Vikan - 11.09.1969, Page 48

— Ó, guð minn góður, hvað verður um mig? hrópaði vesalings Lom-
énie næstum upphátt og ihélt báðum höndum um höfuð sér.
Hjarta hans var að brest, hann var eins og undir steini af þeim vanda,
sem faðir Orgeval haföi lagt honum á herðar.
Hann lagði aðra höndina yfir bréfið eins og til að sjá ekki orðin sem
stóðu þar, en hvert eitt þeirra brenndi sig grimmúðlega inn í sál hans.
Hann lagði engar spurningar fyrir sjálfan sig, reyndi ekki að hugsa
um hvort hann ætti enn einhverra kosta völ, hvort það væri mögulegt
að finna einhverja aðra leið út úr vanda, sem hann hafði ekki lengur
stjórn á.
Það sem skelfdi hana mest var djúpið, sem virtist opnast milli hans
og hins bezta vinar hans og hann varð gripinn skelfingu við tilhugsun-
ina um að finna hann ekki lengur á sínum stað, alltaf nálægan, sterkan
og vitran sér við hiið, í þessu erfiða lífi.
— Yfirgefðu mig ekki, vinur minn, reyndu að skilja, bróðir minn,
faðir, bað hann. Faðir, faðir!
Síðan ásakaði hann sig fyrir að beina ekki bænum sínum til guðs og
hélt áfram: — Ó, guð minn, skildu mig ekki frá vini mínum. Léttu hjörtu
okkar beggja, svo við getum skilið hvorn annan betur, svo við þurfum
aldrei að þekkja þá þjáningu að líta hvor á annan sem ókunnugir menn.
Guð minn, sýndu oss sannleik þinn.... En það var ekki svo einfalt.
Menn urðu að þjást. Hann leit upp og sá Angelique nokkur skref frá
sér. Þarna er hún, hugsaði hann. — Konan, sem faðir Orgeval leitast
við að eyða, hvað sem það kostar.
Hún horfði ofan í skál og laut síðan yfir pottinn til að taka úr
honum vatn.
Hún rétti úr sér aftur og leit i áttina til Loménie greifa og þegar
hún sá framan í hann kom hún til hans.
— Þér virðist dapur, Monsieur de Loménie.
Djúp, mild rödd hennar vakti honum snöggan skjálfta og það var eins
og þung alda skylli yfir hann. Hann átti erfitt með að bæla niður ekka.
—• Já .. .. ég er dapur. Mjög dapur.... Og hann horfði á hana,
standa þarna frammi fyrir sér.... Honum fannst hann sigraður, bug-
aöur af hennar hendi, en höstug röddin í minningu hans gaf honum
engin grið.
— Okkar tími er ekki kominn til að gefast á vald konunni og öilu því
sem hún er fulltrúi fyrir, það er að segja holdinu ....
— Holdinu? Já, ef til vill, hugsaði hann, en einnig hjartanu.. .. öll
sú hlýja og mildi, sem rúmast í einu konuhjarta — án þess væri heim-
urinn ekki annað en kaldur vígvöllur.
Og hann sá hana einu sinni enn fyrir sér eins og hún hafði stutt
hann í veikindum hans.
Angelique var veikari fyrir Loménie Ohambord greifa en hún vildi
viðurkenna. Hann var mildur, en þó mjög hugrakkur og hann bar per-
sónuleikan utan á sér. Það var ekkert falskt eða duiið við hann. Hann
leit út fyrir að vera herforingi, eins og hann var, hermannlegur og
þesslegur að standast hverja raun, en alvarleg grá augun ljóstruðu upp
um riddaralegt hjartalag. Nánari kynni af honum yrðu aldrei til von-
brigða. Ákveðið hik í framkomu hans stafaði ekki af hugleysi eða ráð-
villu, heldur af nákvæmri samvizkusemi hans, þrá hans til að vera
vinum sinum trúr eða þeim, sem hann hafði tekizt á hendur að verja
og þjóna. Hann var einn af þessum karlmönnum, sem konur reyna að
vernda fyrir vélráðum annarra kvenna eða ófyrirleitinna vina, því hann
var af því tagi manna, sem eru svo viðkvæmir og tryggir að menn
leitast oft við að notfæra sér það.
