Vikan - 02.04.1969, Blaðsíða 29

elskum hvort annað, herra West-
phal.
Martin Westphal þagði stund-
arkorn. Síðan sagði hann: — Ég
er enginn aðdáandi mikils orða-
flaums, herra Siebert. Ég réði
yður í mína þjónustu vegna þess
að ég áleit að þér væruð dug-
legur maður. Mér fellur vel við
fólk, sem vinnur sig upp frá
smárri byrjun. Sagan með Gaby
— nú, hún hefur gengið dálítið
hratt fyrir sig, en ég mun ekki
standa í vegi fyrir yður.
— Við viljum giftast eins fljótt
og auðið er.
— Ég veit. Hann hikaði and-
artak, áður en hann hélt áfram.
— Við þekkjumst ennþá ekki
miög vel, herra Siebert, takið
því þrátt fyrir það ekki illa upp,
þótt ég leggi eina spurningu fyr-
ir yður
— Gjörið svo vel, herra West-
phal.
— Þér haf'ð verið giftur áð-
ur. Konan yðar framdi sjálfs-
morð. Hvers vegna?
Júrgen svaraði rólega, án þess
að sýna minnst vott um tauga-
æsing. — É'g get fullvissað yð-
ur um, að ég var hamingjusam-
legp giftur, þangað til þann dag,
sem konan mín kenndi sér siúk-
dóms. Þunglyndi. sögðu lækn-
arnir. Það endar í miög mörg-
um tilfelum með siálfsmorð’.
Martin Westphal virtist vera
ánægður með þessa skýringu.
Hver gat svo sem gert að því.
þótt kona hans hefði orðið þung-
ivnd? Samtalið hafði gengið
á^ætlega.
— Það er alltaf dálítið hapn-
drætti að giftast, sagði faðir
Gabvar að lokum. — ég vona
að þið tvo hafið hreppt stóra
vinninginn.
Fvrir framan dyrnar á skrif-
stofu hans, tókust þeir í hendur
eins og vinir.
Stóri vinningurinn. Vissulega
var þetta stóri v'nningurinn,
hugsað'- Júrgen. á leið til hótels-
ins. f öllum tilvikum. Gaby hafði
auk alls annars þann kost að vera
einkadóttir Westphalverksmiðju-
eigandans. Hann hafði áhuga
á tízku. Það vildi hann gera
klæða konur, og hann vissi líka,
hvað honum stóð til boða. Og
hafa tvöþúsund undirmenn, um
það hafði hann dreymt, þegar
hann var lítill drengur.
Með þessa tilfinningu í brjósti
sér fór hann upp í sundlaug og
synti tíu umferðir án hvíldar.
Þegar hann klifraði móður og
másandi upp úr lauginni, stóð
stúlka með langa fætur og kop-
arrautt hár, í sægrænum bikini-
baðfötum frammi fyrir honum.
— Sæll, Júrgen, sagði Evi.
— Hvað — hvað ert þú að
gera hér? spurði hann undrandi.
— Ég lagði einkaritarastarf
mitt á hilluna,“ svaraði hún, —
og er orðin ljósmyndafyrirsæta.
Hún togaði aðeins í efri hluta
baðfata sinna. — Eg get grætt
meira á útlitinu heldur en með
höfðinu.
Júrgen hló, þó honum væri
allra sízt hlátur í huga.
— Býrðu hérna á hótelinu?
. Evi hristi höfuðið. — Nei. Það
get ég nú ekki ennþá leift mér.
Ég er nú ennþá aðeins við byrj-
un framabrautar minnar. Ég bý
í smákompu. Hotel Sanssouci —
heyrt það nefnt áður?
— Nei, hreytti hann út úr sér
í flýti, til þess að reyna að láta
ekki bera á ótta sínum. Ótti var
í rauninni ekki rétta orðið. Hann
varð gripinn ofsahræðslu, þeirri
tilfiningu að eyðileggingin þyti
á hann ...
Evi var stúlkan, sem hann
hafði svikið Janine með. Hann
hafði alltaf farið með Evi eftir
hádegi í Eisenacherstræti. Litla
hliðarsporið með henni hafði
komið skriðunni af stað.
Hugsanir hans unnu líkt og
hann hefði sótthita. Evi þekkti
Janine, hún hafði staðið and-
spænis henni í íbúðinni. Stúlka
gleymir ekki þannig augnablik-
um. Hún mundi þekkja Janine
aftur eins og skot og hún bjó
núna undir sama þaki og hún.
Það þurfti ekki mikið hug-
myndaflug til þess að gera sér í
hugarlund samfundi þeirra.
Evi mundi stara á Janine eins
og hún væri afturganga. Hún
mundi missa taumhald á sjálfri
sér frammi fyrir þeirri konu, sem
hún hélt að væri löngu dauð. Hún
mundi falla í ómegin, hrópa eða
gera eitthvað annað brjálæðis-
legt. Og Janine þyrfti þá aðeins
að spyrja: — Þekkið þér mig?
Hann varð að koma í veg fyrir
mót þeirra, eitthvað varð honum
að detta í hug. Hann varð að
hugsa sig um, hugsa, leggia höf-
uðið í bleyti....
Fyrst að veifa yfirþjóninum og
panta eina flösku af kampavíni.
Og synda einn hring. Og daðra
örlítið við hana, minnast á liðinn
tíma.
Fyrst nokkru seinna spurði
hann: — Hve lengi hefurðu ver-
ið í Múnchen.
— Síðan í gær.
— Og hvað verðurðu lengi?
— Um það bil viku, sagði hún.
