Vikan - 07.08.1969, Side 21

Sonur Goldwaters senators og Tri-
cia Nixon í boði í Hvíta húsinu. Við-
ræður þeirra voru að sögn heldur
fáskrúðugar.
leggur megináherzlu á að verða
ekki truflaður, ofreyna sig ekki; —
heimurinn er ekki ofgóður til að
bíða.
Washington er ekki hrifin af Nix-
on, satt er það. En meginmáli skipt-
ir að Washington og Bandaríkin eru
ekki eitt og hið sama. Meirihluti
íbúa höfuðborgarinnar eru negrar,
og þar er vitaskuld yfirfullt af
stjórnmálamönnum, diplómötum,
menntamönnum og allrahanda
skvaldurskjóðum af báðum kynjum.
Þessu fólki finnst nýi forsetinn of-
boðslega leiðinlegur, dreifbýlisleg-
ur, heimóttarlegur. Allt öðru máli
gegnir um Bandaríkjamenn almennt.
Meirihluti þeirra er (eins og Nixon
hefur sjálfur sagt) ekki ungur, ekki
svartur og ekki fátækur. Þessum
stóra meirihluta líkar dável við for-
setann, finnst hann þægilegur og
traustvekjandi. Hinir grónu útborga-
búar voru orðnir dauðþreyttir á
stjórnmálamönnum, sem stöðugt
máluðu hroðalegar ófarir á vegg-
inn, hétu á þjóðina að leggja sig
alla fram, o. s. frv., o. s. frv. Fram-
ar öllu var þetta góða fólk þreytt
á alls konar aðfinnslum, sem beind-
ust að því sjálfu. Það vill fá ró og
næði, og stjórn Nixons til þessa
lofar góðu hvað það snertir.
Enda varð Nixon langefstur á
listanum ( síðustu vinsældakönnun
Gallups. Fimmtíu og tvö prósent til-
nefndu hann sína hetju og fyrir-
mynd, en aðeins þrjátíu og þrjú
prósent Edward Kennedy.
☆
Til hægri: Pat Nixon á yngri árum.
Hún er manni sínum mjög samhent
f smekk og viShorfum, hefur and-
styggð á pínupilsum og er spör á
kampavínsbros. A3 neðan: Nýi for-
setinn á skrifstofu sinni. Hann hefur
hugsað sér aS veita bandarísku miS-
stéttarfólki þaS rósemdarlíf, sem
það sækist nú mest eftir.