Vikan - 28.05.1970, Blaðsíða 43

TAKIÐ UPP HINA NYJU AÐFERÐ OG LÁTIÐ
PRENTA ALLS KONAR AÐGÖNGUMIÐA, TIL-
KYNNINGAR, KONTROLNÚMER, KVITTANIR
O.FL. Á RÚLLUPAPPÍR. HÖFUM FYRIRLIGGJ-
ANDI OG ÚTVEGUM MEÐ STUTTUM FYRIR-
VARA YMIS KONAR AFGREIÐSLUBOX.
LEITIÐ UPPLYSINGA
SKIPHOLTI 33 - SÍMI 35320
ið, því að honum lagðist sí-
vaxandi liópur af vinum og
vina vinum, ættingjum og
æltingja ættingjum, gestum,
þurfalingum, flækingum og
alls konar ómögum. Sjálfum
var honum eins eiginlegt að
miðla öðrum eins og að
draga andann. Hver einasti
flækingur í Ameríku vissi,
að sá félagi þeirra, sem var
frægastur allra, neitaði aldr-
ei neinum um mállið eða
liúsaskjól, og flestir þeirra
lögðu leið sína um „Beauty
Ranch“.
Næstum allir vinir lians
fengu lánaða hjá lionum
peninga, ekki einu sinni,
Iieldur oft og mörgum sinn-
um, og aldx-ei fékk liann eyri
aftur. Hann fékk bréf í þús-
undatali með beiðni um pen-
inga, og oft veitti hann úr-
lausn. Rithöfundar, sem hann
vissi engin deili á, skrifuðu
honum og háðu hann að sjá
fyrir sér á meðan þeir væru
að ljúka við skáldsögu, sem
þeir liefðu í smíðum; hann
sendi þeim ávísanir mánað-
arlega. Þegar lxlöð jafnaðar-
manna voru í fjárkröggum,
sem ósjaldau kom fyrir,
sendi liann þeim áskriftar-
gjald fyrir alla vini sína og
ókevpis greinar og sögur.
Þegar jafnaðai’menn og
verkalýðsleiðtogar voru tekn-
ir fastir, kostaði hann máls-
vörn þeirra. Þegar verkföll
voru að fara út um þúfur
vegna fjárskorts, sendi hann
verkamönnunum peninga, til
að þeir gætu fengið mat.
Þegar hann frétti, að áströlsk
kona hefði misst báða syni
sina i heimsstyrjöldinni,
sendi hann henni ótilkvadd-
ur 50 dollax-a og upp frá þvi
sömu upphæð mánaðarlega
á meðan hún lifði.
Pólitískir skoðanabræður
hans i þúsundatali skrifuðu
honum og háðu hann um að
mega koma og húa hjá hon-
um. „Látið mig bara fá eina
tunnu lands og nokkur
hænsni og þá skal ég sjá fyi'-
ir mér.“ — Þér eigið víst ekki
aflögu eina eða tvær tunnur
lands og eina kú?“ Ilann gaf
Elizu skipun um að ráða ekki
fleira fólk; en svo kom verka-
maður með konu og börn, af
því að hann hafði heyrt að
hjá honum væri alltaf hægt
að fá vinnu, og þá réði Jack
hann sjálfur. Eliza, sem hélt
búreikningana, segir, að
helminginn á þeinx pening-
um, sem Jack vann sér inn,
liafi liann gefið. Ef þar við
er hætl peningum, sem liann
borgaði fyrir vinnu, sem
liann hafði enga þörf fyrir,
þá verður ]iað sem næst tveir
þriðju hlutar af öllum tekj-
um hans.
Aðeins einu sinni neitaði
hann um hjálp. Kona þekkts
hnefaleikara, frú Fitzsim-
mons, símaði honum og bað
hann um að lána sér 100
dollara strax, en gaf cnga
frekari skýringu. Jack var
einmitt um þessar mundir að
basla við að útvega sér 3000
dollara til þess að borga vá-
tryggingariðgjöld og rentur
af jörðinni, og símaði henni
því aftur, að hann ætti ekki
grænan eyri. Tveim dögum
seinna las hann í blöðunum,
að frú Fitzsimmons hefði
verið skorin upp á fátækra-
deild opinhers sjúkrahúss.
Hann gat aldrei fyrirgefið sér
þetta, og kæmi það fyrir, að
liann væri peningalaus, ]ieg-
ar einhver leitaði á náðir
hans, tók liann sjálfur pen-
inga að láni til þess að eiga
ekki á hættu að láta þurfandi
mann synjandi frá sér fara.
Vorð 1913 var Jack Lon-
don tekjuhæsti, þekktasti og
vinsælasti rithöfundur heims
ins. Sögur hans liöfðu verið
þýddar á rússnesku, frönslcu,
þýzku, spönsku, ítölsku og
hehresku. Myndir af lionum
voru svo oft birtar, að millj-
ónir manna um allan heim
þekktu orðið og elskuðu liinn
unglega og fallega svip lians.
Hvert einasta orð hans, liver
einasta hreyfing kom sam-
stundis í hlöðunum — og þó
að hann liefði ekkert fyrir
stafni, fundu blaðamennirn-
ir upp á einhverju til að
skrifa um liann. „Ég man, að
dag nokkurn var mín þrisv-
ar getið í blöðunum. Fvrst
var þess getið að við hjónin
liefðum lent í rifrildi í Port-
22. tbi. ynCAN 43