Vikan - 19.06.1969, Blaðsíða 13

mála um. Maggie langaði til að
mæta henni á miðri leið. Kannski
gæti hún fengið tjöld með fugla-
mynztri?
— Þessar tómstundir, sagði ræðu-
konan, — reyndar þurfum við fyrst
að gera það upp við okkur að það
séu tómstundir, hvort við höfum
náð þeim aldri, að okkar sér raun-
verulega ekki þörf lengur....
— Ég er svo syfjuð, hugsaði
Maggie, að mér finnst konan rang-
eygð, ég hefði aldrei átt að koma
hingað.
Grace hnippti í hana. — Þú hefðir
ekki átt að koma, hvíslaði hún, —
þú dottar.
— Ég veit það.
— Jæja, reyndu að halda þetta
út, þær eru með jarðarberjaköku á
eftir.
— Ég get ekki borðað hana.
— Ég vissi ekki að þú hefðir of-
næmi fyrir jarðarberjum.
— Ég hefi ekki ofnæmi fyrir jarð-
arberjum, ég á von á barni.
Andlitið á Grace varð eitt spurn-
ingarmerki og það sem hún sagði
var örugglega það fyrsta sem henni
datt I hug.
— Þú ert ekki að segja satt! Þá
átt þú ekkert erindi í þennan
kvennaklúbb. En svo bætti hún við
síðar, og strauk handlegginn á
Maggie. — Blessuð komdu út. Þú
hefir líka ábyggilega nóg að gera
á þessum efri árum þínum, og hún
þarna kemur mér til að finnast ég
vera eins gömul og amma Mósesar.
— Mér finnst leiðinlegt að trufla.
— Þú truflar meira ef þú dettur
um sofandi.
Hún hefir á réttu að standa,
hugsaði Maggie. Hillis læknir hafði
sagt: — Þú verður bara dálítið þreytt.
Það er ekkert að óttast, og ekkert
skrítið við það að verða barnshaf-
andi um fertugt, en þegar þú verð-
ur þreytt, áttu að hvíla þig. Hann
hefði ekki þurft að taka það fram,
hún fann það víst nógu greinilega.
— Mig langar í kaffi, sagði Grace,
og leiddi hana niður eftir götunni,
að kaffistofu á götuhorninu.
— Mér finnst þetta dásamlegt,
sagði hún, þegar þær voru setztar,
— þetta er alveg dásamlegt fyrir þig.
Ef ég á að segja satt fyndist mér
slíkt ekkert skemmtilegt, ef ég ætti
sjálf að vera [ þínum sporum, en
ég er nú heldur ekkert móðurleg.
Ertu ekki ánægð með þetta?
— Jú, það er ég, sagði Maggie.
Anægð var ekki nógu sterkt orð,
það passaði ekki ( þessu tilfelli;
maður gat verið ánægður yfir því
að kakan féll ekki, um leið og gest-
irnir komu; ánægður með nýja vegg-
fóðrið, hún gat l(ka verið ánægð yf-
ir því að kjóllinn sem hún keypti
fyrir tuttugu dollara, leit út fyrir að
kosta helmingi meir; og hún gat
verið ánægð ef hún kæmist í hann
nokkrar vikur enn. Orðið ánægð gat
ekki með nokkru móti lýst þeirri
tilfinningu sem hún hafði til litla
barnsins, sem hún átti von á. En
hún gat ekki lýst því fyrir Grace,
þótt hún hefði hlakkað til að segja
beztu vinkonu sinni tíðindin.
-- Jæja, ég get hugsað mér hvað
Bill finnst um þetta, sagði Grace,
— en hvað segir Janet? Hvað finnst
henni?
— Ég veit það eiginlega ekki.
Þau höfðu haft miklar áhyggjur af
því hvernig þau áttu að segja henni
þetta, ákváðu fyrirfram hvað þau
skyldu segja, hvenær og í hvaða
samhengi, og þegar að því kom,
varð Janet alls ekki vandræðaleg
(eins og þau voru hrædd um að
hún myndi verða), og ekki heldur
frá sér numin (eins og þau höfðu
vonað). — Hún varð eiginlega undr-
andi, en mér er ekki Ijóst hvað hún
hugsaði. Þú veizt hvernig þær eru
á þessum aldri. Það getur verið að
hún hafi áhyggjur af því að hún
verði barnfóstra, þegar þar að kem’-
úr. Janet segir mér varla hvað klukk-
an sé, þó ég spyrji hana, hvað þá
að hún segi mér hugsanir sínar.
Grace hló. — Jæja, mér finnst þú
ættir strax að gera ráðstafanir til
að fá húshjálp, þú gætir fengið ein-
hverja góða konu til að koma á
daginn, því ekki vildirðu fá stúlku
allan daginn? Nei, ég býzt ekki við
því. En þú veizt Maggie, að þú mátt
ekki fórna áhugamálum þfnum. Það
yrði hvorki gott fyrir þig né barnið.
— Hvað er hún að tala um, hugs-
aði Maggie. — Mig langar ekkert til
að fá stúlku til að gera verkin mtn
eða að taka neitt að sér. Taka að
sér hvað? Barnið? Húsið mitt? Hvor-
ugt þessarra skyldustarfa fannst mér
hrollvekjandi. Samanborið við það
erfiði að lynda við Janet, var það
hreint himnaríki að hugsa til þess
að sinna smábarni. Barnið kæmist
líka á erfiðu unglingsárin, en það
var óratími þangað til; og það var
þó nokkuð líkt með Maggie og Scar-
lett O'Hara, hún gat alltaf geymt
áhyggjurnar til morguns.
— Hve langt ert þú komin á leið?
spurði Grace. — Hvenær áttu von á
barninu?
— í miðjum maí.
— Ó, það er svo skemmtilegur
tími. Þá áttu sumarið framundan.
Þær kláruðu úr bollunum og
stóðu upp.
Þegar þær skildu, sagði Grace:
— Nábúakona mín hafði alveg dá-
samlega sænska konu, sem kom
tvisvar í viku, og svo er það frú
Framhald á bls. 31.
______________________
25. tbi. VIKAN 13