Vikan - 08.05.1969, Side 28

Þegar hún stanzaði frammi
fyrir honum, horfði hún dálítið
hæðin á hann. — Ekkert hefur
gerzt, elskan. Þú getur farið upp
til hennar, getur búið til ein-
hverja sögu og haldið hjóna-
bandi þínu áfram. . . .
— Hvers vegna ertu að kvelja
mig? spurði hann.
— Veiztu, stundum held ég
helzt, að þú viljir alls ekki losna
við hana.
Reiðin blossaði úr augum hans.
— Þú veizt vel, að það er ekki
satt. En — segðu mér, hvað á
ég að gera? Ég get þó ekki lam-
ið hana með hamri og brennt
líkið í ofninum ykkar . .
Gaby gekk að glugganum og
horfði út í nóttina, sem var að
hverfa fyrir komandi degi. Hún
sá hluta götunnar, deyfð ljós
lögreglubíls, skugga nokkurra
manna í einkennisbúningi. . . .
Án þess að snúa sér að Júrg-
en, sagði hún: —• Við eigum
veiðikofa við Walchenvatn. Hann
er mjög afskekktur, umkringdur
skógi og gljúfrum. Ég læt þig
hafa lykilinn og þú stingur upp
á smáferðalagi á morgun.
-—• En ef hún fellst ekki á það?
— Þú gleymir því, að hún
elskar þig.
— Já, viðurkenndi hann.
Án þess að hreyfa sig, sat hann
ennþá í stólnum og starði í kalda
glóð arinsins. Hún gekk aftan að
honum og lagði handleggina á
axlir hans. — Við höfum ekki
lengur tíma til þess að hugsa
meira um sjálfsmorð. í þessum
afskekkta kofa getur þú gert
hvað sem er við hana, hún veit
jú ekki, að þú vilt ryðia henni
úr vegi, hún trúir á ástina, það
auðveldar málið. Þú finnur verk-
færi í skúrnum, einnig skóflu,
-— hún má aldrei finnast, aldrei
framar, heyrirðu það?
Júrgen kinkaði þegjandi kolli.
— Þú þarft ekki að bíða
myrkurs, hélt hún áfram, — þú
ert einnig öruggur þar að degi
til. Ég vil ekki, að þú eyðir enn
einni nóttu með henni.
Júrgen hló. Reiðilegum, nærri
brjálæðislegum hlátri.
f rödd Gabyar var allt í einu
kominn ógnandi tónn, er hún
sagði: — Ég læt bóka tvo miða
með næturvélinni til Rómar. Við
hittumst á flugvellinum. Þú
kemst þangað á bílnum mínum
á rúmri klukkustund. Júrgen
sneri sér við, horfði við öllu bú-
inn á hana. — Og ef ég verð þá
ekki kominn?
— Þá flýg ég ein, svaraði hún
kuldalega, — því þá veit ég, að
þú ert bleyða. Og bleyðu vil ég
ekki elska.
Vöðvarnir í andliti hans
herptust. Og rödd hans var
breytt. — Fint. Hittumst þá á
flugvellinum.
Gaby kyssti hann mjúkt og
viðkæmt. — Góða nótt, ástin,
sagði hún lágt. — það eru að-
eins nokkrar klukkustundir til
morguns. En það er bezt að ég
fari nú upp og leggi mig hjá Jan-
ine. Ég verð þó að hugsa vel um
hana, ekki satt? Og þegar hún
vaknar, verð ég þó að segja
henni að hún hafi drukkið of
mikið, og ég hafi orðið að koma
henni í rúmið.
Þegar Gaby kom hljóðlátlega
inn í herbergið, var Janine eitt
andartak full löngunar til þess
að spyrja: — Eruð þér nú ánægð-
ar, ha?
En hún þagði. Henni fannst
öruggara að látast enn sofa. Ein-
hver hræðsla hafði gagntekið
hana. Samvizkuleysi þessarar
stúlku hræddi hana. Til hvers
mundi ungfrú Westphal ekki
vera fáanleg?
Þótt Janine væri með lokuð
augu, fylgdist hún með því, sem
fram fór í herberginu. Gaby af-
klæddi sig, kjóll féll á gólfið,
það skrjáfaði í sokkum, brakaði
í skáphurð.
Ef hún hefði nú lagt sig á
legubekkinn, nei, ekki aldeilis,
hún lagðist við hlið hennar. Tví-
breiða, fölbleika rúmið var nógu
stórt fyrir tvær.
Janine heyrði andardrátt
hennar. Og hún hugsaði: Hún
hefur sett eitthvað í whiskyið
mitt, til þess að geta verið ein
með Júrgen. Hún hlýtur að hafa
komið auga á, að hann er fyrir
þannig ævintýri. Hún hlýtur að
hafa verið alveg viss um, að það
yrði mjög létt að koma honum
til.
Ætli hún sé ánægð núna? Hún
hafði fengið manninn, sem hún
hafði ætlað sér. Fyrir nokkrum
tímum hafði hún kallað hann
herra Siebert, nú var hún þegar
orðin ástmær hans.
Það var viðbjóðslegt, að þurfa
að liggja undir sömu sæng og
hún. Aðeins nálægð þessarar
stúlku kvaldi hana, hún óttaðist
þess konar ást.
Nei, það var ekki afbrýðisemi,
sem kvaldi hjarta hennar. Hún
hafði þá tilfinningu, að hún væri
á hótelherbergi og veggirnir
dyttu yfir hana. Eins og hún
svæfi við hlið skækju . . . það
var allt í einu svo kalt í her-
berginu, sæt ilmvatnslykt, ókunn
lykt líkama, velgja. .. .
