Vikan - 14.08.1969, Blaðsíða 44

r~
ViOarbiliur á
ioft oo veooi
EIK
GULLÁLMUR
ASKUR
CAVIANA
LERKI
BEYKI
FURA
OREGON PINE
TEAK
VALHNOTA
MANSONIA
HARDVIDARSALAH s).
Þórsgötu 13
Sími 11931 & 13670.
Fólk heldur því fram að Char-
lotte sé ennþá mjög ástfangin af
eiginmanninum fyrrverandi.
Þegar Jaqueline Kennedy gift-
ist Onassis, sagði Charlotte við
einn blaðamanninn: — Ég vona
að hann reynist henni vel, ég
hef sjálf verið gift Grikkja, og
ég veit hvað það er. Charlotte er
góð vinkona Jaqueline ,og hún
lítur oft eftir John og Caroline
Kennedy, þegar móðir þeirra er
fjarverandi.
Tveim vikum eftir að Char-
lotte giftist, var haldið brúðkaup
Anne yngri og Gianni Uzielli.
Þótt bæði Fordunum og Mc
Dannel fjölskyldunni líkaði vel
við hinn vel menntaða Itala,
höfðu þau samt áhyggjur af því
að hann hafði verið kvæntur áð-
ur, svo brúðkaupið gat aðeins
verið borgaralegt. Móðir hennar
gerði allt til að athöfnin yrði
sem hátíðlegust, en hún er enn
með áhyggjur af öllum þessum
brotum við kaþólsku kirkjuna.
(Það er eiginlega eina áhyggju-
efni hennar nú, þegar hún sjálf er
gift og hamingjusöm).
Gianni er skemmtilegur maður
og hvers manns hugljúfi. Anne
er líka orðin miklu rólegri eftir
að hún eignaðist soninn Aless-
andro árið 1966. Hún hneykslaði
fólk og stöðvaði einu sinni um-
ferðina um Broadway, þegar hún
sázt þar á gangi í gegnsæjum
tækifæriskjól á leið til frumsýn-
ingar.
Nú er orðið hljóðara um þess-
ar konur, (að minnsta kosti eins
og er), en þær eru samt alltaf
kallaðar „hinar fjórar frægu
Ford konur“. ☆
Ég hef gaman af . . .
Framhald af bls. 19
þarna í vistlegri stofunni með
glæsilegasta útsýni, sem ég
hef nokkru sinni séð. Hljóm-
plata með Pete Seeger snýst
á plötuspilaranum, og hann
syngur um mannvonzku,
stríð, blómin og náttúruna.
Ohjákvæmilega beinast sam-
ræður okkar inn á sömu
brautir með nokkrum útúr-
dúrum, svo sem pillunni, tón-
list, guði og kirkjuhaldi,
handavinnu og flótta íslend-
inga til annarra landa.
„A vissan hátt,“ segir Sig-
ríður, „skil ég þetta vesalings
fólk, sem er að flytja búferlum
til annarra landa, eins og til
dæmis Astralíu. En ég hef
bara ekki trú á, að þeir sem
ekki geta bjargað sér hér, geti
nokkuð betur gert það annars
staðar. Maður verður að
sætta sig við, að það koma
erfið tímabil inn á milli, en
ég hef tröllatrú á bjartri fram-
tíð þessa lands. Hér höfum við
allt til alls, og ísland býður
upp á engu minni möguleika
en Astralía. Fólk verður bara
að horfast í augu við vand-
ann og hafa kjark til að tak-
ast á við hann.“
Það er orðið framorðið, og
við göngum öll út á svalirnar,
þar sem ljósmyndarinn ætlar
að smella af nokkrum mynd-
um í kvöldsólinni. Þegar mað-
ur er svona hátt uppi og sér
svona vítt vfir, þá er það
furðulegt, að skipulag borgar-
innar er alls ekki eins slæmt
og virðist, þegar maður er
staddur á jörðu niðri.
Að myndatöku lokinni
þökkum við fyrir okkur og
kveðjum hjónin Hákon Olafs-
son, verkfræðing, og Sigríði
Rögnu Sigurðardóttur, —
stúlkuna, sem brosir svo blítt
í stofunni hjá okkur á kvöldin.
IIIIAR tll DBKIM BflNS HÖA?
Það er alltaf sami leikurinn í henni Yndisfríð okkar. Hún hefur
falið örkina hans Nóa einhvers staðar í blaðinu og heitir góð-
um verðlaunum handa þeim, sem getur fundið örkina. Verð-
launin eru stór konfektkassi, fullur af bezta konfekti. og fram-
leiðandinn er auðvitað Sælgætisgerðin Nói.
Slðast er dreglð var hlaut verðlaunin:
Rúnar K. Jónsson, Kleppsvegi 68, Reykjavík.
Vinninganna má vitja í skrifstofu Vikunnar.
Nafn
Heimill
Örkin er á bls. 33
44 VIKAN 33- tbl-