Vikan - 11.06.1970, Blaðsíða 23

Sunnudagur til sigurs
Þetta er ein af lygasögunum hans Mulligans og hún fjallar um
mann að nafni Eddie. Mulligan hefur verið í hernum með Eddie og
þekkir hann vel. Smátt og smátt kemur það í ljós, að Mulligan hef-
ur verið í hernum með öllum meiriháttar persónum.
Hvað sem því líður var þessi Eddie teningaspilari, en svo göfug-
ur í list sinni, að heiðarleiki hans í teningaleiknum varð aldrei dreg-
inn í efa. Eddie var bara heppinn, svo heppinn, að stundum á sunnu-
dögum gr'. hann rlöngvað teningunum í vegginn og fengið þá til að
dansa hálfa leið til baka yfir gólfið og koma samt upp á sex.
Listaverk af þessu tagi vöktu þann grun með mönnum, að hann
byggi yfir yfirnáttúrlegum krafti. Eddie varð á einu eða tveimur
árum ríkur og hamingjusamur maður, ekki sérlega heppinn í ástum
að vísu, en mönnum getur nú ekki hlotnazt allt. Eddie fullyrti, að
teningarnir gætu útvegað honum kvenmann hvenær sem hann vildi,
en hann hiiti aldrei kcnu, sem honum féll í geð. Kannski var hér
um að ræða gömlu söguna um refinn og kirsuberin, en Eddie stóð
fast á sínu.
Sá dagur rann, að Eddie og herdeild hans var flutt um borð í skip,
sem sigla skvldi til ákvörðunarstaðar X. Þetta var ekki sérlega stórt
skip og það voru mikil þrengsli á því. Dekkin og salirnir og gang-
arnir, allt var yfirfullt. Og af tilviljun lagði skipið af stað á hæfi-
legum tíma eftir kaupgreiðslu.
Þennan dag voru minnst hundrað spil í gangi á dekkinu, og enda
þótt Eddie væri meðal þátttakenda, þá lagði hann sig ekki allan
fram, heldur „hitaði sig upp“ eins og hann kallaði það og gætti þess
vel að þreyta sig ekki, því að hann vissi að mikilvægara verkefni
beið hans seinna. Meðan varkárir spilamenn tóku sér hvíld, var
Eddie á þönum og hafðist eitthvað að. Meðal annars reyndi hann að
koma sér vel hjá þeim, sem hann taldi sig geta haft gagn af síðar.
Hann hjálpaði hermanni að bera farangur sinn og þáði í staðinn
vænan slurk af viskii, og í augum Eddies borgaði slíkt góðverk sig
mætavel. Hann skrifaði konunni sinni bréf. Hann hafði ekki séð
hana í tólf ár og hann hefði sent henni bréfið, ef hann hefði bara
fundið frímerki á það.
Af oe til ráfaði hann út á dekkið og tók þátt í lítilvægum spilum
svona rétt til að halda hendinni liðugri og hugsun sinni skýrri.
Eddie var með bunka af peningaseðlum á sér. Hann þurfti ekki „að
spila sig upp“ eins og hann kallaði það. Hann hélt sér utan við spil,
þar sem margir áhorfendur voru. Hann gerði það af þessum ástæð-
um: í fyrsta lagi var það tímaeyðsla. Jafngott að láta peningana
safnast á fáar hendur, áður en hann byrjaði. Og í öðru lagi kaus
Eddie á þessu stigi málsins að vera öllum ókunnugur til þess að
geta komið á óvart. Síðasta en ekki sízta ástæðan var sú, að skipið
iaeði af stað á fimmtudegi og Eddie beið eftir sunnudeginum, því
að hann var alveg sérstaklega vel upplagður á sunnudögum. Einu
sinni á sunnudegi — vel að merkja þetta er frásögn Mulligans —
hafði Eddie unnið gufuskip af heilum hóp spilamanna í New Mexí-
kó. ...
í lok vikunnar tóku spilahóparnir að leysast upp. Það voru nú
færri spil og upphæðirnar hærri. Á laugardaginn voru fjögur góð
spil í gangi og þá fór Eddie að verða áhugasamur. Hann spilaði
hirðuleysislega um morguninn, en færðist í aukana eftir hádegið.
Þá batt hann endi á tvö af spilunum, því að nú var tíminn orðinn
naumur og hann óskaði ekki eftir því að mörg spil væru í gangd
daginn eftir.
Klukkan tíu næsta dag var Eddie mættur á dekkinu, þveginn,
greiddur og vel rakaður og með alla vasa úttroðna af peningum.
Spilið var í fullum gangi, en það voru aðeins þrír þátttakendur í
því. Eddie sagði sakleysislega:
— Hafið þið nokkuð á móti því, að ég verði með nokkra um-
ganga?
Spilamennirnir þrír virtu hann fyrir sér með köldu augnaráði.
Pólverji með annað augað blátt en hitt brúnt sagði við hann í harka-
iegum tón:
- - Það þarf taugar til. Við spilum ekki upp á piparkökur.