48 VIKAN 37 tbl
Og það var það sem faðir Orgeval var að gera, svo mikið var hún
viss um. Hana hafði langað til að segja við Loménie, þegar hann sat
þarna með bréfið, óopnað: — Lesið það ekki, ég bið yður, ekki snerta
það.....
En öll ævi hans var þessu tengd, ævilöng vináttan milli Loménie greifa
og föður Orgevals, það var nokkuð sem Angeliquei átti enga hlutdeild i.
Mölturiddarinn reis þunglega á fætur eins og sligaður af sorg og gekk
burt með drúptu höfði.
75. KAFLI
Hugsunin um föður Orgeval — hann hefði næstum getað sagt návist
hans — hvarf ekki frá honum aUan daginn. Hún fylgdi honum eins og
skuggi, klifaði á honum hljóðlega en stöðugt. En þegar nóttin féll, tók
röddin að breytast og tók á sig sorglegan, næstum barnalegan hreim,
þegar hún muldraði: — Ekki fara frá mér, ekki svikja mig í nauðum
mínum ....
Það var rödd Sebastians de Orgevals, eins og hann hafði verið sem
unglingur i Jesúítaskólanum, þar sem þeir urðu fyrst vinir.
Vegna þess að Loménie Chambord greifi var nú fjörutíu og tveggja
ára og hafði töluverða reynslu af heiminum fór hann ekki í grafgötur
með hvað það var, sem knúði vin hans Orgeval til að heyja svo leyni-
legt og harðvitugt stríð móti hinum nýkomnu.
Það voru vissar minningar sem skýrðu óbilgirni hans, því hann, Lom-
énie, hafði aldrei þekkt eins og Sebastian de Orgeval hinar dimmu,
ástlausu eyðisléttur munaðarleysisins.
Hann, Loménie, hafði átt viðkunnanlega og umhyggjusama móður,
jafnvel þótt hún væri kannske dálítið veraldleg, sem aldrei 'nafði sleppt
höndinni alveg af unga drengnum, sem hún sendi sem nemanda til Jesú-
ítanna, né Mölturiddaranum, sem hann varð siðar. Hún skrifaði honum
oft og þegar hann var barn sendi hún honum óvenjulegar gjafir, sem
stundum gerðu hann vandræðalegan, en vöktu honum stundum fögn-
uð: Vönd af vorblómum, feneyskan hníf, skreyttan dýrmætum steínum,
ostruskeljarnisti með lokk af hári hans, frá því hann var barn, krúsir
af sultu, þegar hann var fjórtán ára sendi hún honum fullkominn skot-
liðabúning með hreinræktuðum hesti.... Jesúítafeðrunum þótti þetta
allt heldur lítið guðfræðilegt. Rétt eins og móðir!
Hann átti einnig tvær systur og önnur þeirra hafði orðið nunna. Þær
voru glaðar, léttar og óþvingaðar. Þegar móðir hans dó. tíu árum áður,
hafði Loménie grátið hana eins og látin vin. Hann hélt stöðugu sam-
bandi við systur sínar, sem þótti vænt um hann og nutu rikulegrar
væntumþykju hans í staðinn.
Þetta kvöld í Wapassou leitaði hann skjóls í litla afhýsinu, þar sem
Italinn Porguani svaf og las vandlega aftur bréfið frá Jesúítanum og
þegar hann sofnaði fannst honum hann gegnsósa af þvi beiska, djúp-
stæða ógeði, sem hann skynjaði milii línanna og hann einn vissi um
upphafið til.
Var hann sofandi eða aðeins hálfsofandi, þegar hann endurlifði nótt-
ina skelfilegu, sem hann hafði mátt þola ásamt vini sínum, þegar þeir
voru báðir börn?
Sebastian hafði verið fórnarlambið í leiknum en hann sjálfur var að-
eins lítilsháttar og ómeðvitað flæktur í það, því hann svaf eins og
engill meðan Sebastian, í skuggunum við hlið hans eins og í hræði-