Vikan - 02.04.1970, Blaðsíða 13

Þessvegna notum við alltaf pappírservíettur nú
orðið. En það sem ég er orðin þreytt á (,,Ó,
læknir, ég er orðin svo hryllilega gömul og
þreytt.") er það, að í síðastliðin tuttugu ár hefi
ég sagt sömu leiðinlegu setninguna á hverju
kvöldi: „Láttu ekki glasið þarna, þú veltir þvi
um koll með olnboganum."
En hvað á að gera? Maður verður að búa
börnin undir það, að einhverntíma verði þeim
boðið út að borða, og það er ekki hægt að hella
mjólk yfir matborðin út um allan bæ.
Ég er orðin dauðþreytt á að tala um mjólk.
Hvenær komumst við á það stig að geta talað
um tónlist og bókmenntir við matborðið? Og
hvernig er það fólk sem heldur því fram að það
geti talað um háfleyg efni við matborðið, þótt
börnin séu litil? Drekkur þetta fólk aldrei mjólk
með matnum?
Sumir geta greint á milli barna sem eru fljót
til og þeirra sem eru seinni að skilja, milli opin-
skárra barna og þeirra innhverfu. Mín reynsla
er sú, eftir tuttugu ár, að ég get aðeins séð
tvær tegundir barna: Það eru börn sem sitja og
pota í matinn, og þau sem gleypa allt sem að
þeim er rétt, og meira til.
Sá matleiði getur varla haldið á gaffli, situr
með hönd undir kinn og lítur á girnilegt mat-
borð með svo augljósum viðbjóði, að maður
missir alla matarlyst. Nú veit ég vel að læknar
segja eð ef barnið geti gengið upprétt, þá geti
maður verið viss um að það fær nóg að borða,
og ef ég gæti trúað því sjálf, þá hefði líf mitt
verið áhyggjulausara.
En þar sem það hefir alltaf verið min skoðun
að ein skeið af kartöflumauki og tvær hveiti-
brauðsneiðar séu ekki næringarrík fæða, hefi
ég sett allskonar bjánalegar og óframkvæman-
legar reglur, eins og til dæmis: ,,Þú leyfir þér
ekki að standa upp frá borðinu fyrr en þú ert
búinn með matinn þinn, þótt þú verðir að sitja
fram á nótt."
Þetta var orðið svo vélrænt hjá rnér, að ég
hugsaði ekki um hvað ég sagði. Einu sinni, þeg-
ar ég hafði staðið í ströngu á þessu sviði, var
ég boðin út að borða um kvöldið. Mér var síðar
sagt að veizlugestirnir hefðu brosað í laumi,
þegar ég sagði í hvössum tón við borðherrann
minn: „Hvað er að sjá þetta, þér eruð búinn með
kjúklinginn, en hafið ekki snert kartöflurnar?"
• Svo eru það metgoggarnir. Af þeim eru
tvær tegundir, sú fyrri, sem maður þarf raunar
tíðir á dag, standi í nokkru sambandi við likams-
þunga. Það er eins og minn sonur fái fyrst reglu-
lega matarlyst, þegar hann er búinn að fá sér
tvisvar eða þrisvar af svínasteikinni, og varla er
maður búinn að ganga frá uppþvottinum þegar
hann kemur og vill fá nokkrar hveitibrauðssneið-
ar með sultu.
Og ef maður væri ekki á stöðugum hnotskóg
eftir kexi, kökum og popkorni i vösum hans og
skrifborðsskúffum, þá hefði hann orðið eins og
blaðra, maður gæti haldið að einhver hefði
skrúfað ventil af stóru tánni og blásið hana upp.
Verst af þessu öllu er að hafa þetta ólíka fólk
við sama borð, því að það getur komið fyrir að
maður oti sósunni að þeim sem alls ekki má
fá hana.
• Nú hugsið þið ef til vill að tími sé kom-
Inn til að ég hætti þessu nöldri, og verði sú blíða
Framhald á bls. 37.
kkntíma eíti1 klnkkntíma ettir ktukkutíma
ekki sð hafa áhyggjur af, er sú sem virðizt vera
algerlega óseðjandi, getur borðað meira en ein
manneskja getur borið heim úr kjörbúðinni, á
einum degi. Samt er hann alltaf jafn grindhor-
aður, sinaber og botnlaus. Hinir, og það eru
vandræðagemlingar, eru þeir sem hafa treg efna-
skipti og slæmt minni. Þeir fitna allt of mikið
og virðast ekki skilja að um það bil étta mál-
«•«*• VIKAN 13