Liðlega og fínlega sýndi Eddie eitt búnt af seðlum, sem líktust
velheppnuðu bankaráni. Pólverjinn andvarpaði, en hinir tveir, sem
höfðu sér til ágætis þann góða hæfileika að geta gert sig ósýnilega
Spilamennirnir þrír virtu Eddie fyrir sér
með köldu augnaráði. Pólverji með annað
augað blátt en hitt brúnt sagði við
hann í harkalegum tón: — Það þarf taugar til.
Við spilum ekki upp á piparkökur...
í fjöldanum, neru ósjálfrátt handarbökin til þess að halda fingrun-
um heitum. Pólverjinn fór laumulega með veskið sitt eins og feim-
in, ung stúlka, sem lagfærir hlýrann á samkvæmiskjólnum sínum,
enda þótt enginn hlýri sé á honum. Hann settist á hækjur sínar við
hliðina á ábreiðunni og sagði:
— Hvað er í boði?
Veggur af áhorfendum hlóðst upp á bak við hann.
Eddie slöngvaði hundraðdollara-seðli í skálina. Pólverjinn kast-
aði teningunum og vann, en lét upphæðina kyrra í borðinu. Eddie
lagði í borðið á móti. Síðan lét Pólverjinn Eddie eftir fyrri hálfleik.
Bak við áhorfendahringinn heyrðist stöðugt í fólki, sem stormaði
að. Þetta virtist ætla að verða eitthvað sögulegt. Það var komin dá-
lítil slagsíða á skipið, þar sem hermennirnir komu úr öllum áttum
til þess að vera viðstaddir, þótt þeir sæju í rauninni ekkert.
Fjögurhundruð dollarar lágu á ábreiðunni eins og knippi af salat-
blöðum. Ósýnilegu mennirnir skotruðu augunum til Eddie, og Eddie
fór á kaf niður í vasa sinn og dró upp úr honum fjögurhundruð í
smáseðlum og lagði þá varlega í skálina. Pólverjinn starði illyrmis-
lega á hann með bláa auganu, en slíkt bragð er happasælt í póker,
en dugar trauðla í peningaspili. Hann púaði á teningana og talaði
við þá. Hann fékk sjö og brosti með báðum augum. Aftur púaði
hann á þá og kastaði þeim aftur fyrir sig og einn, tveir og þrír
góndu á hann af teningunum.
Eddie varp öndinni létt, og sjálfsöruggur og rólegur sópaði hann
varlega saman salatblaðahrúgunni yfir á sinn hluta ábreiðunnar.
Hann dró fram tvo hundraðdollara-seðla aðra, vafði þá saman eins
og salernispappír og bætti þeim við.
— Þúsund, sagði hann. — Vertu nú með eða fúlgan er mín.
Þeir ósýnilegu hlupu á brott, og Eddie fékk 4-4-1.
— Ég legg allt borðið undir, sagði hann blíðlega.
Aðeins Pólverjinn heyrði hvað hann sagði. Hann safnaði saman
teninguum, skoðaði þá vandlega, eins og hann væri að ganga úr
skugga um, að það væru einmitt þessir teningar, sem væru notaðir
í spilinu. Og svo hófst hann handa ranghvolfandi í sér báðum aug-
um. Seðlabunkinn var tuttugu sentímetra hár, líkastur illa settu
heysæti. Eddie umlaði eitthvað við sjálfan sig, meðan hann fleygði
teningunum upp í loftið. Heppnin var enn með honum.
— Nú köstum við í síðasta sinn. Sá sem vinnur, hirðir fúlguna.
Allir um borð stóðu á öndinni, nema vélarnar. Áhorfendurnir
göptu af æsingi. Það var dauðaþögn þrátt fyrir troðninginn um-
hverfis ábreiðuna. Aðeins við og við skýrðu hvíslandi raddir þeirra
sem á bak við stóðu, hvernig spilið stóð.
Pólverjinn gaut augunum til Eddie. Aleiga hans var komin í borð-
ið. Allt sem hann hafði unnið í spilum í nær heila viku lá á ábreið-
unni. Eddie var rogginn með sig. Hreyfingar hans voru léttar og
óþvingaðar. Hann hristi ekki teningana, talaði ekki við þá né bað
þá neins. Eins og auðtrúa barn velti hann þeim léttilega eftir tepp-
inu. Lengi glápti hann skilningssljór á köld augu teninganna, sem
störðu mót honum. Svipur hans breyttist. Hann varð sem skelfingu
lostinn.
— Nei, þetta getur ekki verið! Þetta hlýtur að vera eitthvað vit-
laust. Ég vinn á sunnudögum. Ég vinn alltaf á sunnudögum.
Liðsforinginn sem var nærstaddur, mjakaði sér í áttina til hans.
— Mister, sagði hann, mister. Það er bara ekki sunnudagur í dag.
Við erum búnir að fara vfir tímamörkin. Við slepptum sunnudegin-
um úr. . . . *
24. tbi. VIKAN