Vikan - 21.05.1970, Qupperneq 17

Gamansöm sakamálasaga
eftlr James Holding
en bað Kelly að reiðast ekki um of, þótt honum yrðu á einhveriar skyssur
svona til að byria með. Kelly, sem var miðaldra maður og hafði séð marga
unga lögregluþióna koma og fara, sagði, að þetta mundi áreiðanlega
blessast allt saman. Af því að hann væri eldri, mundi hann að sjálfsögðu
stjórna starfinu og gefa fyrirskipanir, og Birkowitz þyrfti ekki að gera
annað en það sem honum væri sagt. Annars var Kelly ekki í vafa um, að
Birkowitz mundi koma til með tímanum og líklega yrði hann miklu betri
en strákurinn sem var á undan honum.
Birkowitz kinkaði kolli í þakklætisskyni fyrir vinsamleg ummæli og
rétti sig í sætinu, stoltari en fyrr. Hann naut þess að aka þessum stóra
og stæðilega lögreglubfl.
Klukkan hálf tvö heyrðist skyndilega rödd í talstöðinni:
— Bíll númer 62 . . . bíll númer 62 . . .
— 62 svarar, sagði Kelly að bragði.
— Taktu niður heimilisfang, sagði vaktmaðurinn. — Það er 1289, Moss
Street.
— Einmitt það . . . 1289, Moss Street.
— Kona hefur tilkynnt innbrot. Hvar eruð þið staddir?
— Örskammt frá.
— Allt í lagi, sagði röddin. — Hef samband við ykkur seinna.
Kelly lagði hljóðnemann frá sér og leit brosandi til Birkowitz:
— Við erum heppnir að vera svona nálægt. Aktu tvær þvergötur mót
norðri og beygðu síðan til hægri. Og gefðu nú duglega í!
Birkowitz lét ekki segja sér það tvisvar. Hann jók hraðann snarlega og
ók nú í hendingskasti.
— Það var 1289, Moss Street, var það ekki?
— Einmitt.
Þeir beygðu inn í Moss stræti.
— Það hlýtur að vera um miðja götuna og vinstra megin.
— Þetta er ósköp hversdagslegt verkefni, er það ekki, spurði Birkowitz
og Kelly fannst eins og það kenndi nokkurs óstyrks í röddinni.
— Jú, bara þetta venjulega. Ef það reynist rétt, að um innbrot sé að
ræða, getur verið að þjófurinn sé enn þá í húsinu. Það er svo stutt síðan
við fengum tilkynninguna og við vorum staddir næstum alveg við staðinn.
Kannski getum við gómað hann inni. Það væri nú ekki amalegt — og það
á fyrstu næturvaktinni þinni, eða hvað finnst þér?
— Já, svaraði Birkowitz og stundi við. — En hvernig eigum við að bera
okkur að?
— Aktu framhjá, svo að við getum rannsakað húsið svolítið að utan,
áður en við látum til skarar skríða.
Þegar Kelly hafði fullvissað sig um að enginn annar bíll væri í göt-
unni, sem hugsanlegt væri að skúrkar væru hafðir í til að vera á varð-
bergi, lét hann slökkva Ijósin og einnig blikkljósið á þakinu og sagði:
— Settu nú bílinn í frígír og láttu hann renna hægt að gangstéttinni. Ég
skal segja til, hvenær við eigum að stanza.
Andartaki síðar sagði hann.
— Núnal
Og næstum hljóðlaust rann þessi stóri vagn að gangstéttinni nokkru
frá húsinu númer 1289 og hinum megin við götuna.
— Komdu, sagði Kelly. — En farðu hljóðlega.
Þeir fóru út úr bílnum, en skildu dyrnar eftir í hálfa gátt til þess að ekki
heyrðist skellur, þegar þær lokuðust. Þeir læddust að fremur óhrjálegu
tveggja hæða húsi, sem var almyrkvað. Bjarmi frá næsta götuljósi varpaði
daufum skuggum á húsveggina, en það var stjörnubjört nótt og því auðvelt
að sjá til.
