Vikan - 25.06.1970, Blaðsíða 48

um og senda hann til viðtak-
enda.
Loksins var það sagt.
— Ég skil, sagði George.
Það var einmitt þetta, sem
ég vildi vita. Auðvitað skal
ég ekki lesa bréfið, ef þér er
það á móti skapi.
Hann kyssti hana jafn blitt
og hann var vanur og hjarta
Marjorie söng af gleði. Þeg-
ar liún losnaði úr faðmlög-
unum hringdi hún og bað
um te. Hún fann, að það
mundi hressa hana að fá sér
tebolla, og George þótti te
gott, þótt hann léti aldrei á
því bera.
Meðan liún var að hella í
tebollana, kom óróinn yfir
hana aftur. George var hljóð-
ur og virtist vera eitthvað
skrítinn.
-— Elskan mín, mér skjátl-
aðist, þegar ég sagðist ekki
þurfa að vita meira. Má ég
spyrja þig að einu enn? Mér
finnst ég mega til.
— Það er ekki nema sjálf-
sagt, svaraði Marjorie eins
rólega og hún gat.
— Hvað skrifaðir þú mér
mörg uppsagnarbréf frá Eg-
yptalandi. Ég fékk eitt og
hélt, að þú myndir láta það
nægja. ...
Heyra má
Framhald af bls. 31.
æfa upp tónsmíðar Johns.
Daga og nætur titraði húsið í
E1 Sobrante-skógunum af
tónum og hljómum og dag
einn bar það árangur.
Lítið hljómplötufyrirtæki
í Oakland, Fantasy, frétti af
þessum „skógarhávaða" og
gerði við þá samning um LP-
— Þetta er manninum mínum að
kenna, hann stökk til hliðar, þeg-
ar ég fleygði stóra vasanum í
hann!
plötu, sem bar nýjasta og
endanlega nafn hljómsveit-
arinnar, Creedence Clear-
water Revival. Plata þessi
var sambland af rokki og
blues; vörumerki hljómsveit-
arinnar.
Síðan hafa plöturnar kom-
■ið frá þeim með jöfnu milli-
bili og allir þekkja fram-
haldið. Næsta plata þeirra
var Bayou Country, sem er
sennilega mest selda LP-
plata sem komið hefur út i
Bandarikjunum.
Allir hafa áhuga á að vita
hvaðan þeir fengu þetta
langa nafn sem prýðir hljóm-
sveitina. John Fogerty segir
það langa en einfalda sögu:
Það er töluvert per-
sónulegt, segir hann. — Yið
höfðum gengið í gegnum
margt á þessum tíu árum og
ég var nýkominn úr hernum
eftir að hafa þjónað þar af
fullum krafti í 6 mánuði.
Allt var að breytast og orð-
ið „revival“ (endurnýjun,
upplífgun) var mér mjög of-
arlega í huga. Þá vissi ég að
hljómsveitin varð að heita
eitthvað í þá áttina.
Það var á aðfangadags-
kvöld árið 1967 að þeir
ákváðu nafnið Clearwater
(tært vatn). Þá höfðu þeir
verið að liorfa á sjónvarp og
séð auglýsingu sem hvatti
fólk til að gera sitt til að
binda endi á mengun i vötn-
um og ám landsins. Cree-
dence kom svo frá Tom —
en hann á góðan, afrískan
vin, sem heitir einmitt Cree-
dence (trúnaður, sannleik-
ur).
En þeir létu ekki sitja við
orðin tóm, þegar þeir höfðu
séð auglýsinguna í sjónvarp-
inu. CCR berst af öllu afli
gegn mengun — og þeir
berjast gegn stríðinu í Indó-
Kína. Nokkrum sinnum hafa
þeir komið fram á hljóm-
leikum sem hafa verið haldn-
ir til stuðnings baráttunni
gegn stríðinu og nýlega léku
þeir á fjöldafundi þar sem
ungir Bandaríkjamenn voru
hvattir til að neita að gegna
herskyldu.
En þeir hafa nægan tima
fyrir músikina — og fjöl-
skyldumar — en allir eru
þeir giftir.
(Þýtt).
Ævintýri á Spáni
Framhald af bls. 33.
„Ullo, ullo," heyrðist í karlmannsrödd. „Ungfrú Walton. ViljiS þér tala
ensku."
„Hvað á ég að segja?"
„Ég er Tenienta Garcia frá Ríkislögreglunni. Murilli fyrirliði segist
hafa fundið ykkur lokaðar inni í herbergi. Við höfum ástæðu til að
halda, að maður sem heitir Nunez, sé sekur um þetta. Við höfum verið
að leita að honum í umhverfi Miginas. Þér gerðuð okkur mikinn greiða,
ef þér vilduð segja okkur, hvar Nunez er niðurkominn."
„Ég ætla mér ekki að ákæra neinn," svaraði ég. „Og sama er að
segja um ungfrú Clive, sem með mér er."
„Lokaði Nunes ykkur inni?"
„Hef ég sagt það?"
„Þér eruð ekki beint samstarfsfús. Ég verð að tilkynna yður, að á
Spáni er glæpsamlegt að aðstoða manneskju, sem lögreglan leitar að.
Ég ráðlegg yður því að liggja ekki á neinum upplýsingum um Ramon
Nunez. Ég vil fá að vita allt undir eins."
„Ég veit ekki, hvernig þessi Ramon Nunez lítur út, þar sem ég hef ekki
séð hann. Ég . . . ."
„Af hverju eruð þér að Ijúga að mér, ungfrú?" spurði röddin gremju-
lega. „Eruð þér unnusta hans? Á ég að segja yður, hvernig fór fyrir
síðustu kærustunni hans? Þér vitið það kannske. Hún hét Isabella Damas."
Anna hallaði sér fram. „Lísa, hvað ertu eiginlega að segja?"
„Ég er bandarískur ríkisborgari," hélt ég áfram. „Ef þér viljið halda
áfram að yfirheyra mig, fer ég fram á að fara fyrst til bandaríska sendi-
ráðsins í Madrid áður en lengra er haldið."
„Lísa," sagði Anna við eyrað á mér. „Segðu honum, að Nunez hafi
verið myrtur. Segðu honum, að það var Desmond Damas, sem lokaði
okkur inni."
„Vertu róleg, Anna," svaraði ég. „Þú mátt ekki trufla mig."
„Segðu honum, að Desmond hafi viðurkennt að hafa drepið eigin-
konu sína," hélt Anna áfram í bænarrómi. „Og að við höfum séð hann
drepa Nunez. Ef þú gerir það ekki, skal ég gera það."
„Hvað er um að vera? Hver var að tala?" heyrðist nú í lögreglumann-
inum.
„Það var ungfrú Clive," svaraði ég. „Hún er orðin hálfrugluð.
Anna reyndi að komast að hljóðnemanum. „Lögreglumaður, hún reyn-
ir að breiða yfir Desmond Damas. Hún sá Desmond drepa Nunez, og
ég sá það líka . . . ."
„Huh?" hvein í lögreglumanninum. „Murillo. Sargento, atencion."
Runa af spænskum orðum komu nú frá viðtækinu, þegar Murillo reif
hljóðnemann úr hönd minni. Hann gaut augunum til mín.
„Senorita Clive?"
Anna leit á mig og sagði: „Ég get vísað á, hvar Nunez er. Hann er
dáinn. Ég sá hann drepinn og Desmond Damas og annar maður til létu
bilinn hans með líkinu steypast fyrir klett. