Vikan - 21.05.1970, Síða 40

sendi boð eftir klæðskerum og
skartgripasölum frá París, lét þá
fara yfir þvera Evrópu, til að búa
hana nógu skartlega.
Hún reyndi að malda í móinn,
vildi ekki allan þennan munað,
en hann hló að henni. — Hvað
gengur á fyrir þér, svarta Dana?
Eru þetta ekki okkar peningar?
Þetta kemur allt frá fjárhirzlu
Hans Hátignar ...
Hann kallaði hana aldrei ann-
að en Dönu, jafnvel þegar þau
voru ein, til að venja sig við það,
svo minni hætta væri á að þau
kæmu upp um sig. Honum var
ljóst að hann mátti aldrei gefa
færi á sér, það voru hafðar nán-
ar gætur á honum hér eins og í
Vín.
Hvað Milly viðkom, gat hún
vel hugsað sér að lifa svona
áfram. En Jóhann Salvator varð
óþolinmóður þegar lengra leið,
og hann var oft utan við sig.
Henni var ljóst að eitthvað ólgaði
í honum. En einhver einkenni-
leg hlédrægni hélt henni frá því
að reyna að komast að því hvað
amaði að honum.
Eina nóttina kom hann ekki
upp í svefnherbergi þeirra. Hún
beið eftir honum, án árangurs.
Vinnuherbergi hans var rétt fyr-
ir neðan og hún heyrði hann
ganga um gólf. Það brakaði í
parketgólfinu og sporarnir hans
glömruðu. Hversvegna kom hann
ekki upp?
Að lokum fór hún fram úr,
klæddi sig í slopp og fór niður.
— Gianni, hvað er að?
Hann nam staðar og leit á
hana. Hann var harður á svip-
inn. Það stríkkaði á húðina yfir
kinnbeinunum, þegar hann beit
á jaxlinn.
Milly fékk hjartslátt. — Hvers-
vegna kemurðu ekki upp? Er
eitthvað að, Gianni? Þú ert svo
framandi...
Hann var viðutan. Svo sagði
hann hægt. — Það eru aðeins
tveir möguleikar fyrir okkur,
ástin mín. Annað hvort verðum
við að bíða dauða hans, eða ég
verð að finna upp á einhverju.
Það á ekki við mig að bíða í
óvissu, ég get ekki haldið það út.
— í guðanna bænum, hvað
ertu að segja?
— Ég er að tala um keisarann.
Ég þoli ekki þetta ástand lengur.
Sérhver bakarasveinn er sjálf-
ráður hverjum hann kvænist. En
ekki ég. Þetta er niðurlægjandi.
Ég get einfaldlega ekki sætt mig
við það. Milly stóð þarna í silki-
sloppnum með rauðar töflur á
fótunum. Augu hennar voru stór
og dökk í lampaljósinu.
— Gianni, erum við ekki ham-
ingjusöm núna? spurði hún óró-
leg. — Hamingjusamari en
nokkru sinni áður?
Hann gekk til hennar og greip
báðar hendur hennar. — Jú, við
erum hamingjusöm, en það er
gervihamingja, sem við erum að
stelast til að njóta. f augum
Verkir, þreyta í baki ?
DOSI beltin hafa eytt
þrautum margra.
Reynið þau.
EMEDIA H.F
LAUFÁSVEGI 12 - Sími 16510
heimsins ert þú Dana Lubowska,
ástmey erkihertogans.
— Já, og hvað um það? Hvað
kemur okkur heimurinn við.
— Ekki það minnsta, sagði
hann. — Þú veizt það. En samt
þoli ég þetta ekki. Geturðu ekki
skilið það? Það er óþolandi að
fá ekki að vera sjálfs sín ráðandi.
Fari þetta allt til fjandans, — ég
vil fá að kvænast þér! Gera sam-
band okkar opinbert. Ég vil að
þú verðir eiginkona mín, fyrir
Guði og mönnum! Þessvegna
verð ég að gera eitthvað. Ég veit
lika hvað ég á að gera ...
Milly varð ennþá skelfdari. —
Ég er svo hrædd við ákvarðanir
þínar, Gianni. María Vetsera er
líka hrædd. Hún er líka ham-
ingjusöm, meðan allt er óbreytt.
Hvað hefir þú hugsað þér? Upp-
reisn gegn keisaranum? Held-
urðu að ef Rúdolf krónprins
verði konungur í Ungverjalandi,
að þá...
— Já, þá fengi ég að kvænast
þér, tók hann fram í fyrir henni.
— Ef ég gengi í þjónustu hans, í
frjálsu Ungverjalandi. En ég er
ekki að hugsa um það nú. Rúdolf
er of bundinn, og hér get ég ekki
hjálpað honum. Þessvegna verð-
um við að leggja þá hugmynd á
hilluna.
— Hvað ertu þá að hugsa
núna?
Nú brosti hann. — Vertu ró-
leg, vina mín, ég ætla ekki að
myrða keisarann. Þvert á móti.
Ég ætla að milda hugarfar hans.
— Milda hann? Hvernig ætl-
arðu að fara að því? spurði Milly
tortryggnislega.
— Með því að þjóna föður-
landinu dyggilega! Með því að
opna augu hans fyrir þessum
uppblásnu fábjánum, sem sitja í
hernaðarmálaráðuneytinu hans.