— Aðaldyrnar og gluggarnir eru lokaðir, og engin rúða brotin, hvíslaði
Kelly, svo að þjófurinn hlýtur að hafa komizt inn um bakdyrnar.
— Hvað gerum við þá, hvíslaði Birkowitz.
— Ég ætla að fara að bakdyrunum og aðgæta, hvort hann hefur ekki
farið inn þar. Þegar tvær mínútur eru liðnar, skalt þú berja á aðaldyrnar.
Þá reynir hann áreiðanlega að komast út sömu leið og hann fór inn — og
þá grípum við hann glóðvolgan.
— Allt í lagi, sagði Birkowitz, tvær mínútur.
Hann leit á úrið um leið og Kelly hvarf í sundið sem skildi þetta hús
frá næsta húsi við hliðina.
Kelly læddist svo hægt og varlega, að næstum ekkert heyrðist til hans.
Brátt stóð hann í dimmum húsagarði. Þrjú skref voru að bakdyrunum og
hann læddist að þeim. Efri hluti hurðarinnar samanstóð af tíu litlum rúð-
um, sem festar voru með trélistum. Rúðan næst handfanginu var brotin.
Kelly hristi höfuðið. Þetta var gamla sagan. Þjófurinn hafði brotið rúð-
una, stungið hendinni inn og opnað lásinn. Fólk gat allteins fest upp skilti
á slíkar hurðir með áletruninni:: „Verið velkomnir, þjófar".
Kelly lagði við hlustirnar en heyrði ekkert. Það var niðamyrkur bak
við hurðina. Kelly gizkaði á, að þetta væri eldhús, enda þóft hann gæti
ekki einu sinni greint útlínur af eldavél eða kæliskáp. Hann hagræddi
skammbyssunni á beltinu sínu, svo að hann gæti gripið til hennar, ef hann
Birkowitz iögregluþjónn stóS og faðmaði
að sér litla, grannvaxna og dökkhærða stúlku.
Hún var svo falleg, að hún hefði
dregið að sér athygli hvaða karlmanns sem
var, jafnvel þótt hún væri kappklædd ...
þyrfti á að halda. Hann gekk síðan örlítið til hliðar og leit á sjálflýsandi
vísaría á úrinu sínu. Það var ekki liðin nema hálf mínúta, síðan hann fór
frá Birkowitz, svo að enn var hálf önnur mínúta, þar til lögregluþjónninn
ungi ynni fyrsta eiginlega embættisverk sitt. Skyldi hann annars hafa einurð
í sér til þess? Kelly minntist þess, hversu óstyrk rödd hans virtist vera,
eftir að tilkynningin hafði borizt.
Kelly rétti sig upp og í sama bil kvað við skerandi óp kvenmanns, sem
barst úr húsinu, og á eftir fylgdi skelfilegur hávaði og loks dynkur. Sfðan
varð óhugnanleg kyrrð. Kelly hikaði ekki lengur, heldur þaut inn um
bakdyrnar, og nú þegar augu hans höfðu vanizt myrkrinu, sá hann, að
þetta var eldhús, sem hann var kominn í. Hann var kominn inn og sá, að
Ijósgeislar þrengdu sér gegnum rifur á veggnum andspænis . . . dyr.
Hann reif dyrnar upp á gátt og stóð skyndilega í anddyri. Einhvers staðar
var kveikt Ijós, og hann sá stfga til hægri, sem lá upp á aðra hæð. Hann
tók stigann í tveimur skrefum, en þegar hann kom upp á stigapallinn blasti
við honum sjón, sem sannaði áþreifanlega, að hann hefði ekki þurft að
flýta sér svona mikið: Á eftir lýsti hann þessum atburði á þann hátt, að
hann hefði minnt sig á endi á sjónvarpskVikmynd.