Einmanaleiki greip hana hel-
höndum. Og í myrkrinu komu
spurningar, sem hún vissi engin
svör við.
Hvers konar leik lék Júrgen?
Hvers vegna hafði hann ekki
sagt til sín? Hvers vegna hafði
hann yrt á hana á bar að nóttu
til? Hvers vegna hafði hann um-
gengizt hana eins og ókunnuga?
Hún reyndi að rifja upp samtal,
sem þau höfðu átt á einni göngu-
ferð sinni.
— Segðu mér, Júrgen, hvern-
ig leit konan þín annars út?
— Þú ert svipuð henni á viss-
an hátt.
Hefurðu enga mynd af
henni?
— Nei.
— Hve gömul var hún, þegar
hún dó?
— Tuttugu og sjö.
Sömu spurningarnar vöknuðu
alltaf í huga hennar. Hann vissi,
að ég var konan hans. En hann
kallaði mig ungfrú Laurent. Og
hann sagði mér, að konan sín
væri dáin. Og hann fór með mér
út, í gönguferðir, kyssti mig....
Hann hefði getað gefið mér
fortíð mína aftur. En hann vildi
heldur láta mig þreyfa fyrir mér
í myrkrinu. Hvers vegna? Fannst
honum svona gaman að sjá,
hvernig ég varð ástfangin af
honum í annað sinn?
Var það allt og sumt?
Líf hennar var í rúst. Hún
hafði árangurslaust vonað, ár-
angurslaust beðið. Það er örugg-
lega einhver, sem leitar mín í
örvilnan, hafði hún alltaf reynt
að telja sér trú um, sem þykir
vænt um mig, sem elskar mig.
Hann mun gráta af gleði yfir
því að ég lifi, hann mun taka
mig í fang sér, hvísla nafn mitt
og ég mun vakna, vakna að lok-
um.
Nú er ég vöknuð, hugsaði hún.
Aðeins hefur maðurinn, sem
ætti að elska mig, haft aðra í
örmum sér. Og því næst hefur
hann sent ástmey sína upp í
rúm til mín.
Átti það að vera reiknings-
jöfnuður við líf hennar?
Nei, hugsaði hún allt í einu.
Fyrir mér er enginn Júrgen Sie-
bert til lengur. Lífið með hon-
um var flónska, endurfundirnir
skopleikur. Mér er sama, hve
margar konur hann hefur héðan
í frá. Ég er laus við hann nú.
Úti var kominn nýr, grár
morgunn. Stúlkan við hlið henn-
ar svaf nú fast. Svefninn hafði
einnig breitt frið sinn yfir and-
lit hennar.
Janine stóð hægt á fætur, fór
í kjól sinn, tók skóna sína í hendi
sér, þrýsti varlega niður dyra-
handfanginu og gekk fram í
ganginn.
Hún þráði einhverja mann-
veru. Það var aðeins til ein, sem
hún bar ennþá traust til. Á þess-
ari döpru stundu varð henni í
fyrsta sinn ljóst, hvaða þýðingu
hann í raun og veru hafði fyrir
hana.
Húsið var ennþá dimmt. Jan-
ine læddist niður tröppurnar. Ég
kem nú, Stephan, sagði hún við
sjálfa sig. Ég kem til þess að
segja þér, að milli okkar eru
engin vandamál lengur. Stephan,
haltu mér fast, slepptu mér ekki
framar, farðu með mig burt....
Mig langar til að gráta dug-
lega. Og hlæja síðan. Og draga
síðan höfuð þitt niður til mín,
leggja handlegginga um háls þér
og vera loks borgið — og ekki
líta aftur við.
Stephan Haller, hann var
henni allt í einu svo nálægur.
Ástin, hugsaði hún, er oft mis-
notað orð. En milli okkar hefur
það sína þýðingu.
Janine komst að því að úti-
dyrnar voru læstar. Hún hikaði
aðeins brot úr sekúndu. Þá hljóp
hún til baka inn í anddyrið og
ýtti ákveðin upp gluggahlera
einum. Þegar hún ætlaði að opna
gluggann, var allt í einu gripið
í handlegg hennar.
— Hvert ætlarðu? spurði
Júrgen æstur.
Hún sneri sér við.
— Heim, sagði hún.
— En, elskan, ég bið þig, sagði
hann, — hvað mundi ungfrú
Westphal halda um okkur, ef
við hyrfum eins og dögg fyrir
sólu? Þú mátt vita, hún annað-
ist mjög vel um þig, þegar þér
varð allt í einu svona illt.
Janine horfði á hann. Það var
of dimmt í herberginu, til þess
að hann sæi fyrirlitninguna í
augum hennar. En það var ekki
aðeins fyrirlitning. Hún vissi í
fyrsta sinn á ævinni, hvað hatur
var.
— Hvað eigum við að gera
hérna lengur? spurði hún.
Á þessu andartaki kviknaði á
stóra lampanum. Gaby stóð bros-
andi í mislitum morgunslopp í
stiganum.
— Borða fyrst morgunverð,
sagði hún'. — Ég borða hvort eð
er helzt ekki ein. Komið þér,
ungfrú Laurent, við skulum líta
í kringum okkur í eldhúsinu.
Á þessari þýðingarmiklu mín-
útu ákvað Janine, að leika leik-
inn með þeim dálitla stund enn-
þá.
EFTIR JENS BEKKER
12. H L U T I
VIÐ
hverja snertingu hans
28 VIKAN 19- tM-