Vikan - 08.05.1969, Qupperneq 22

t
Katarunk var ekki lengur til.
Frammi fyrir þeim var land, svart af ösku og sviðnum trjástofnum,
þar sem varðstöðin Jiafði áður verið.
Engin merki um <líf nokkurs staðar.
Pont-Briand stundi þunga nog lamdi höfðinu hvað eftir annað utan i
trjástofn.
— Hún er dáin, veinaði hann. — Hún er dáin; hvernig get ég þá
haldið áfram að lifa.... ? Hún var ekki vond, hún var ekki illur
andi.... hún var bara kona! Unaðsleg, varnarlaus kona .... dásamleg
kona! Ó, guð minn, hvers vegna er ég enn lífs?
— Uss, vertu ekki með þessa vitleysu, sagði Loménie og hristi hann.
Svo lokaði hann allt i einu augunum og beiskur tregi gagntók hann.
Enn einu sinni sá hann fyrir sér riddara með svarta grimu, umkringd-
an oddveifum sínum, horfa heim til Katarunk. Og við hlið riddarans
var kona hans, — og hvílík kona!
Hann skar í hjartað af sársauka og þrúgandi vissu um óbærilegan
skaða. Svo ná.ði hann sér aftur, og ílaug i hug, að allt hefði þetta
verið skipulagt af hendi föður Orgevals. Þvi stjórnaði guð ekki þessum
presti, sem þegar hafði úthellt blóði sínum fyrir hann? Þegar Loménie
kom írá Quebec fyrir mánuði í broddi fylkingar manna sinna. gaf
jesúítinn honum fyrirskipun:
— Komdu þeim fyrir kattarnef, hvað sem það kostar. E'yddu þeim,
ef þú kemst ekki hjá þvi, það gerir allt aðeins auðveldara.
En ókunna fólkið hafði komið honum í opna skjöldu og hann hafði
brugðizt skyldu sinni. Himinninn hafði gripið í taumana.
— Leiðangursverkið fullkomnað! hugsaði hann.
Og beiskjan flæddi um hjarta hans. Hann dvaldi þarna langa hríð
ásamt Pont-Briand; hann hafði sig ekki burt. Svo gaf hann fyrirskipun
um að snúa aftur norður.
Þegar Frakkarnir voru gersamlega ohrfnir úr augsýn, kof Panis-
indiáninn fram úr íylgsni sínu í fjallinu niður á árbakkann. Sítt svart
hárið blakti í vindinum. Hann gekk léttilega niður að árborðinu, drúpti
höfði og beygði sig i lendunum. Þannig álútur fylgdi hann árbakkanum
upp að lendingarstaðnum, þar sem hann beygði af leið og gekk upp að
brúnarúsunum, umhverfis þær einu sinni og svo aftur niður að ánni.
Af jörðinni las hann íurðulegt ævintýri.
Svo reisti hann sig upp, það var líkt og hann veðraði upp í vindinn,
en gekk síðan einbeittur í átt til fjalla í norðaustri.
ÞRIÐJI HLUTI
WAPASSOI7
36. KAFLI
Fárviðrið geisaði. Slydduslettingur lambdi þau i andlitið og gerði
fötin þung af bleytu. Hópurinn barðist áfram undir trjánum; þau drógu
fæturna, þunga af for og leir. Mennirnir, sem báru eintrjáningana,
sem þau höfðu notað til að fylgja ánni andstreymis voru að minnsta
kosti verndaðir fyrir regninu. En íæturnir á þeim flæktust í lággróðr-
inum og það varð að láta tvo menn fylgja þeim með sveðjur til að
höggva þá lausa. Angelique lyfti höfðinu og sá, í blágrænni birtu skóg-
arins, fossana risa frammi fyrir sér eins og hvitar súlur. Þessir iðandi,
freyðandi o gfallandi hvítl fossar, þessar glitrandi vatnsvoðir með
þungum, votum tjöldunum eru útverðir skóglanda Ameríku. Þeir finn-
ast hvarvetna, þrumandi sína upphrópun: — Þú skalt ekki komast!
Þessir sérstöku fossar virðast hærri og ógengari en allir hinir. Tré
22 VIKAN 19- tbl-
á valdi vindsisn undu sig æðislega eins og í krampa allt í kringum þá.
Vatnið bunaði af laufunum og snögg skrumba skall á uppréttu
andlti Angelique.