Horaður, ungur maður með Ijóst hár lá á gólfinu með útbreiddar hendur
og allt í kringum hann voru spegilbrot. Þessi ungi maður lá hreyfingarlaus,
svo að Kelly gekk út frá því sem vísu, að hann væri dauður. Nokkur skref
frá honum stóð Birkowitz lögregluþjónn og faðmaði að sér litla, grann-
vaxna og dökkhærða stúlku. Hún var svo falleg, að hún hefði dregið að
sér athygli hvaða karlmanns sem var, jafnvel þótt hún væri kappklædd,
hvað þá í næfurþunnum, gagnsæjum náttkjól, eins og hún var þarna.
Hún kyssti Birkowitz lögregluþjón af slíkum ákafa og aðdáun, að Kelly
var ekkert hissa í rauninni, þótt Birkowitz gyldi í sömu mynt.
— Birkowitz, sagði Kelly byrstum rómi. — Hefurðu ekki lært á lögreglu-
skólanum, að lögregluþjóni er stranglega bannað að kyssa, þegar hann
gegnir embættiserindum sínum.
Birkowitz roðnaði reyndar ofurlítið, en sleppti samt ekki þessari litlu,
grönnu fegurðardýs.
— Æ, Kelly, sagði hann. — Mér þykir þetta svo leitt . . .
Fegurðardísin greip fram í fyrir honum.
— Var hann ekki stórkostlegur, spurði hún Kelly. — í einu orði sagt:
stórkostlegur. Því verður ekki neitað.
— Jú, það lítur út fyrir, að hann hafi verið það, jánkaði Kelly þurrlega.
— Já, það var hann svo sannarlega, áréttaði hún enn einu sinni. — Þér
hefðuðu bara átt að sjá, hvernig hann tók þennan náunga, rétt eins og
hann væri fis, og skellti honum upp að speglinum . . .
— Láttu mig segja frá þessu, greip Birkowitz fram í.
— Nei, svaraði hún. — Þú ert allt of lítillátur.
Hún sneri sér að Kelly, en hélt síðan áfrám:
— Ég lá sofandi þarna inn, — hún benti á opnar dyr — þegar ég heyrði
rúðu brotna og síðan brak í bakdyrahurðinni. Ég var ekki [ nokkrum vafa
um, að innbrotsþjófur væri f húsinu. Ég hringdi þegar í stað til lögregl-
unnar, áður en nann hafði náð að koma hingað upp. Litlu síðar heyrði ég,
að læðzt var upp stigann, en til allrar hamingju fór hann fyrst inn í gesta-
herbergið — ég hef egan lykil að svefnherberginu og gat því ekki læst mig
inni — þar sem hann dró út skúffurnar í kommóðunni. Ég kíkti út um
gluggann til að gæta að, hvort lögreglan væri komin. Sem betur fer kom
lögreglubíll eftir örskamma stund og ég sá tvo lögregluþjóna ganga út.
Annar gekk inn sundið en hinn stóð vörð við aðaldyrnar. Ég opnaði
gluggann varlega og bað þann sem stóð við aðaldyrnar að flýta sér, því
að ég væri svo hrædd . . . Og það var einmitt þú, sem stóðst þarna niðri.
Hún leit á Birkowitz.
— Já, en lofaðu mér nú að segja frá því, sem eftir er.
— Þegiðu og láttu hana segja frá, sagði Kelly. — Hún gerir það prýði-
lega. Þér báðuð hann sem sagt um að flýta sér.
— Já, en þjófurinn hlýtur að hafa heyrt í mér, því að allt í einu kom
hann þjótandi inn í svefnherbergið, greip utan um mig og þá æpti ég . . .
— Já, ég heyrði það. Þér hafið sterka rödd, skaut Kelly inn í.
— . . . og svo kom maður þjótandi upp stigann, greip þjófinn og slengdi
honum beint í stóra spegilinn. Og svo kveikti ég Ijós og loks komuð þér . . .
Þjófurinn var nú í þann veginn að vakna til meðvitundar og stundi af
og til. Birkowitz gekk að honum og setti handjárn á hann — valdsmanns-
legur á svip.
— En það er eitt, sem mig langar til að fá skýringu á, sagði Kelly. —
Hvers vegna hafið þér bakdyrnar læstar, en ekki aðaldyrnar?
Framhald á bls. 46.
21. tbi. VIKAN 17