Vikan - 02.04.1969, Blaðsíða 28

— Smávegis svindl, elskan. —
Hún brosti. — En auðveldasta
leiðin. Þegar barnið er á leið-
inni samþykkir pabbi hjóna-
band í grænum kvelli, ekki satt?
Hann sneri andlitinu að henni.
Hún las aðdáun í augum hans,
aðdáun á léttúð hennar, á hinu
fulkomna tillitsleysi hennar,
þegar um var að ræða að koma
vilja sínum í framkvæmd.
— Veiztu, spurði hann, — hvar
ég vildi helzt giftast þér? í Rio
de Janeiro eða í New York. Eða
ef til vill á skipi með ókunn-
um vitnum, með ókunnum and-
litum kringum okkur, fá aðeins
nokkur símskeyti og annað ekki.
— Aðeins þú og ég, muldraði
hún og lagði höfuð sitt á axlir
honum.
— Og veiztu, hvar ég vild búa
með þér? Á eyðieyju, þar sem
enginn þekkir okkur.
Hún malaði ánægð eins og
köttur, sem látið er vel að. Hún
spurði ekki: frá hverju viltu
flýja, Jiirgen? Hvern ertu hrædd-
ur við? Hún gat ekki lesið hugs-
anir bak við enni hans.
Jurgen Siebert staulaðist á
náttfötunum fram úr rúminu og
helti síðasta kaffisopanum í
bolla úr kaffikönnunni, sem
herbergisþjónninn hafði fært
honum um kvöldið.
Klukkan hans var tuttugu
mínútur yfir eitt.
Það var alveg jafn hljótt og
tilheyrði þessum tíma sólar-
hringsins. Hann tók að ganga
hvíldarlaust fram og til baka um
herbergið.
Hver ætti að hindra mig í að
giftast Gaby? Pappírar mínir
eru í fullkomnu lagi. Enginn get-
ur efazt um það. Ég er ekkill.
Dánarskýrslan er ekta, dánar-
vottorðið í lagi. Lögum sam-
kvæmt er engin Janine Sieberí
til lengur. 11. desember síðast-
liðið ár dó hún, hún er syrgð og
grafin.
Ég veit ekki annað, hugsaði
hann. Ég vil ekki hafa séð hana,
ég hef ekki séð hana. Ég mun
halda áfram að leggja blóm á
gröf hennar.
Júrgen stóð fyrir framan
spegilinn. Hann var aumur út-
lits, grár í andliti, baugar und-
ir augunum. Og óttinn glotti móti
honum.
Þetta er engin lausn, Júrgen,
sagði óttinn. Seinna hjónaband
þitt verður dæmt ógilt, því þú
hefur gefið upp falskar upplýs-
ingar, þegar þú gekkst í það.
Gleymdu ekki, að þú skrifaðir
þig inn á Hótel Sanssouci með
réttu nafni. Þú baðst leynilög-
reglumanninn Karsch að hafa
upp á henni, þú lézt hann meira
að segja fá ljósmynd í sínar
hendur . . . .
Og hefurðu ekki meðaumkun
með Janine, spurði óttinn áfram.
Þú elskaðir hana þó einu sinni,
þú hefur svarið fyrir guði, að
þú mundir ekki yfirgefa hana.
Hvers vegna ferðu ekki til
hennar, hristir hana til og seg-
ir: — Þetta er ég, Janine, ég,
maðurinn þinn, horfðu á mig,
þú hlýtur þó að þekkja mig aft-
ur ....
Geturðu ímyndað þér, hvernig
það er að hafa gleymt lífi sínu?
Janine leitar fortíðar sinnar,
hún leitar þín, þín, þín . .
Júrgen reif upp nýjan pakka
af sígarettum. Hann hellti úr
yfirfullum öskubakkanum í
ruslakörfuna. Gaby hefði ekki
átt að. skilja hann einan eftir í
nótt. í örmum hennar hefði all-
ur efi hans horfið.
Ástaryrði, kossar, faðmlög —
það hefði orðið læknislyf. Það
hefði verið betra en bækurnar,
sem hann hafði keypt sér og
sem lágu nú dreyfðar um allt
herbergið. Hann var búinn að
læra margar setningar úr þess-
um sálfræðilegu kennslubókum
utan að. „Tímabundið eða eftir
ástæðum takmarkað minnisleysi
er nefnt AMNESIA. Algengasta
tegund á sér stað eftir alls konar
meðvitundarleysi. Sjúklingurinn
vaknar, veit alls ekki hvar hann
er, hvernig hann hefur komizt
þangað og hvað hefur gerzt. . . .
Amnesia þarf ekki að vera al-
gjör það eru til öll fyrir-
bæri frá fullkomnu minnisleysi
til fulls minnis. . . . “
Fullkomið minnisleysi. Já,
þannig var það með Janine.
Hver sú, sem ekki þekkti eigin-
mann sinn augliti til auglits,
hvað gæti þeirri manneskju ver-
ið ljóst annað?
Júrgen fleygði sér aftur upp
í rúm. Nei, engin læknisaðferð
gat verið til við því. Hvernig
var þetta nú orðað í kennslu-
bókinni? „Mjög erfitt eða ó-
mögulegt er, að fá minnið aft-
ur. Oft kemur í stað raunveru-
leikans aðeins óskýr tilfinning
eða þýðingarlaust smáatriði.
Amnesia stendur ekki sjaldan í
sambandi við raunverulega geð-
veiki . . . .“
Júrgen laðaði andlit hennar
fram í huga sér, augnaráðið,
sem hún hafði horft á hann með.
