius skildi
ekki.
En hann skildi þó mætavel, að
það sem hér var að gerast, átti
ekkert skylt við skattgreiðslu
eða manntal. Hann gat sagt sér
sjálfur, að þessi unga móðir með
stór, dökk augu og bros á vör,
þrátt fyrir þreytulegt andlit,
hlaut að hafa verið bágstödd í
meira lagi fyrir skammri stundu:
Öll herbergi höfðu að likindum
verið full í gistihúsinu. Það hef-
ur ekkert rúm verið fyrir hana.
í öngum sínum og örvæntingu
hafa þau leitað sér skjóls í fjár-
húsinu. Og þarna var barnið,
sem með hjálp guðanna hafði
fæðzt rétt skapað og heilt á húfi
við þessar erfiðu aðstæður.
Þetta sannaði aðeins það, sem
hann hafði lengi vitað: Að það
var ekkert rúm fyrir börn í þess-
um vesæla og viðurstyggilega
heimi. Hann vildi gjarnan róa
hina ungu foreldra, sem höfðu
litið með skelfingu á rómverska
einkennisbúninginn hans. Hann
talaði þess vegna við þau, enda
þótt hann vissi, að þau mundu
ekki skilja hann; vonaði, að róm-
urinn og talsmátinn mundi full-
vissa þau um, að hann hefði ekk-
ert illt i huga.
Það var svo undarlegt, að þau
virtust alls ekki hrædd. Það var
engu líkara en þau hefðu skilið
það sem hann sagði. Þau brostu
til hans, og unga konan sagði
eitthvað blíðum rómi, eins og
hún væri að bjóða hann velkom-
inn.
Antonius brosti og féll á kné
við hliðina á barninu. Þannig
hafði Leo líka litið út, þegar
hann var nýfæddur. Öll börn
voru eins, hvar í heiminum sem
þau fæddust og hverrar trúar sem
foreldrar þeirra voru. Hann lang-
aði til að taka það í fang sér, en
áræddi það ekki. Undarleg ró
hvíldi yfir litlu, hrukkóttu and-
liti barnsins. Vizka og helgi skein
úr augum þess.
'N
HatiiJíÍathutiit
INNI
ÚTI
BÍLSKÚRS
SVALA
HURÐIR
ýhHÍ- & Ífti/iutiit h □.
RÁNARGDTU <7. <3ÍMI 19669
VILHJALMSBDN
46 VIKAN 50-tbl-