Vikan - 25.06.1970, Blaðsíða 50

Þær búa ekki í
kvennabúri, lifnaSar-
hættir þeirra eru
ósköp venjulegir.
Siren, Bente, Ulla og
Rigmor búa í Tunis
og verSa þar til
frambúSar...
Fjórar
norskar
Arabakonnr
Þetta eru snotrar, norskar konur,
sem eru búsettar undir brennadi sól
Norður-Afríku. Manni dettur ósjálf-
rátt í hug kvennabúr höfðingjanna,
þar sem jötunvaxnir geldingar gæta
kvennanna, naktir að öðru leyti en
því að þeir eru með lendaklæði og
bjúgsverð. Bak við þá móar í blæju-
klæddar dísir . . .
En raunveruleikinn er allt öðru
vísi fyrir þessar fjórar norsku konur,
sem búa í höfuðborginni Túnis.
Blaðamaður hittir þær á verzlunar-
götu í nýtízkulegasta hlutanum í
borginni. Hvaða konur eru þetta. Jú,
Siren Ennaceur (fædd Mönster),
Bente Majeri (fædd Fodstad), Ulla
Farah (fædd Kruger) og Rigmor
Södahl, sem var að því komin að
ganga í heilagt, arabískt hjónaband
með unnusta sínum Abderrak.
Konurnar hafa búið í Túnis í 11,
4, 7 og 8 ár. Fjarri þeim eru nú
kjörbúðirnar í Veitvedt og fisktorgið
í Bergen. Þær prútta á arabísku og
virðast vera vel inn í vörugæðum,
hvort sem það er krydd, ávextir,
kjöt eða grænmeti..
ÞÆR ERU EKKI HAREMSKONUR
Við erum ekki haremskonur, eins
og margir heima virðast halda. Mað-
ur hefir það á tilfinningunni að
norskar konur, sem giftast Aröbum,
séu álitnar hræðilega heimskar eða
léttúðugar, eða hvorttveggja.
Eiginmenn þeirra eru Túnismenn,
sem allir hafa ágætis stöður. Þær eru
semsagt i hópi betri borgara í Túnis,
og það fólk semur sig yfirleitt að
hætti Evrópubúa. Meðal þessa fólks
eru minipils og make-up jafn venju-
legt og blæjurnar eru hinum arab-
ísku konunum.
En þær verða að fylgja heimilis-
siðum heimamanna. Jafnvel kjarn-
góður miðdegisverður eins og kjöt-
bollur og káljafningur, er ekkert
móti því sem hinn arabíski eigin-
maður krefst daglega. Þjóðarréttur-
inn Cous-cous er líkur í öllum araba-
löndum. Þetta er kjarngóður pott-
réttur úr kindakjöti, semeliugrjónum
og allskonar kryddi, grænmeti og
auðvitað ólífum, sem eru allsstaðar
ræktaðar.
Innkaupin eru tímafrek. Kjötvör-
urnar hanga til sýnis við gangstétt-
irnar, svo að mann hryllir við að
sjá flugnagerið sem er á sveimi í
kringum og á matvörunum, en það
gleymist fljótt þegar konan fram-
reiðir Ijúffengan rétt úr-því sem hún
hefir orðið sér úti um fyrr um
daginn.
FISKUR ER FÁGÆTUR
Baunir í dósum er óheyrt fyrir-
bæri í Túnis. Konurnar verða að
kaupa þær nýjar í belgjunum. Það
tekur töluverðan tíma að ná baun-
unum úr belgjunum. En oftast er
einhver húshjálp, sem sér um það.
Flestir sæmilega efnaðir Túnisbúar
hafa að minnsta kosti eina konu eða
karlmann til húshjálpar, — og það
hafa þessar norsku konur.
Túnisbúar eru mjög sólgnir í fisk,
en þar sem hann er mjög sjaldgæf
vara, eða að minnsta kosti ákaflega
af skornum skammti, þá kostar það
allt að slagsmálum að ná í ögn af
fiski, þar sigra þeir sterkari. Nú er
veitt heilmikið af fiski fyrir utan
strendur Túnis, og er það mikið að
þakka Norðmönnum, sem hafa ver-
ið þarna að kenna fiskveiðar, en
þessi fiskur hafnar ekki á fiskmark-
aðnum í Túnis. Mest af honum er
flutt til Frakklands, og Túnisbúar eru
lítið hrifnir af því.
Þessar fjórar norsku konur eru
auðvitað allar orðnar ríkisborgarar
í Túnis. Þær eru orðnar svo vanar
háttum innfæddra að þær finna ekk-
ert til lífsbreytinga. En eitt vandamál
er þeim öllum sameiginlegt og það
er föstumánuðurinn. Múhameðstrúin
er mjög áhrifamikil í landinu. Föstu-
mánuðurinn byrjar rétt eftir nýár.
Það er alveg útilokað að brjóta föstu-
lögmálið, það kemur ekki eingöngu
niður á syndaranum einum, heldur
allri fjölskyldunni. Frá sólarupprás
til sólseturs má ekki bragða vott né
þurrt, og ekki heldur snerta áfengi
eða tóbak.
En Múhameðstrúarmenn leysa
þennan vanda og hafa sérstök ráð til
að nærast þessar fjórar vikur .Þeir
fara því á fætur klukkan fjögur og
þá er aðalmáltlðin. En þetta er erfitt
fyrir börnin. Það kemur oft fyrir að
yngstu börnin sofna við borðið, þótt
þau séu bæði svöng og þyrst. Túnis-
búar eru geðvondir þessar vikur.
Blíðir og elskulegir eiginmenn eru
venjulega í fýlu og liggja fyrir mest-
an hluta dagsins, um þetta leyti árs.
Athafnalíf leggst að mestu leyti nið-
ur, allir bíða eftir síðustu sólarupp-
rás, til að setjast að matborðinu,
sem þá er hlaðið allskonar kræsing-
um, án þess að kalla reiði Allah yfir
sig og sína.
ÞÆR ERU BUNDNAR STERKUM
FJÖLSKYLDUBÖNDUM
Norsku konurnar eru bundnar
sterkum böndum við fjölskyldur sín-
ar í Túnis, og þær aðlagast æ meir,
eftir því sem árin líða. Það er að
vísu mjög erfitt að semja sig að
háttum þessa ólíka fólks, en enga
þeirra langar heim til Noregs. Eigin-
menn þeirra eru mjög bundnir ætt-
landi sínu, þeir vilja ekki flytja úr
landi, og þannig er það yfirleitt með
Túnisbúa. Þeir eru líka mjög náið
tengdir foreldrum sínum. Það er
mjög algengt að foreldrar og
tengdaforeldrar séu heimilisfastir
hjá yngra fólkinu. Fjölskylduböndin
eru sterk, jafnvel þótt sjónvarp hafi
haldið innreið sína á flest heimili,
þannig að fjölskyldan er nú víðast
orðin þögull hópur fyrir framan
sjónvarpið, þar eins og annars stað-
ar. . .
50 VIKAN 26-tbl-