— Ég fæ hundrað mörk á dag.
Flugferðirnar eru borgaðar.
Fyrst i stað eru bara undirföt,
skilurðu fyrir stóran verðlista.
En ljósmyndarinn heldur, að
hægt sé að koma mér lengra ...
Júrgen heyrði varla, hvað hún
sagði. Hún mundi verða heila
viku í Múnchen, heila viku á
Sanssouci. Hann varð að koma
henni þaðan, undir eins, hún varð
að flytja, búa annars staðar.
— í þessu tilviki get ég gert
eitthvað fyrir þig, Evi, fullv:ss-
aði hann hana um. — Ég er ný-
byrjaður á að sjá um auglýsing-
arnar fyrir Westphal tízkuna. Ég
get selt þeim þig sem stjörnu.
Þar færðu þrefalt meira á dag
— mundi það henta þér?
— Ó, Júrgen, það yrði draum-
ur!
Það heppnast, sjáðu bara til,
bætti hann við. — En gerðu mér
þann greiða að flytja hingað
á hótelið. Veiztu ekki að stjarna
í auglýsingaheiminum þarfnast
rétts heimilisfangs, það tilheyr-
ir nú einu sinni starfinu.
— Mhm, Evi brosti. — Rétt
heimilisfang, ég skil, Júrgen....
Þú skilur ekki neitt, hugsaði
Júrgen, ef þú heldur að ég vilji
hafa þig hérna vegna þess að ég
bý hér, nei, ónei! Mér er í raun-
inni andskotans sama hvar þú
býrð, aðeins ef það er ekki á
Sanssouci, alls ekki á Sans-
souci....
— Við sækjum farangur þinn,
sagði hann.
Hálfri klukkustundu síðar óku
þau til Sanssouci. Hann þorði
ekki að senda hana eina þangað
aftur.
Þessi hræðilegi skröggur, sem
var dyravörður, þekkti hann því
miður strax aftur.
— Góðan dag, herra Siebert,
sagði hann.
Evi sneri sér undrandi að
honum. — Ég hélt, að þú þekkl-
ir hótelið ekki?
— Jú, viðurkenndi hann, —
ég bjó hérna líka einu sinni. Ég
var bara búinn að gleyma nafn-
inu.
Þetta óhapp var þá ekki svo
slæmt. Ef aðeins Janine skyti
nú ekki upp kollinum, ef hún
aðeins kæmi nú ekki út úr lyft-
unni ....
Hann hafði enga löngun til
þess að bíða meðan Evi pakkaði
niður druslum sínum. Hann fór
með henni upp í herbergi henn-
ar, sem til allrar óhamingju var
einnig á fyrstu hæð. Þau urðu að
fara fram hjá herbergi 5. Lófar
hans voru rakir af svita. Hann
hrökk í kút, við hvert skref,
sem einhvers staðar var að heyra.
Loksins opnaði Evi herbergi sitt.
Hún lagði handlegginga um háls
honum og kyssti hann.
— Þér hef ég ekki ennþá getað
gleymt, sagði hún.
Hann vildi aftur á móti ekkert
frekar en komast út. Hann hafði
ekki minnsta áhuga á Evi fram-
ar. Hann hjálpaði henni við að
pakka niður — aðeins til þess
að það gengi fljótar.
Evi horfði á hann með kattar-
augum sínum. — Ertu búinn að
ná þér eftir þetta með konuna
þína?
— Já, svaraði hann þjakaður.
Júrgen lét hana fá peninga
fyrir herberginu. Og hann and-
aði fyrst léttar, þegar þau voru
komin út og stigu inn í leigu-
bíl.
f Bayerischen Hof fékk hann
handa henni fallegt herbergi á
þriðju hæð.
— Sérðu, sagði hann, þegar
burðarmaðurinn bar töskur
hennar á undan þeim inn í her-
bergið, — svona býr auglýsinga-
stjarna.
— Þú ert gimsteinn, Júrgen.
Hittumst við aftur í kvöld?
— Ég verð seint búinn að
vinna. Hann fann enga trúlegri
sögu.
Evi kyssti hann á kinnina og
hvíslaði u mleið: — Ég læsi dyr-
unum ekki, Júrgen.
Hann kreisti fram bros. Og
hugsandi: Almáttugur, ég hefi
annað að fást við. Ég hef allt
annað að gera
Eins og afbrotamaður vitjar
alltaf aftur og aftur glæpastað-
arins — þannig rak eitthvað
Júrgen enn einu sinni á þessu
kvöldi til Sanssouci. Hann virti
fyrir sér gluggann á herbergi
númer 5 frá gangstéttinni hin-
um megin við götuna.
Ljósið fullvissaði hann um að
Janine væri inni.
Það hafði því munað mjóu,
þetta með Evi. Tilviljun, en gat
þannig tilviljun ekki endurtek-
ið s:g hvaða dag sem vera skyldi,
hverja stundu? Hlaut það ekki að
endurtaka sig?
Hann hafði búið með Janine í
Múnchen í tvö ár. Fornir ná-
grannar mundu þekkja hana aft-
ur á svipstundu, vinir hennar,
mjólkurkonan á horninu, póst-
urinn, stúlkan á ferðaskrifstof-
unni, þar sem Janine hafði unn-
ið . . .
Framhald á bls. 47.
Jiirgen slökkti Ijósið. Og mér kemur það ekkert við, hver liggur í gröf-
inni í Marienr^orf. Drottinn gefi henni sína ellífu ró. Það sagði prestur-
inn. - Og þannig ska! þsð vera.
14. tbi. VIKAN 29