Vikan - 28.05.1970, Side 25

Klefinn var sex feta langur
og fjögra feta breiSur, glugginn
með járnrimlunum var
svo hátt uppi á veggnum
að hún gat ekki séð út um
hann, aðeins lítinn blett
af himninum. Hún barðizt ekki
um lengur, hún öskraði ekki.
Það var tilgangslaust.
Henni varð ekki sleppt
þess vegna. En hvers vegna
var hún hér?
Soennandi framhaldssana eftir
6. hlutí
Hennar
ketjsaralega
Huon M. Kritz
Jóhann Salvator sökkti sér niður í vinnuna.
Þjónustustörf hans voru langt frá því að
vera nóg starfsvið fyrir hann, þau voru að-
allega í því fólgin að líta eftir landamæra-
liðinu og miðla málum milli hermannanna.
Hann fór því af alvöru að rannsaka landa-
mæravarnirnar; hann reið um héraðið, gerði
skissur og skrifaði athugasemdir. Þegar hann
kom heim, settist hann við skrifborðið, til
að vinna úr þessum gögnum sínum, og sat
oft fram undir morgun. Þannig liður vikur
og mánuðir.
Milly var því oft ein. Þótt hún væri vel
liðin í nágrenninu og kannaðist vel við pólska
gestrisni, vildi hún helzt ekki fara ein í
heimsóknir.
En dag nokkurn kynntizt hún athyglis-
verðri konu í búðinni á markaðstorginu, þar
sem háttsettir foringjar verzluðu venjulega.
Inn af búðinni var lítill speglasalur, þar sem
hægt var að sitja og hvíla sig. Og þar sat
konan.
Hún var ein þeirra kvenna, sem draga að
sér athygli. Hún var ekki sérstaklega fögur,
og ekki heldur mjög ung, líklega kringum
íertugt, en mjög sérkennileg. Hún var grann-
leit, með sterka andlitsdrætti, korngult hár
og kastaníubrún augu.
Hún sat þarna og hallaði sér letilega aftur
á bak. Hún var klædd ljósum reiðfötum, með
sígarettu í munninum og kampavínsglas fyr-
ir framan sig. Hún leit út fyrir að vera mjög
örugg með sjálfa sig. Konan leit brosandi á
Milly, stóð upp og gekk til hennar. Hún var
hávsxin og grönn, greinilega þjálfuð íþrótta-
kona.
— Eruð þér ekki Dana Lubowska? spurði
hún á þýzku, án þess að taka sígarettuna út
úr sér. Og þegar Milly kinkaði kolli, rétti
hún fram höndina.
— Ég er Yvonne Galatz barónsfrú, og
ég er í heimsókn hjá Starolowski hjónunum,
nábúum yðar. Ég hefi heyrt mikið um yður
talað og mig langar til að kynnast yður.
— Og nú hafið þér orðið fyrir vonbrigðum,
er það ekki? sagði Milly brosandi.
— Vonbrigðum með Starolowski hiónin,
sagði barónsfrúin með hásri rödd. — Þér er-
uð miklu fegurri en ég hélt. Má ég ekki
bióða yður kampavínsglas?
Þótt merkilegt kynni að virðast, þá fannst
Milly eins og hún hefði þekkt hana lengi.
— Þakka yður fyrir, það vil ég gjarnan.
Þær settust niður og tóku tal saman. Milly
var hrifin af frjálslegri framkomu baróns-
frúarinnar. Þessi kona hafði örugglega lifað
viðburðarríku lífi. Hún var fædd í Rúmeníu,
ekkja eftir franskan hershöfðingja, skilin frá
búlgörskum ráðherra og var nú búsett í
Monte Carlo. Hún hafði dvalið í flestum höf-
uðborgum Evrópu, og yfir henni var einhver
heimsborgarablær.
Þegar Milly ók heim á leið, í skrautlegum
tvíeykisvagni, með glæsilegum Lipizzangæð-
ingum fyrir, reið barónsfrúin við hlið hennar
á brúnum gæðingi, og hún sat hestinn svo
vel, að það var eins og hún væri gróin við
hann.
— Bjugguð þér lengi í Vín, ungfrú Lub-
owska? spurði barónsfrúin. — Þér hafið
greinilegan Vínarframburð. Sjálf talaði hún
þýzku ágætlega, en með nokkuð sérkennileg-
um framburði.
— • Ég á ættingja í Vín, og ég gekk þar í
skóla, svaraði Milly hálf hikandi.
— Það er dásamleg borg, sagði baróns-
frúin. — Ég fer oft til Vínar. Þegar ég var
þar síðast, heyrði ég af tilviljun að Jóhann
Salvator erkihertogi hefði verið sendur í út-
legð, hingað til Galisíu. En ég hafði ekki hug-
mynd um að hann væri nágranni vina minna.
— Hvað heyrðuð þér annað um erkiher-
togann? spurði Milly.
