Vikan - 02.04.1969, Síða 40

mínútur, því henni lá allt í einu
í augum uppi, hvað gerzt hafði.
Drengurinn hlaut að hafa heyrt
til föður síns: — Ég elska þig
svo mikið — viltu giftast mér?
Heimurinn hlaut að hafa hrun-
ið kringum hann, það var jafn
víst og að öldurnar myndu fella
sandhöllina hans og afmá hana
af jörðinni. Aina frænka hafði
rétt fyrir sér, enginn gat nokkru
sinni komið í staðinn fyrir móð-
ur hans.
Hún hikaði við og litaðist um
eftir Erie. En það steðjaði eng-
in hætta að honum, syni hans
var meiri vandi á höndum.
Hún rakti sporin hægt upp
eftir sandinum. Hún ætlaði að
reyna að finna drenginn og segja
það við hann, sem varð að segj-
ast. Og þegar hún hefði sagt
það, hefði hún glatað öllu. Því
ekkert yrði aftur jafnt, þegar
vonin um framtíð með Eric og
Micke væri brostin. . . .
Hún fann hann ekki við bíl-
inn, en þegar hún kallaði, heyrði
hún hann svara innan úr runna
ekki langt undan.
— Ég er hér, Ann, hérna i
runnanum.
Hann lá á grúfu í grasinu og
horfði alvarlegur á hana, þegar
hún kom.
— Halló, sagði hann.
— Halló sjálfur, sagði hún og
settist hjá honum. — Hvað ert þú
að gera?
Hann horfði lengi á hana, eins
og hann hefði aldrei séð hana
áður, eða langaði að festa sér
hvern andlitsdrátt hennar í
minni. Svo sagði hann:
— Ég heyrði hvað pabbi sagði
— já, þú veizt, hvað hann sagði.
Svo ég fór með Jústus hingað.
— Hvers vegna gerðir þú það?
—- Til að kveðja hann, auð-
vitað, svaraði hann með óþolin-
mæði.
— Kveðja hann?
— Já, því nú verður þú
mamma mín og þá þarf ég hann
ekki lengur. Hann brosti og rétti
henni hendina. — Jústus er ekk-
ert reiður, hann er bara feginn.
Það leið nokkur stund, þar til
hún skildi, raunverulega skildi,
hvað hann hafði sagt.
Viltu í alvöru, að ég verði
mamma þín, Micke?
Hann kinkaði kolli, hátíðleg-
ur í bragði.
— Já.
— Ég hélt ekki, að þú vildir
það.
- - Af því, að ég átti Jústus?
Já, meðal annars.
En ég hef átt hann svo
lengi. Þó hann héti ekkert þá.
Mamma sagði, að hann væri ekki
til. Hann mátti ekki heita neitt
fyrir henni. En ég átti hann
samt. Pabbi sagði, að það gerði
ekkert til. Mamma — hún bara
hundsaði hann. Hún hundsaði
alla.
Þarna kom þetta orð aftur.
Hundsa. Hún minntist þess, sem
40 VTKAN 14 tbl
ferðatæki
yðar
í lagi?
Verið örugg —
Rauðu
Hellesens
rafhlöðurnar
svíkja
ekki
Transistor—Rafhlöður
Raftækjadeild
Hafnarstræti 23
Sími 18395
Micke sagði henni í eldhúsinu
einu sinni: Hann segir þetta oft.
Ekki lengur, samt. .. .
— Veiztu hvað? hélt hann
áfram. — Mamma hlustaði aldr-
ei á neitt, sem ég sagði. Þegar ég
sá vörubílinn koma, hrópaði ég
á hana, en hún hlustaði ekki á
það. Hún hlustaði aldrei á pabba
heldur.
Allt í einu skreið hann upp á
fjóra fætur:
— Má ég sitja á hnénu á þér?
— En við verðum . . . byrjaði
Ann, en svo tók hún sig á. Við
verðum að fara og leita að pabba
þínum, ætlaði hún að segja, en
þetta var mikilvægara. Eric
myndi örugglega líka hugsa á
þann veg. — Við verðum að láta
okkur þykja mikið vænt hvoru
um annað, sagði hún þýðlega og
breiddi út faðminn, og hvernig
hann hjúfraði sig upp að henni
sannfærði hana um, að allt hjal
Ainu gömlu frænku var mark-
laust.
