Vikan - 02.04.1969, Blaðsíða 12

— Einhver verður að tala alvarlega við þig. Þú ert sæt og
góð, og líklega ekki heimsk, en í samanburði við hana ertu
eins og barn í smábarnaskóla. Hún var dósent, leiftrandi
gáfuð og þess utan hreinasta fegurðardís. Hvernig dettur
þér í hug, að þú getir fyllt skarðið eftir hana og gert mann
eins og hann hamingjusaman?
Nú var Micke litli Stromstead
aítur kominn í garðinn þeirra.
Ann virti hann fyrir sér út um
eldhúsgluggann meðan hún
fylgdist með hraðsuðukatlinum.
Hann skreið í gegninn gatið í
runnunum, reis síðan á fætur
og lyfti greimmum til að hleypa
fílnum sínum í gegn. Auðvitað
var enginn fíll, en Micke hélt
því stöðugt fram að svo væri,
og hagaði sér samkvæmt þvL
Svo klifraði hann upp á gaxð-
borðið og tók að hjala við fíl-
inn.
— Veiztu, hvað við skulum
gera? spurði hann. — Við ger-
um okkur geimskip og förum til
tunglsins. Þú verður bara að
gera þig lítinn fyrst. Annars
duga ekki spýturnar minar og
naglarnir.
— Er það strákurinn hann
prófessor Stromsteads aftur?
spurði móðir Ann og hallaði sér
fram, þar sem hún sat við eld-
húsborðið. — Aina sagði í gær,
að mamma hans myndi snúa sér
við í gröfinni ef hún sæi hann
hlaupa um svona, skítugan og
illa hirtan. Ég sagðL að allir
strákar skitu sig út í leik, en þú
þekkir Ainu.
— Já, ég þekki Ainu systur
þína.
— Kallar þú þetta að leika
sér! Að eigra um eins og hann
gerir og látast hafa fíl í eftir-
dragi! Frú Sean hermdi svo vel
eftir systur sinni, að hún gat
ekki að sér gert að hlæja sjálf.
— En Aina hefur heldur engin
börn átt sjálf.
— Hlustaðu á hann, greip
Ann fram í.
— Nei, við skulum láta tungl-
ið eiga sig, sagði Micke. — Sírk-
us er miklu betri. Þar er rúm
fyrir þig.
— Henni finnst prófessorinn
trassa drenginn, hélt frú Sean
áfram. — Og hann, sem er svo
hrifinn af pabba sínum. Sko —
nú klöngrast hann niður.
Micke klifraði niður af borð-
inu. Hann setti hendur á síður
og kinkaði hátíðlega kolli.
— Já, það er staðurinn fyrir
þig. Þú kannt svo margar listir.
Hann rétti út hendina og klapp-
aði þessum ósýnilega vini sín-
um. Síðan lagði hann hægt af
stað í burtu.
Ann flýtti sér að opna eldhús-
dyrnar.
— Micke, Micke, hæ!
Hann sneri sér við.
— Halió.
Hún fór til hana.
— Hvað heitir hann — fillinn
þinn?
— Jústus.
— Það er gott nafn á fíL Ég
heyrði, að þú varst að tala um
að fara til tunglsins. Hvers
vegna fóruð þið ekki?
— Af því Jústus vildi ekki
verða minnL Hann vill vera eins
og hann er. Hann sagði: — Vilt
þú kannski láta breyta þér?
— Og viltu það?
— Auðvitað ekki! Þá væri ég
einhver annar og ætti heima
annars staðar og ætti allt annan
pabba. Hvað er klukkan?
— Rétt að verða hálf tólf.
— Þá verð ég að fara. Pabbi
kemur í mat í dag. Hann leit
hugsi á Ann: — Geturðu ekki
komið með?
Ann fann sig kafroðna. Það
var ekki lengra síðan en í gær,
að prófessor Stromstead hafði
komið inn í bókabúðina, þar sem
hún vann, og staðið þar góða
stund og spjallað eftir að hann
hafði lokið af sinni verzlun, rétt
eins og hver annar. En hann var
ekki hver annar. Hann var fræg-
ur vísindamaður, heimsþekktur,
þótt hann væri ekki nema þrjá-
tíu og sex ára, það hafði hún
lesið sér til um í Hver er maður-
inn? Og konan hans hafði verið
næstum eins fræg.
— Nei, það get ég ekki.
— Hvers vegna ekki? spurði
Micke.
— Ég segi sem sonur minn:
Hvers vegna ekki? spurði glað-
leg rödd, og Ann sneri sér við í
flýti. Hann stóð hinum megin
við gerðið og hló ánægjulega.
— Maturinn kvað vera fyrsta
flokks, svo segir ráðskonan.
Ann roðnaði aftur.
— En — en ég....
— Þú getur ekki verið svo
harðbrjósta að láta lítinn dreng
og fílinn hans verða fyrir von-
brigðum? Þar að auki langar
mig til að ráðfæra mig við þig
varðandi bækur handa drengn-
um. Ég er gersamlega í vindin-
um með bókmenntir handa
mönnum á þessum aldri.
Húsið hafði hún aldrei séð áð-
ur, og hún varð mjög hrifin af
þvi. Að utanverðu hafði ekkert
verið gert fyrir það, síðan pró-
fessorinn flutti inn, en að innan
var það gerbreytt. Milliveggur
hafði verið fjarlægður, svo dag-
Framhald á bls. 36.
'N

12 VIKAN 14- tbl-