— Ja, ég man það reyndar ekki, svaraði
barónsfrúin. Það er svo margt skrafað í sam-
kvæmissölunum þar, að það fer inn um ann-
að eyrað en út um hitt.. . Þér hafið sjálf-
sagt góða stöðu, ég meina ráðskonustöðu hjá
honum?
Milly leit snöggt á hana. Barónsfrúin brosti.
Múly skildi hvað hún var að hugsa. Auðvitað
haíði barónsfrúin heyrt að Dana Lubowska
færi í samkvæmi með erkihertoganum, og
væri auðvitað meira en ráðskona hiá honum.
Milly brosti. — Ég er mjög hamingjusöm
hér, sagði hún.
— Það er auðséð. Hamingjan ljómar úr
augum yðar.
Við trjágöngin upp að húsi erkihertogans,
námu þær staðar. Barónsfrúin beygði sig
fram og tók í höndina á Milly. — Það var
ánægiulegt að kynnast yður, ungfrú Lub-
owska.
Milly sleppti ekki hönd hennar strax.
— Ætlið þér að koma og heimsækja mig
bráðle^p? sagði hún.
— Það vildi ég giarnan. en ... barónsfrúin
Jrbaði svob'tið. — En haldið þér að erkiher-
toganum liki það?
—Já, örugglega. Ég er mikið ein. Hann er
á kafi í vinnu sinni, og verður glaður yfir
því að ég hefi einhvern félagsskap ...
Það stóð líka heima.
Gianni varð iafn hrifin af barónsfrúnni og
Milly. Honum fannst hún greind og alveg
laus við hégóma.
Barónsfrúin kom nú næstum daglega ríð-
andi, og innan skamms var hún sem ein af
heimilisfólkinu. Hún kom oft á morgnana og
var um kyrrt til kvölds. Hún var alltaf
skemmtileg og hafði frá mörgu að segja.
Þær fóru líka oft saman til Lemberg, til
að verzla.
Þegar Gianni var ekki heima, tók baróns-
frúin verkefni með sér, og sat þá oft og skrif-
aði bréf í vinnuherbergi hans, meðan Milly
sá um heimilsstörfin. Og ef barónsfrúin kom
ekki, þá leiddist Milly, og hún var jafnvel
hrædd um að eitthvað hefði komið fyrir hana.
Þannig stóð á í síðustu uppskeruvikunni.
Það var ennþá sumarhiti, en næturnar voru
kaldar. Rússneski veturinn var á næsta leiti.
Gianni hafði lokið við skýrslur sínar um
landamæravarnirnar. Hann sendi hinar yfir-
gripsmiklu skýrsiur með einkahraðboða, til
keisarans sjálfs í Vín.
Gianni var mjög ánægður með verk sitt og
vongóður um framtíðina.
— Elskulega, svarta Dana, sagði hann um
kvöldið, þegar hann faðmaði Milly að sér,
—- nú verða breytingar á lífi okkar! Sá gamli
rekur upp stór augu, þegar hann sér hve
slæmt ástandið er á austurlandamærunum.
Miliy reyndi að vera kát, en það tókst
ekki sem bezt. Það var eins og einhver leið-
indadrungi eða kvíði hvíldi yfir henni.
— Ég er hræddur um að Albrecht frændi
og frímerkjasleikjarar hans í hermálaráðu-
neytinu verði ekki hrifnir. (Albrecht erki-
hertogi (1817—1866), var hershöfðingi og
hafði sigrað ítali við Custozza. Hann var
miög íhaldssamur og bitur andstæðingur
fi-jálslyndra skoðana þeirra Rudolfs krón-
prins og Jóhanns Salvator).
— Bara að þú vanmetir ekki áhrif þessarra
manna, Gianni. Hinn frægi Albrecht erkiher-
togi er þó alltaf hetjan frá Custozza ....
— Sá kalkaði öldungur? Hetjan frá Cust-
ozza, ha, ha, hló Gianni. — Þér hefir eflaust
verið kennt þetta í skólanum. En ég skai
seg’a þér sannleikann, hetjan svaf, þangað til
ítalirnir lögðu á flótta, eingöngu vegna þess
að hershöfðingi þeirra var ennþá meiri heig-
ull. Ég hefi látið þetta í ljós opinberlega.
— Oninberlega? Milly starði á hann.
— Já, sagði Gianni glaðlega. — Á sam-
komu liðsforingía í Pressburg. Sannleikurinn
er stundum skrítinn.
— Og — hvað skeði þá?
Gianni yppti öxlum. — Þetta venjulega.
Ég var kaliaður á fund keisarans, fékk
skammir og var sendur til Linz í hegningar-
skyni. Svo varð Hans Hátign svo náðugur að
leyfa mér að koma aftur til Vínar.
— Og Albrecht erkihertogi?
— Hann hatar mig eins og pestina, en mér
er sama. En nú verður Albrecht, sá gamli
skarfur, að svara fyrir sig. Ég er viss um að
ég hefi unnið gott starf og get sannað það,
Framhald á bls. 37.
22. tbi. VIKAN 25