Vikan - 11.06.1970, Blaðsíða 50

Hannaður eftir kröfum
norskra neytenda-
samtaka
00 Mjög rúmgóður. Tekur lítið
pláss. 60x60x118 cm
10 20 lítra frystihólf, 4 breiðar
hillur, sem má draga út,
2 stórar grænmetisskúffur,
4 hillur í hurðinni
10 Neðsta hillan tekur fernur
10 Segullæsing
Skápurinn er á hjólum
Einstakir greiðsluskilmálar:
Aðeins 5000 kr. við móttöku
Síðan 2000 kr. á mánuði
NORSK URVALS
HÖNNUN
00 3 hraðvirkar, ryðvarðar
hellur
00 Bak með Ijósi og
áminningarklukku
00 40 lítra bakarofn, með
góðu Ijósi og lausri
glerhurð
00 Vélin er á hjólum og
því vel meðfærileg
Einstakir greiðsluskilmálar
5000 kr. við móttöku,
síðan 1500 á mánuði
Einar Farestveit & Co. Hf Einar Farestveit & Co. Hf
Bergstaðastr. 10A Sími 16995 Bergstaðastr. 10A Sími 16995
í fataskápnum var opin og í henni nærföt og skyrtur. Dyr að veggskáp
voru líka opnar.
En hvar gat lykillinn verið?
Ekki var hann á litla borðinu við rúmið og ekki í opnu skúffunni. En
það var annað í skúffunni, sem vakti athygli mína: Mynd í ramma. Eg
seildist eftir henni, og þá duttu glerbrot í gólfið. Það leit út sem ein-
hver hefði stigið ofan á myndina. Myndin var af brúðhjónum í spænskum
fötum. Brúðurin hafði hvíta hanzka á höndum, og ungi maðurinn var
klæddur sem spænskur aðalsmaður.
Eg glennti upp augun. Þegar betur var að gáð, var maður þessi alls
ekki Spánverji, — heldur Desmond! Ég virti fyrir mér andlit stúlkunnar.
Hún var ung og falleg. Neðst á myndinni þvert yfir var skrifað með
kvenhendi: Amor, Amor, Isabella.
Ég lagði myndina aftur í skúffuna, og orðin, sem ég var að lesa, glumdu
í höfðinu á mér. Ég athugaði klæðaskápinn. Þar hékk mikið af fötum á
herðatrjám. Fljótlega fann ég buxurnar og skóna, sem Desmond hafði
verið í, samanbrotið í einu horninu. Eitthvað svart og skínandi datt út
úr buxnavásanum: harður hlutur úr gerviefni með gati í gegn. Ég henti
honum til hliðar og leitaði áköf í hinum vösunum.
Ég hefði getað æpt upp af feginleik, þegar fingur mínir snertu bíl-
lykilinn. Ég flýtti mér með hann út í bíl.
,,Ég fann lykilinn, Anna!" stundi ég upp og flýtti mér að ræsa bílinn
og beið eftir að heyra suðið í vélinni!
En ekkert minnsta hljóð heyrðist í vélinni. Þetta var slæmt!
,,Kanske er aftur eitthvað að leiðslunni", sagði Anna. „Hvað eigum
við að gera, Lísa?"
Ég sté út úr bílnum og opnaði vélarhlífina. Ég vissi, hvar þessi leiðsla
var og aðgætti hana. Hún var föst og ekkert óeðlilegt við hana. Nei,
ekki lá bilunin þarna.
En snögglega rann eitt upp fyrir mér: Þarna var svartur hlutur alveg
eins og sá, sem ég hafði fleygt á gólfið í herbergi Desmonds. Fjórar
leiðslur héngu eins og tilbúnar til að verða settar í gegnum göt. Þannig
var hægt að tryggja, að bíl væri ekki stolið. Rafstraumurinn var rofinn.
,,Hann hefur tekið eitthvað úr vélinni, svo hún er óvirk, en ég veit
hvar það er, og ég held við ættum að geta sett hann í samband."
,,Lísa, þú mátt ekki fara, ég þori ekki að vera ein," gall Anna við.
Ég hljóp aftur inn í húsið og til herbergis Desmonds og leitaði á gólf-
inu og víðar að hlutnum úr bílvélinni, — en fann hann ekki! Mér fannst
kalt í herberginu — og fann að ég var ekki ein. Er ég snéri höfðinu,
horfðist ég í augu við Desmond.
,,Ertu að leita að þessu? Lísa?" Rödd hans var ekki reiðileg, er hann
rétti mér raftengilinn úr vélinni. Nú sá ég Luca í dyrunum. Á vörum
hans var angurvært bros.
,,Hvað ertu að gera við þetta stykki?" spurði ég titrandi röddu. ,,Þú
hafðir ekkert leyfi til að taka það úr bílnum. Við Anna ætluðum að fara
niður í þorpið, en þú varst með lykilinn. Ég fann hann hér, en bíllinn
vildi ekki ( gang. En ég mundi eftir að hafa séð þetta stykki hér inni."
„Og þú hafðir bara í huga að fará niður til Þorpsins og hingað aftur?"
„Við megum gera það sem okkur sýnist," svaraði ég gröm. „Gerðu
svo vel og láttu mig fá stykkið."
Hann hló og stakk vélarhlutanum í vasann. „Kæri lygari." Hann brosti
og augun gneistuðu og svipurinn var orðinn annarlegur. „Góð tilraun,
Lísa, en gagnslaus. Luca sá ykkur í turninum. Þið voruð að fylgjast með
okkur. Það glampaði á glerin í kíkinum."
„Já, við sáum annan ykkar skjóta dýr i einni brekkunni," svaraði ég
óstyrk. „En það er bannað að skjóta dýr."
„Því miður sástu meira en það," sagði hann hinn rólegasti. „Þú
fylgdist með okkur löngu eftir það. Þú sást, hvað gerðist með bílinn.
Af hverju fórstu upp í turninn, þótt ég hefði bannað það."
„Ég veit ekki, um hvað þú ert að tala." Ég fann tunguna þorna í
munninum.
„Ef þú hefðir farið eftir því, sem ég sagði, mundum við aka niður til
Cuenca eftir klukkutíma og í kvöld værum við i Madrid. Og svo skiljast
sem vinir eftir skemmtilegt ferðalag við frönsku landamærin. En nú . . . ."
Ég tók áhættuna og hljóp fram hjá honum mót Luca i dyragættinni.
„Hlauptu, Anna!" kallaði ég upp. Hlauptu, hlauptu ."
Desmond þreif i mig og dró mig hranalega aftur á bak. Hann lagði
lófa yfir munninn á mér, svo ég gat naumast andað. Ég var hlessa á,
hvað hann var sterkur. Hann kallaði eitthvað á spænsku til Luca og stór-
vaxinn maðurinn horfði gaumgæfilega á varir hans. Svo vatt hann sér
við og gekk að aðaldyrunum.
Ég sparkaði frá mér og beit Desmond í höndina. En það stoðaði auð-
vitað ekkert. Hann dró mig út i ganginn, sparn upp hurðinni að svefn-
herberginu og ýtti mér inn.
Ég setti í mig kjark og hljóp á eftir honum. En hann skellti í lás við
nefið á mér og snéri lyklinum. Ég hamraði á hurðinni með berum hnef-
um, féll síðan á gólfið og brast í grát.
Framhald í næsta blaði.
50 VIKAN 24-tbI-