Vikan - 19.06.1969, Qupperneq 40

HAGSÝN
HÚSMÓÐIR
NOTAR
HatÍeiiahkufiif
HURÐIR Í
, 1
J}hhí- & 'Útihwlir H □. VILHJÁLMSSDN
RÁNARGDTU >2 SÍMI 19S69
ú____________________________________________/
— Já, það snerti sál mína djúpt.
— Á ég þá að gefa það út?
Hún fann það á sér að svar hennar yrði tekið til greina, svo hún
sagði, ósköp veiklulega: — Heldurðu að þú tækir tillit til álits
míns?
— Ég geri það sem þú álítur rétt.
— Þá skaltu h'.klaust gefa það út, þetta er það bezta sem þú
hefur skrifað.
— Iinshallah!
— Hvað kom þér til að hika við það?
— Þetta er umbúðalaus sannleikurinn.
— Já, sagði Dinny, — Umbúðalaus en fagur.
— Það verður sennilega ekki álit almennings.
— Hvað kom þér til að yrkja þetta ljóð?
— Einhverntíma skal ég segja þér það. Eigum við að skoða
okkur um hér?
Þegar þau skildu þennan dag, sagði hann: — Það er sunnudagur
á morgun, fæ ég að sjá þig?
— Ef þú vilt.
— Eigum við að koma í dýragarðinn?
— Nei, ekki þangað. Mér er illa við dýrabúr.
— Það er rétt. Við skulum þá hittast í hollenzka garðinum við
Kensington-höllina.
— Já.
Og það myndi verða fimmta stefnumótið þeirra.
Það lýsti vel sálarástandi hennar hvernig hún tók því að hitta
Hubert og Jean, þegar þau komu inn í anddyrið í Mont Street,
þar sem þau ætíuðu að dvelja fram yfir brúðkaup Clare. Áður
hefði hún örugglega orðið taugaóstyrk við að hitta þennan ástkæra
bróður sinn, eftir átján mánaða fjarveru. En hún var alveg köld
og róleg. Hann var sólbrúnn og ekki eins magur, en hversdagslegri,
fannst henni. Hún reyndi að telja sér trú um að það væri uegna
þess að nú væri hann kvæntur og ráðsettur, og fastur í sessi, en
hún vissi með sjálfri sér að það var samanburðurinn við Wilfrid,
sem kom henni til að hugsa þannig. Henni var það einkennilega
ljóst nú, að Hubert hefði aldrei getað barizt einn við erfiðar flækj-
ur og sálarstríð, hann var örugglega sú manngerð, sem sá aðeins
eina rétta leið og fór hana. En svo var það auðvitað Jean. Það var
eðlilegt að samband milli þeirra systkinanna yrði aldrei eins inni-
legt og það áður var. Þau höfðu komið alla leiðina frá Khartoom til
Crydon í fjórum áföngum. Dinny var hissa á hve lítinn áhuga hún
hafði á ferðalagi þeirra, þar til þau minntust á Darfur, þá hjó
hún eftir hverju orði. Það var örugglega í Darfur, sem eitthvað
örlagaríkt hafði komið fyrir Wilfrid. Hún vissi að Múhameðstrú
var ennþá ríkjandi þar. Svo var talað um Jerry Corven. Hubert
var ánægður með einhver málefni, sem hann hafði komið til leið-
ar. Jean fyllti í eyðurnar. Kona einhvers embættismanns hafði
glatað glórunni af ást til hans. Það voru uppi sögur um það að
Jerry hefði ekki hagað sér sem bezt í sambandi við það mál.
— Jæja, jæja! sagði Sir Lawrence, — Jerry er hálfgerður sjó-
ræningi, og kvenfóik ærti ekki að taka hann svo hátíðlega.
— Já, sagði Jean, — nú til dags er það víst kjánalegt að ásaka
karlmenn.
— Hér áður og fyrr voru það karlmennirnir sem gerðu skamm-
arstrikin, og konum var kennt um, tautaði lafði Mont, — en nú
er þetta öfugt.
— Hefirðu heyrt frá Hallorsen nýlega, Dinny? sagði Hubert.
— Nei, ekki síðan Adrian kom heim. Ég held hann sé í Mið-
Ameríku.
— Hann er göfuglyndur maður, sagði lafði Mont. — En svo við
snúum okkur að brúðkaupinu; það verða fimm brúðarmeyjar. Ég
er fegin að þú verður ekki ein af þeim, Dinny, það kynni að boða
ógæfu.
•—Það er nóg að vera brúðarmey einu sinni á ævinni, frænka
mín, sagði Dinny.
Þegar hún hitti Wilfrid næsta morgun í Wallace-safninu, sagði
hún:
— Myndir þú vilja vera við brúðkaup Clare á morgun?
— Ég á ekki pípuhatt eða kjólföt, ég gaf Staek hvorttveggja.
— Ég minnist þess hve vel þú tókst þig út í þeim búningi við
brúðkaup Fleur.
— Og þú varst í sægrænum kjól.
— Mig langar til að þú hittir fjölskyldu mína, þau verða þar
öll; og svo gætum við talað um þau á eftir.
— Ég get farið í kirkjuna, staðið í almenningnum og haldið mér
leyndum.
— Þá getur ekki haldið þér leyndum fyrir mér, hugsaði Dinny.
Hún var glöð yfir að hafa tækifæri til að sjá hann, þá félli
ekki dagur úr .........
INNI
ÚTI
BÍLSKÚRS
SVALA
40 VIKAN 25-tbl-