Vikan


Vikan - 02.04.1969, Blaðsíða 39

Vikan - 02.04.1969, Blaðsíða 39
væri ekki heiðarlegt gagnvart honum að veiða það upp úr syn- inum. Það: var ekki óhugsandi, að hann bæði hennar einn góðan veðurdag. Á þeirri skoðun var Aina móðursystir Ann að minnsta kosti, og hún hafði mjög ákveðna skoðun á því máli. — Það er eins gott að segja þér það berum orðum, sagði hún einu sinni. — Ef þú gengur að eiga hann, muntu iðrast þess. Þú getur aldrei komið í staðinn fyr- ir konu þessa manns. — Góða frænka, ég veit allt um konuna hans, og ég vil helzt ekki ræða.... — Einhver verður að tala al- varlega við þig. Þú ert sæt og góð, og líklega ekki heimsk, en í samanburði við hana ertu eins og barn í smábarnaskóla. Hún var dósent, leiftrandi gáfuð og þess utan hreinasta fegurðardís. Hvernig dettur þér í hug, að þú getir fyllt skarðið eftir hana og gert mann eins og hann ham- ingjusaman? — Þú getur ekki heldur von- azt eftir að taka hennar sæti í huga drengsins, hélt Aina áfram. —. Hann gleymir aldrei móður sinni. Hann var með henni, þeg- ar hún dó, — sat við hliðina á henni, þegar vörubillinn ók inn í hliðina á bílnum þeirra. Hann siapp ómeiddur að vísu, en held- urðu, að hann gleymi því? Aldr- ei! Ann gat ekki haldið aftur af tárunum en sneri sér undan. — Þú finnur sjálf, hvað hann saknar hennar, hélt Aina áfram. — Þess vegna hefur hann fund- ið upp þennan kjánaskap með fílinn, bara til að fá einhverja útrás fyrir umhyggjuþörf sína. Talar Eric nokkurn tíma við þig um fyrri konu sína? — Ne-ei. — Þarna geturðu sjálf séð. Hann getur ekki fengið sig til að deila minningunni um hana með konu. Þú veizt, hvað mér þykir vænt um þig, og það er bara þess vegna, sem ég segi þér þetta. Ég vil ekki, að þú verðir óhamingjusöm, elskan mín.... Klukkan níu næsta sunnu- dagsmorgun stöðvuðu Erie og Micke bílinn við hliðið heima hjá Ann. Þau höfðu ætlað í öku- ferð, ef veðrið yrði gott. — Ég veit um stað, þar sem ekki er mikið margmenni, sagði Eric um leið og hann tók við nestiskörfunni og lét hana í skottið. — Eigum við að koma þangað? Ann varð hugsað til þess, sem Aina frænka hafði sagt, og leit óviss á Micke. — Það er kannski ekki mikið um börn þar, sem Micke gæti leikið sér við. — Honum er áreiðanlega sama, svona einu sinni. Eða hvað segir þú um það, Micke? — Mér er alveg sama, svar- aói liann. — Eg hef Jústus. Það var notalegt í sjonum, dregið hafði úr vindi en samt voru öldurnar ennþá hæfilega háar til þess, að sundið var spennandi. Micke hrópaði af íögnuði, þegar þau héldu hon- um á milli sín og létu hann rugga á öldunum. Hann vissi ekki hvað vatnshræðsla var, og fékk aldrei nóg. Þegar þau höfðu matazt teygðu þau ur ser i sandinum og sóiuðu sig, meðan Micke reisti sandhöll spölkorn frá þeim. Eftir stundarþögn sagði Eric: — Eg elska þig svo mikið. Viltu giftast mér? Hun svaraði ekki strax. Hún iagoi aö ser aö taia jain rólega og hann, þegar hun svaraði: — Eg eiska þig hka, og þú veizt það. £n ég er hrædd. — Hrædd? Við hvað? — Að ég dugi ekki. Að ég dugi ekki til þess, sem þú vænt- ir þér af mér — það sem pú þarínast. Hann brosti við henni með umhyggju í svipnum. — Hvers heldur þú, að karl- maður þarfnist, Ann? — Eyrst og fremst konu, sem hann getur talað við um mál- efni, sem honum eru mikilvæg. Um vinnu sína.... — Hann getur skeggrætt um vinnuna við starfsfélaga sina. Heldur þú, að múrari spjalli við konu sina um sement og vikur- hehur? — Ekki gera grin að mér, Er- ic. — Vertu þá ekki með neinn barnaskap. Þú veizt mikið vel, hvers karlmaður þarfnast. Konu, sem elskar hann, yl, umhyggju — það er nú svo einfalt. — En þú hefur átt svo mikið meira en það, Eric. Hún þoldi ekki að horfa á svipinn á andliti hans, svo hún reis á fætur og tók að svipast um eftir Micke. — Hvar er Micke? hálfhróp aði hún skelid. —- Hann er horf- inn! Hann þaut á fætur, og nokkr- ar sekúndur stóðu þau kyrr og hrópuðu. En það fór ekki milli mála, hann var ekki sjáanlegur. — Hann getur ekki hafa far- ið í sjóinn, hann veit, að hann má ekki fara einn í sjóinn, sagði hann, en Eric heyrði ekki svar hennar. Hann var kominn lang- leiðina ofan að sjó. Hún hljóp kippkorn á eftir honum, en leit siðan í áttina að sandkastalan- um. Þar var sandurinn rakur, og hent gat, að þar væru spor, sem sýndu í hvaða átt hann hefði farið. Jú, þar voru spor, og lágu ekki í áttina að sjónum heldur upp að veginum, þar sem bíllinn stóð. Hún var grafkyrr nokkrar SKARTGRIPIR WU^r^Li^ Li Modelskartgripur er gjöf sem ekki gleymist. - SIGMAR QG PÁLMI - Hverfisgötu 16a. Sími 21355 og Laugaveg 70. Sími 24910. v__________________________________/ h. tw. VHvAN 3!)

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.