Vikan - 25.06.1970, Blaðsíða 15

Strangur vörður er hafður um Ronald Hannen, þar eð óttazt er að Arabar sitji um líf hans. Aðra hverja klukkustund
lítur lögregluþjónn við hjá honum til að athuga hvort hann sé enn á lífi.
í að heyja stríð undir yfirborði
sjávar og vatns. Þeir spurðu mig
út úr og töluðu um sjóhernað
án þess að gruna að ég hafði að-
eins verið óbreyttur sjóliði. Ég
veit ekkert um kafhernað og
kann ekki einu sinni að synda.
Ég hitti Trefor Williams í
Englandi nálægt miðju ári í
fyrra. Mér geðjaðist vel að hon-
um, líkaði vel hvernig hann
lifði. Hann virtist fullur af hug-
myndum um hvernig hægt væri
að græða peninga.
Hann varð mér nákunnugur
og kannski uppgötvaði hann að
ég hafði lent í klandri við lög-
regluna fyrir um tuttugu árum.
Sú kann að hafa verið orsökin
til þess að hann spurði mig,
hvort ég gæti opnað fyrir sig
peningaskáp.
Ég svaraði að ég gæti það ekki,
en að ég þekkti mann sem kann-
ski gæti það. Og áður en varði
var ég flæktur með honum í eitt
skápsmálið. Við stálum skáp og
opnuðum hann heima hjá Willi-
ams í Berkshire. Trefor sagði að
skápurinn innihéldi sex þúsund
sterlingspund, en þegar til kom
voru aðeins í honum tuttugu
pund.
Gróðatilboð
Dag einn spurði Trefor hvort
ég hefði áhuga á að græða veru-
lega summu, hálfa milljón punda
eða jafnvel heila. Ég bað um
nánari upplýsingar og hann lof-
aði að hringja í mig. Það gerði
hann og sagði að ég skyldi
hringja í mann að nafni Basti í
egypzka sendiráðinu.
Við fengum um síðir viðtals-
tíma í sendiráðinu. Williams
sagði að við ættum að selja Ar-
öbum þyrlur. Ég stakk upp á að
kannski gætum við selt þeim
iðnaðarvélar og var sannfærður
um að við værum ekki að gera
annað en sem væri leyfilegt, að
minnsta kosti að vissu marki.
í sendiráðinu kynnti Trefor
mig sem fyrrverandi sjóliðsfor-
ingja og sagðist sjálfur hafa ver-
ið höfuðsmaður í brezku upp-
lýsingaþjónustunni. En hann
minntist hvorki á þyrlur né iðn-
aðarvélar. Þess í stað sagðist
hann vilja ná sambandi við A1
Fata, stærstu arabísku skæru-
liðasamtökin, og það væri áríð-
andi sökum þess að skriðdrekar
og fleiri vopn færu til ísrael
innan þriggja vikna.
Nú tók við óralangt röfl við
hermálafulltrúann og svo var
sent símskeyti til Kaíró. Ég
botnaði ekki neitt í neinu en
þóttist þó heyra að fjallað væri
um tili’aun til að sprengja eitt-
hvert farartæki.
Þegar við komum út úr sendi-
ráðinu sagði ég við Trefor að ef
hann héldi að ég vildi láta
blanda mér í svona starfsemi, þá
hefði hann á röngu að standa. Ég
sagðist ætla að segja Scotland
Yard frá þessu.
Hann kallaði mig „bölvaðan
hræsnara" og sagði að ég skyldi
fara til lögreglunnar ef mér
sýndist.
— En gleymdu ekki 'að segja
frá peningaskápnum sem þú
stalst, bætti hann við. —• Fyrir
það gætirðu fengið fimm ár!
Þessi hótun dugði til að ég
lofaði að fara ekki til lögregl-
unnar, en hélt fast við að ég vildi
ekki flækja mér í neitt með Ar-
öbunum. Að nokkrum dögum
liðnum fékk ég orðsendingu frá
Trefor þess efnis, að við ættum
að fara til sendiráðsins aftur.
Ég skil ekki hvers vegna ég
fór með honum í það skiptið. Ég
skil það ekki hvernig sem ég
brýt heilann. Vissulega var Tre-
for vel máli farinn, en ég get
ekki beinlínis sagt að hann hafi
talið mér hughvarf.
En kannski var það gróðavon-
in sem tældi mig. .. .
Á leiðinni frá Crowthorne til
Lundúna sagði Trefor að við
ættum að fara til Kaíró og
Amman til að ræða áætlanir við
Araba. í sendiráðinu kom mað-
ur til tals við okkur og sagði að
hann vissi um tilboð okkar —
það var meira en ég vissi — og
að hann og félagar hans hefðu
áhuga.
Af pólitískum ástæðum get-
um við ekki blandað okkur í
þetta, sagði hann, — en ég get
vísað ykkur á ákveðið fólk. Yf-
irmenn mínir líta svo á, að bezt
sé að þið farið til Kaíró og kom-
ið ykkur upp samböndum þar.
Framhald á bls. 45.
26. tbi. VIKAN 15