Vikan - 02.04.1970, Blaðsíða 33

SERSTAKLEGA SKEMMTILEG FRAMHALDSSAGA
— Ég meina ... hvað á ég
að segja við þig, Benjamín.
— Segðu annaðhvort að þú
viljir að ég fari eða að ég verði
kyrr.
— Jæja.
— Já. Ef þú þarft endilega að
hafa áhyggjur af mér, þá fer ég
ekki fyrr en ég hef eitthvað
ákveðið í huga. Ætlarðu að hafa
áhyggjur af mér?
— Hvað heldur þú, Benjamín?
Heldurðu að ég hafi komið í
símann ef
— Á ég að fara eða á ég að
vera kyrr?
— Mér finnst þú ákaflega
grunnhygginn.
— Nei, ég er það ekki.
— Nú, hvers vegna. . Sérðu
ekki hvernig mér líður?
— Nei, segðu mér hvernig þér
líður.
— Vertu sæll, Benjamín.
Benjamín gretti sig. — Jæja,
á ég að fara?
— Já, af hverju ekki?
— Af hverju fer ég ekki?
— Já.
— Allt í lagi, sagði hann. —
Þetta var allt og sumt sem þú
þurftir að segja.
Elaine lagði á.
Tveimur klukkustundum síð-
ar lauk Benjamín við að ganga
frá farangrinum sínum. Hann
smellti töskunni aftur og lagði
hana á gólfið. Svo fór hann fram
á ganginn og inn í baðherberg-
ið þar sem hann burstaði í sér
tennurnar. Aftur fór hann inn til
sín, opnaði töskuna á ný og gekk
frá tannburstanum og tannkrem-
inu, fór i náttföt og í rúmið.
Síðar um nóttina vaknaði
hann, bylti sér og var rétt að
sofna aftur þegar einhver ræskti
sig í herberginu. — Ha? sagði
hann. Benjamín settist upp í
rúminu en fékk ekkert svar. —
Halló? Enn var þögn. Hann sat
lengi og starði út í myrkrið þeg-
ar ljósið var skyndilega kveikt.
Elaine stóð við dyrnar.
Hann deplaði augunum. —
Elaine?
Hún svaraði ekki en stóð graf-
kyrr við dyrnar með höndina á
rofanum.
Benjamín settist lengra upp í
rúmið sitt. — Hvað er að ske?
sagði hann.
Hún lét höndina síga.
— Hvað er að ske? sagði
Benjamín aftur. Um stund sat
hann og horfði á hana en tók
svo hægt af sér sængina og fór
fram úr. — Hvað er að? sagði
hann og gekk hægt í áttina til
hennar — íklæddur náttfötun-
um.
Hún hristi höfuðið.
Benjamín stanzaði rétt fyrir
framan hana og hallaði sér lítið
eitt fram á við. — Varstu að
gráta? sagði hann.
Hún svaraði ekki en ræskti
sig lítillega.
— Hvað er að? sagði Benia-
mín og kom skrefi nær henni.
— Beniamín?
— Já?
— Viltu kyssa mig?
Hann hikaði andartak en kom
svo fast upp að henni, tók utan
um hana með bóðum höndum og
kyssti hana. Langa lengi stóðu
þau hreyfingarlaus en svo lyfti
Benjamín höfðinu.
—■ Elaine? sagði hann og starði
yfir höfuð hennar út í dimman
ganginn.
— Já?
— Viltu giftast mér?
Hún hristi höfuðið.
— Viltu það ekki?
— Ég veit það ekki, svaraði
hún hljóðlega.
— En kannske?
Hún kinkaði kolli.
— Kannske, ha?
— Já, kannske.
— Þú vilt kannske giftast
mér?
— Hvað er klukkan?
— Vertu aðeins róleg, sagði
Benjamín. Með aðra hendina ut-
an um hana hallaði hann sér út
á hlið og lokaði dyrunum með
hinni hendinni.
— Hvað er klukkan?
— Fáðu þér sæti, aðeins, sagði
hann. — Seztu hérna og við
skulum tala svolítið saman.
— Ég get það ekki.
— Geturðu ekki hvað? Talað?
— Nei, ég get ekki stoppað
neitt.
— Hérna, sagði Benjamín.
Hann náði í stólinn sem var við
skrifborðið og setti hann niður
í miðiu herberginu.