Hún var holdvot.
Vatnið þrengdi sér alls staðar. Þykk línskikkjan hennar var gegn-
drepa, þótt voidug væri, og þjónaði ekki lengur því hlutverki að halda
Homorine hlýrri, en hana hafði Angelique tekið í fangið til að vernda
hana fyrir vætunni. Hún fann, að hárin sem losnað höfðu undan höfuð-
búnaðinum, höfðu límzt við gagnaugun.
En hini'r voru einnig aumlegir ásýndum og allir námu staðar neðan
undir fossinum og uppgjafarkenndin leyndi sér ekki, meðan fólkið
starði upp á klettabrúnina.
Joffrey de Peyrac gekk inn í hópinn og teymdi svarta folann. Hann
beindi fólkinu inn í skjólið af slútandi kletti og sagði
— Þarna uppi er Wapassou.
— Og hvað nú, ef við finnum engan þar? hrópaði einn mannanna
yfir gný fossins. — Hvað nú, ef Frakkarnir hafa lika farið þar um?
Eða Irokarnir? Hvað nú, ef vinir okkar eru allir, og kofinn hefur
verið brenndur?
— Svo er ekki, svaraði de Peyrac. — Wapassou er of vel varið frá
náttúrunnar hendi til þess. Til þess að sækjast þangað, verður maður
að vita, hvað þar er að finna, og það veit enginn enn.
— Kannski eru þeir dauðir, fjórmenningarnir þínir þar, hélt Clovis
áfram. — O'Connel sagðist ekki hafa séð þá í marga mánuði.
— Nei, þeir eru ekki dauðir, svaraði de Peyrac.
— Hvers vegna ekki?
— Vegna þess, að forlögin gætu ekki gert okkur það.
Hann tók Honorine úr fangi Angelique og hvatti fólkið til að halda
áfram, en þó með mestu varkárni. Svo tók hann að klífa flughálan
brattann meðfram ifreyðandi vatnsfallinu.
Nokkrir mannanna höfðu fengið fyrirmæli um að gæta að og stjórna
hestimum tveimur, sem með voru i ferðinni. Angelique hefði helzt
kosið að fylgjast sjálf með hryssunni, en hún var örþreytt og hafði
nóg með sjálfa sig. Laufin, sem stormurinn hrifsaði af trjánum, hvirfl-
uðust umhverfis hana, börðu hana í andlitið og blinduðu hana. Eitt
vanhugsað fótmál gat leitt af sér dauða.
Hún iitaðist um til að sjá, hvort einhver félaga hennar eða barnanna
þarfnaðist hjálpar. Hún sá, að Octave Malaprade, sá snilldar matsveinn,
studdi Elvire, það lá við, að hann bæri hana. Monsieur Jonas, kúfró-
legur að vanda, var uppörfandi sjón eins og venjulega, þótt svona
rennandi votur væri hann engu fremur likur en marbendli, nýstignum
úr öldum hafsins, þar sem hann ýtti Madame Jonas á undan sér og
reyndi að styðja við hana, þar sem hún klöngraðist áfram hærra,
móð og másandi.
Florimond og Cantor höfðu tekið að sér sinn drengja Elvire hvor
og báru þá á bakinu. Angelique sá syni sína klífa hægt hærra, álúta
undir byrði sinni eins og sálir fordæmdra í viti Dantés, hárið eins og
rennvott tjald fyrir augum þeirra.
Þetta var fjarstæðukennd örvæntingarsýn. Hefði nú verið fulldimmt.
hefði myrkrið hlift þeim við að horfa á æðandi fossinn rétt við hlið-
ina. En í þessari misturbirtu, sem hvíldi yfir öllu, varð fossinn engu
líkari en ógnandi skrimsli, sem reyndi að hremma þau til sin.
Nú voru þrír dagar liðnir siðan hópurinn yfirgaf Katarunk eftir
gereyðinguna. Þau höfðu aðeins tekið tvo hesta með sér, en Maupertuis
og Pierre-Josqph sonur hans höfðu fengið fyrtrmæli um að fara með
hina hestana aftur til Gouidsboro, og þau höfðu séð þá hverfa til suð-
austurs.
Allir þeir, sem ákveðið höfðu að fylgja de Peyrac áfram inn I landið
vissu, að Wapassou var ekki varðstöð nema að nafninu til. Áður en