Ég hefi athugað varnarbúnaðinn
hér við landamærin. Það er hrein
hrollvekja að sjá hve aumlegur
hann er! Ónýtar eða engar varn-
ir. Ég ætla að senda keisaranum
nákvæma skýrslu um þetta og
koma með hugmyndir um endur-
bætur. Það getur verið að karlinn
sjái þá að ég hefi vit á þessum
málum.
Milly leit upp og horfði spyrj-
andi á hann. — Heldurðu í raun
og veru að hann gefi leyfi til
hjónabands okkar?
— Jóhann erkihertogi fékk
leyfi til að kvænast borgaralegri
stúlku, árið 1827. Þá gerði keisar-
inn hana einfaldlega að greifafrú
af Meran og þar með var málinu
bjargað!
— Já, en það var ekki núver-
andi keisari, það hlýtur að hafa
verið afi hans!
— Það er rétt. En Franz Jósef
er ekki eins þver og fólk vill vera
láta. Sökin er hjá hirðklíkunum,
sem gera sitt til að æsa hann
gegn mér. Hann hefir enga
ástæðu til að fella dóm yfir mér!
Þú skalt sjá að ég hamra þetta
leyfi í gegn ...
Framhald í næsta blaði.
Jack London
Framhald af bls. 23.
á þeim tíma, þegar svo mik-
ið var ógert lieima í Ame-
ríku. Og nú helltu þau sér
yfir hann og ásökuðu hann
fyrir að hafa svikið málstað
sinn, og skotið almenningi
skelk i hringu og f.jarlægjast
flokkinn, sem var friðsamur
lýðræðisflokkur og vildi
koma sósíalismanum á með
aukinni menntun, löggjöf og
almennum kosningarétti, en
ekki með götuhardögum. En
þrátt fyrir allt þetta, voru
jafnaðarmennirnir búnir að
taka hann í sátt þrem mán-
uðum siðar, já, þeir fóru
jafnvel fram á það við hann,
að hann gæfi kost á sér sem
forsetaefni jafnaðarmanna
við kosningu Bandarikjafor-
seta.
En Jack hélt loforð sitt og
fór með „Mariposa“ ásamt
Charmian til þess að halda
áfram ferðalagi sínu um-
hverfis jörðina. Þann 9. apr-
íl sigldi hann á „Snarken“
frá Tahiti til Bora-Bora,
perlu Suðurhafseyjanna. Á
leiðinni til Fidji-eyjanna
lentu þau i ofviðri og voru
að villast í marga daga, af
því að krónómeterinn hafði
hrotnað. Þau komu til Suva
i júní. Warren skipstjóri,
sem farinn var að þjást af
þunglyndi og hafði tvisvar
fengið æðisköst á leiðinni,
fór þar í land og kom ekki
aftur. XJpp frá þvi stýrði
Jack sjálfur og gekk það allt
slysalaust. Hann sigldi inn á
milli Salomons-eyjanna og
bjó á koprabúgörðunum,
„nær hinu upprunalega
frumeðli náttúrunnar en
nokkurs staðar annars stað-
ar á þessari jörð.“
I Malaita, þar sem svo
margir hvítir menn hafa
orðið liinum villtu mannæt-
um að bráð, kynntist hann
skipshöfninni á „Minota“,
sem var að fara í leiðangur
til að ná i innfædda verka-
menn fyrir búgarðana. Jaclc
fékk leyfi til að fara með
þeim. Á leiðinni urðu þeir
fyrir óvæntri árás innfæddra
manna, sem ætluðu að ræna
skipið og „kai-kai“ (éta)
hina hvítu áhöfn.
Skipið var rétt strandað á
kóralrífi og á sama augna-
bliki var skotið á þá úr Snid-
er-rifflum og með eitruðum
örvum og heill floti af ein-
trjáningum þyrptist að úr
ölluin áttum. Skipshöfnin á
„Minota“ stóð með hlaðna
riffla, og svertingjarnir héldu
sér í hæfilegri fjarlægð, vit
andi það, að ef þeir voguðu
sér nær, væri þeim dauðinn
vís. „Þetta er ævintýralegasti
viðburður ævi minnar!“
hrópaði Jack. . . .
Hann skrifaði um allt, sem
fyrir augun bar, tók myndir,
safnaði eintrjáningum, kór-
algreinum, trémyndum,
spjótum, leirkerum, sltálum,
mottum, tapa-klæði, gim-
steinum og alls konar sér-
kennilegum skartgrípum —
þar var heilt Kyrraliafssafn,
þegar hann var kominn með
það allt heim til Glen Ellen.
Og hvar sem hann kom — á
Fidji-eyjarnar, Marquesas-
eyjarnar og Samoa — ef
hann aðeins gat hóað saman
tíu hvítum mönnum, hélt
hann fyrirlestur um bylting-
una!
Hann var alls staðar um-
kringdur af holdsveiki, ele-
fantiasis, malaríu, hringorm-
um, gari-gari — hræðilegur
húðsjúkdómur — yaws —
kvalarfull kýlapest, sem að-
eins þekkist i hitabeltislönd-
unum — og óteljandi öðrum
hitaheltissjúkdómum, og
„Snarken“ breyttist því brátt
í fljótandi sjúkrahús. í hvert
skipti sem einhver af skips-
höfninni fékk skrámu, um
borð i hátnum, eða hruflaði
40 VTKAN »•tb]-