— Hvað er klukkan?
—■ Seztu hérna, Elaine.
— Ég verð að fara.
— Fara?
— Já, ég verð að vera komin
inn klukkan tólf.
— Ó, inn á heimavist?
Hún kinkaði kolli.
— Ja, sagði Benjamín, — við
höfum fimm mínútur enn. Seztu,
Elaine.
— Ég get það ekki.
— En þú ætlar kannske að
giftast mér, ha?
— Ég veit það ekki.
— En kannske?
Hún kinkaði kolli.
— Þú ert ekkert að gera að
gamni þínu?
— Nei.
— Þú ert ekki full eða neitt
svoleiðis?
— Nei.
— Jæja, hvenær?
— Hvenær hvað?
— Hvenær eigum við að gift-
ast? sagði hann. — Á morgun?
— Ég veit það ekki, svaraði
hún. — Ég veit ekki einu sinni
hvernig ég sný.
Hann stillti sér aftur upp fyrir
framan hana. — Þú veizt ekki
hvernig þú snýrð?
— Nei.
— Þú meinar að þú sért rugl-
uð?
Hún kinkaði kolli.
— Sjáðu nú til, sagði hann.
— þú þarft ekki að vera rugluð.
Við ætlum að giftast.
— Ég veit ekki hvernig það
er hægt, sagði hún.
— Jú, víst getum við það.
— Ég verð að fara.
— En Elaine?
— Já?
— Hvað er að ske?
— Ég veit það ekki. Hún snér-
ist á hæli og opnaði dyrnar.
— Elaine, sagði hann og tók
um handlegginn á henni. — Ég
meina bér er alvara með
þetta?
— Ég skal hugsa um það.
— Viltu gera það?
— Já.
Hann snéri henni að sér og
kyssti hana. — Elaine? sagði
hann svo.
— Já?
— Hittumst aftur.
Hún kinkaði kolli.
— Á morgun?
— Annað kvöld, sagði hún. —
Vertu sæll. Hún fór út og lok-
aði á eftir sér.
Benjamín horfði á hurðina um
stund og hljóp svo út að glugg-
anum og opnaði hann. — Elaine?
Hún stanzaði á stéttinni fyrir
neðan og horfði upp til hans.
— Þú ert ekki að grínast, er
það?
— Nei.
— Ætlarðu þá að vera búin
að hugsa um þetta annað kvöld?
Hún kinkaði kolli.
Benjamín horfði á hana niður
eftir götunni og hverfa. Svo sneri
hann sér við og horfði lengi á
einn fótinn á stólnum í miðju
herberginu. Loks settist hann.
— Guð minn góður! sagði hann
um leið og hann togaði í eyrna-
snepilinn.
7. KAFLI
Skeytið frá frú Robinson var
sett undir hurðina hjá honum
snemma um morguninn á meðan
hann svaf ennþá. Hann tók það
upp og skoðaði það í krók og
kring áður en hann las það:
SKILST Á FORELDRUM ÞÍN-
UM AÐ ÞÚ SÉRT f BERK-
LEY STOP FARÐU ÞAÐAN
f DAG STOP HRINGDU f
MIG UM LEIÐ OG ÞÚ FERÐ
STOP ALVARLEG VAND-
RÆÐI EF ÞÚ GERIR ÞAÐ
EKKI.
G L ROBINSON.
Benjamín las skeytið tvisvar;
einu sinni áður en hann klæddi
sig og svo aftur. Svo setti hann
það á skrifborðið og fór fram til
að þvo sér í framan og greiða
sér. Þegar hann hafði lokið því
fór hann út og stöðvaði fyrstu
manneskjuna sem hann sá.
— Afsakið, sagði hann, ■— gæt-
uð þér sagt mér hvar ég finn
skartgripaverzlun?
Eftir að hann hafði lokið við
hádegisverð gekk hann fram og
aftur um herbergið sitt um
stund en pakkaði svo niður og
fór með fötin sín í sjálfsala-
hreinsun, vafin innan í kodda-
ver. Engar þurrkvélar voru laus-
ar og stór hópur af fólki beið
eftir því að nota þá sem fyrir
hendi voru, svo hann setti blautt
tauið í koddaverið aftur og fór
með allt saman upp í herbergi
til sín aftur til að þurrka það
Framhald á bls. 48.
14 tbl VIKAN 33