Vikan - 25.06.1970, Blaðsíða 11

Na.poleon Bonaparte. Myndin er gerð um það leyti sem hann kvæntist Josephinu.
litln, smávægilegu töf á Ítalíu. Og þegar Frakkland kvaddi
mesta hershöfðingja sinn aftur til vopna, i Jietla sinn til
a'S verja landamæri Frakklands fyrir Englendingum í
Egvptalandi, þá fylgdi hún honum svo langt sem til Toulon,
þar sem hún grét bitrum, falslausum tárum að skilnaði.
Döpur og i þungum þönkum sneri eiginkona hershöfð-
ingjans aftur lil Parísar. Þrá liennar og sorg var svo mikil,
að um síðir sá hún sig nauðheygða til að senda hoð eftir
Hippolyte Cliarles, manninum með mjúka augnaráðið, hin-
um káta og fjöruga Hippolyte... .
— Aha! hrökk úl úr Leletia, móður Napoleons. Hún
sendi hoð eftir hörnum sínum, Joséph, Lucien, Elias,
Louis, Pauline, Charoline og Jerome, lirópaði hún. Ætlið
þið í raun og veru að horfa upp á það, að Napoleon sé
dreginn á tálar, án þess að hafast eittlivað að?
Og Napoleon var varla genginn á land í Egyptalandi, áð-
ur en hann fékk fréttirnar af framferði Joséphine. Frúin
leigði Malmaison-liöllina af du Moley mark-
greifa, var honum tjáð. Og hún varði tím-
anum i göriguferðir um liallargarðimi með
herra Hippolyte. Napoleon átti erfitl með
að gera sér þetta í hugarlund, en hann fór
vissulega að gruna, að þarna lægi allstór
liundur grafinn!
En hann hafði sinum skyldum að gegna.
Og þeim gleymdi hann ekki. Þær tóku mest-
an hans tíma.
Hann varð þess var kvöld nokkurt, er
hann ætlaði að skrifa konu sinni hréf, að
orðin vildu ekki koma. Hann byrjaði eins
og venjulega á „Elsku ástin mín,“ en strik-
aði yfir það og skrifaði „Kæra Joséphine.
Ég sit við rætur pýramídanna. Lampi minn
er máni Egyptalands....
Þú hefðir átt að sjá þetta stolta ríki faró-
Josephina var ekkja herforingja, sem var tekinn af lífi í stjórnarbyltingunni.
anna með öll minnismerkin yfir dauða menningu. Þéi hefðir
átt að sjá sólarupprásina yfir eyðimörkinni, vaggandi
göngulag liinna svifaseinu úlfalda, hinar fögru mevjar
Egyptalands....
-— Hinar fögru mevjar Egyptalands... . Hann lagði penn-
ann frá sér og leit út yfir landið, sem var ljósgult í tungl-
skininu. Konan, sem hann hafði séð niður við höfnina í
dag, var allt annað en egypzk. Ekki með þetta silfurbjarta
hár og þessa hvítu húð. Hann byrjaði að skilja Josépliine
litlu. Sigursæll hershöfðingi átti ekki að farast í smáhorgara-
mennsku. llann varð að liafa dálítið víðari sjöndeildarhring.
Þegar maður var mesti herforingi Frakklands, gat manni
leyfzt að liafa eins víðan sjóndeildarhring og maður vildi....
Bonaparte stóð á fætur og starði á leyndardómsfullan
vangasvip meyljónsins og skammaðist sin framnii fyrir
þessari skuggamynd, sem vissi allt. Hve hann liafði verið
ldægilegur. Smáborgaraleg tryggð átti ekki \'ið einn af
mestu mönnum Frakklands. Og sú silfur-
bjarta með liæðnisleg, ögrandi augun, —
væri það ekki eitthvað fyrir hæstráðanda að
skemmta sér við?
Napoleon reif bréfið í tætlur og fór að
liátta i silkitjaldinu. 1 fjarska heyrðust dimm
öskur eyðimerkurljónsins.
óheppni lierforinginn frá Egyptalandi var
kominn heim. Og París hyllti hann sem
hetju. Hann var sólhrenndur og stuttklippt-
ur, hakan skagaði fram eins og klettur,
tennurnar voru mjög hvítar. Hann kom
heim til að forða Frakklandi frá ósigri og
til að skilja við hina ótrúu eiginkonu sína.
Josépliine grét klukkustundum saman fyr-
ir utan lokaðar svefnherbergisdyrriar. Hún
vissi nú að hún elskaði hann, og hún var full
örvinglunar. Framhald á bls. 36.
Tcikning af Napoleoni ungum.
26. tbi. VIKAN 11