Jafnvel þótt það sýndist slétt
og fellt, var það gersamlega
rangt. Karlmaður þarfnast konu,
sem elskar hann, svo hafði hann
sjálfur sagt. Yl, umhyggju. Það
hafði hann farið á mis við í
fyrra hjónabandi sínu. En hún
yrði samt fyrsta konan hans,
jafnvel þótt hann hefði verið
kvæntur áður... .
— Micke minn litli, hvíslaði
hún og hallaði kinninni að kolli
drengsins. Hjarta hennar ætlaði
að springa af hamingju.
— Einmitt, svo þarna eruð
þið! heyrðu þau Eric hrópa, og
hún sá gleðina í .andliti hans,
þegar hann tók til fótanna í átt-
ina til þeirra.
— Já, hér erum við, svaraði
hún, og í næstu andrá var hann
kominn til þeirra, kippti þeim á
fætur og þrýsti þeim báðum að
sér.
☆
Hann Geir er of lítill...
Framhald af bls. 26.
segir hann og hlær við. „Við
köstuðum grjóti úti í hrauni, og
fengum með því þetta eina rétta
kastlag, rétta hreyfingu hand-
leggjanna og réttu skrokkstell-
inguna. Nú, og það varð mér
strax mikið keppiefli að geta
kastað steinvölu yfir lækinn.“
Það er reyndar engin smá-
vegalengd fyrir lítinn dreng að
kasta yfir lækinn, yfir á götuna
hinum megin, — þetta eru lík-
lega meira en 70 metrar. Það
er nú ekki heldur ráðlegt uppá-
tæki að kasta grjóti inni í miðj-
um bænum. Þetta gerðu strák-
arnir samt, og einn góðan veður-
dag heppnaðist Geir þetta, allt
lagðist á eitt um að gera þetta
kast vel heppnað, steinvalan þaut
gegnum loftið og loks hinum
megin, — í rúðu bíls, sem kom
akandi í grandaleysi. Rúðan fór
í þúsund mola, bílstjórinn sté út
og vissi ekki sitt rjúkandi ráð,
en Geir stóð í fjarlægð og varð
ekki séður. Hann slapp með
skrekkinn, — en kastaði aldrei
yfir lækinn framar.
GÓÐUR FULLTRÚI
ÍÞRÓTTAMANNA
Geir er sérlega heppilegur
fulltrúi íþróttamanna, hann er
einmitt sú mynd, sem menn vilja
hafa af íþróttaæskunni. Hann er
myndarlegur maður, velgefinn,
reglusamur og skapgóður. Á
íþróttavellinum getur skapið
hitnað, það er eðlilegt og sjálf-
sagt, en skap hans er uppbyggj-
andi, en það er kallað keppnis-
skap og nauðsynlegt hverjum
þeim, sem vill ná langt í íþrótt-
um.
Geir stundar vinnu sína af
kostgæfni, og vinnur langan
starfsdag. Hann notar tímann af
kostgæfni, skipuleggur starf sitt
vel, hvort heldur það er að
kenna börnunum í skólanum eða
að æfa sig í íþrótt sinni. Hann
æfir sig hvenær, sem hann hef-
ur minnsta frían tíma. Það er
oft talað um mun áhugamennsku
og atvinnumennsku. Atvinnu-
maðurinn hefur tíma til að þjálfa
sig eins og hann vill, — áhuga-
maðurinn verður að nýta tíma
sinn til fullnustu, ætli hann að
standa sig í samkeppninni.
BREYTTIR TÍMAR
Það eru breyttir tímar í þjóð-
lífinu frá því Hallsteinn Hinriks-
son var að brjóta „handknatt-
leiksísinn". Þá ferðaðist hann á
reiðhjóli, eða í mesta lagi stræt-
isvagni. Nú standa tveir ágætir
bílar fyrir utan hús Hallsteins,
bræðurnir eiga þessa bíla, Örn
á Volkswagen, en Geir ekur
Saab. Ekki veitir heldur af. Æf-
ingarnar eru stundaðar af kappi
og fyrir Hafnfirðinga er langt
að sækja æfingar. Hafnfirðingar
BÚSÁHÖLD
LAUGAVEGI 59 SÍMI 23349