Vikan - 14.08.1969, Blaðsíða 18

UPPI Á NÍUNDU hæð í
einu stórhýsanna við Sól-
heima býr ungur verkfræðing-
ur ásamt konu sinni. Ekki alls
fyrir löngu knúði VIIvAN
dvra á íbúð OC í þcssu húsi
þeirra erinda að spjalla stutt-
lega við húsfreyjuna, Sigriði
Rögnu Sigurðardóttur, einn
af þremur þulum íslenzka
sjónvarpsins.
Eg er í hálfgerðum vand-
ræðum með að hefja samtal-
Sigríður Ragna Sigurðardóttir, sjón-
varpsþula og barnakennari.
ið. Einhvern veginn finnst
mér ég þekkja hana mætavel,
enda þótt ég hafi aldrei séð
hana í eigin persónu fyrr.
Þetta andlit og þessi rödd:
hvort tveggja hefur verið inni
í stofu hjá flestum lands-
mönnum í bráðum þrjú ár. En
ég ríð á vaðið og spyr um
ætt og uppruna að góðum,
íslenzkum sið:
„Eg er fædd og uppalin á
Selfossi, en hef verið með
annan fótinn í Reykjavík,
síðan ég var smátelpa. Faðir
minn, Sigurður Óli Ólason,
var alþingismaður, svo að við
vorum öll hér í höfuðborginni
mestan hluta ársins, ég og
systir mín, ásamt pabba og
mömmu, Ivristínu Guðmunds-
dóttur. Auðvitað var svolítið
erl'itt að vera á eilífum þeyt-
ingi, en eftir að ég settist í
gagnfræðaskóla, fluttist ég
hingað alveg.
Síðan tók ég Iandspróf, fór
í menntaskóla og lauk stú-
dentsprófi vorið 1964. Þá var
komið að því mikla vanda-
máli að velja sér framhalds-
menntun. Mér fannst ekki
borga sig fyrir mig að fara í
háskólann, því að engin ein-
stök grein þar heillaði mig.
Þess vegna fór ég í kennara-
skólann og lauk kennaraprófi
þaðan árið eftir. Nú kenni ég
í Álftamýrarskólanum, 7, 8
og 9 ára börnum og líkar mjög
vel. Ég held, að það eigi bet-
ur við mig að kenna ungum
börnum, en til dæmis ungl-
ingum á gagnfræðaskólastigi.
Það ei’ áreiðanlega miklu erf-
iðara. Eg hef gaman af litlum
börnum. Þau eru svo opin og
hreinskilin. Ég ætti kannski
ekki að segja frá því, en sum
18 VIKAN 33-tbl-