Sjaldgæft, tómlegt augnatillit,
ekki satt? Nei, hugsaði hann,
þetta var ekki aðeins minnis-
leysi, þetta var geðveila, brjál-
æði eða eitthvað því líkt.
Bezt, að ég skipti mér alls
ekkert af henni. Þegar hún fer
af Sanssouci Hótelinu mun hún
liklega lenda á heilsuhæli. Þar
mun hún verða eins viðkvæm
og hún var í lifandi lífi. Og
hjúkrunarkonurnar munu kalla
hana ungfrú Laurent . .
Júrgen slökkti Ijósið. Og mér
kemur það ekkert við, hver ligg-
ur í gröfinni í Mariendorf. Drott-
inn gefi henni sína eilífu ró. Það
sagði presturinn. — Og þannig
skal það vera.
VIII.
Snemma morguns þann 14.
febrúar var uppgötvaður and-
styggilegur siðferðisglæpur í
Berlín.
Lögreglumennirnir komu um
níuleytið til baka frá morð-
staðnum. Það sem þeir höfðu
komizt að til þeása, var mjög
fátæklegt.
Fórnarlambið var tuttugu og
eins árs verksmiðjustúlka. Næt-
urvörður nokkur fann líkið ná-
lægt gæsahólmanum í Tegeler-
vatni. Líkið var hræðilegt útlits.
Stúlkan hafði augsýnilega var-
ið sig af öllum kröftum. Slæm-
ir höfuðáverkar gáfu til kynna,
að árásarmaðurinn hafði verið
vopnaður skrúflykli, járnstöng
eða hamri. Til þessa hafði ekk-
ert bent á árásarmanninn.
— Sasse, spurði Steinberg
deildarstjóri, yfirmaður morð-
deildar Berlínarlögreglunnar, —
fannst ekki lík fjmir stuttu ná-
lægt gæsahólmanum?
— Stendur heima, svaraði full-
trúinn. — í desember var það
víst. Janine Siebert, 27 ára göm-
ul, kona auglýsingastjórans
Júrgen Sieberts. Samkvæmt
málavöxtum virtist þá augsýni-
lega vera um sjálfsmorð að
ræða. Konan hafði staðið mann
sinn að framhjáhaldi .
— Var hún líka ljóshærð?
— Já.
Tvær Ijóshærðar stúlkur og
tvisvar við gæsahólmann, getur
það verið tilviljun?
— Hvað Janine Siebert snerti
benti ekkert til þess að hún hafi
verið fórnarlamb siðferðisárásar,
svaraði fulltrúinn. — í þessu til-
felli hef ég þar að auki aflað
upplýsinga eftir á, sem skýr-
skotuðu til eiginmannsins og
kvennasögu hans ....
— Og hvað svo?
Sasse lögreglufulltrúi yppti
öxlum. — Upplýsingarnar um
hann voru allar honum fremur
í hag. Þá var enginn, sem hefði
grunað hann um morð. Og það
var ekki heldur hægt að bera á
hann grunsamlega meðhöndlun
burt frá því séð, að hann á nú
vingott við stúlku, sem mun
erfa nokkrar miljónir.
Deildarstjórinn hélt höndun-
um fyrir aftan bak sér, hugs-
andi. •— Vitið þér, Sasse, allir sið-
gæðisafbrotamenn hafa ein-
hverja duttlunga. Hinn frægi
Eichorn hafði til dæmis hjól-
reiðastúlkur að sérgrein. Matis-
chak réðist aðeins á stúlkur, sem
voru haltar eða á einhvern annan
hátt líkamlega veiklaðar. Morð-
inginn við gæsahólmann leitar
ef til vill aðeins á ljóshærðar
stúlkur ....
Lögreglufulltrúinn horfði á
yfirmann sinn. — Haldið þér,
að hann hafi e:nnig drepið
Janine Siebert? Ef til vill hafið
þér rétt fyrir yður, líkið lá
nokkra daga í vatni, því var erf-
itt að fullyrða nokkuð með vissu.
Og meiðsli í hnakka voru jú
fyrir hendi .
— Ég held, sagð.i deildarstjór-
inn, — að við séum á réttri ieið.
Og ef við finnum skúrkinn ekki
bráðum, Sasse, þá mun hann
drepa enn eina stúlku.
Steinberg deildarstjóri var á
réttri leið. Hann kom öllum
mönnum í deild sinni til verks,
til þess að leita ófreskiunnar.
Hann skipaði sjálfur sérstaka
nefnd, hét háum peningaverð-
launum.
Það urðu meiri og meiri líkur
fyrir því, að Janine Siebert væri
í raun og veru fórnarlamb sið-
gæðisafbrotamanns.
Eða öllu heldur stúlkan undir
grafsteininum, sem „Janine Sie-
bert“ var letrað á.
En það grunaði lögregludeild-
arstjórann fyrst um sinn ekki
neitt. Hann kæmist fyrst að því
eftir játningu — játningu morð-
ingjans.
Eftir að Balla forstjóri var
genginn út úr herberginu sat
Júrgen einn gegn föður Gaby.
Martin Westphal leit ekki út fyr-
ir að vera tízkufrömuður, frek-
ar eins og veiðimaður, stór, sterk-
legur, andlit hans brúnt af sól
og vindi. Aðeins hvítt hár hans
gaf til kynna aldur hans.
— Ég held, sagði hann, og
virti Júrgen fyrir sér með stál-
bláum augum sínum, — að við
eigum enn eftir að tala saman
um persónulegt efni.
Júrgen leit ekki undan augna-
ráði hans. — Gaby og ég — við
EFTIR JENS BEKKER
8. HLUTI
VIÐ
hverja snertingu hans
28 VIKAN 14- tbl-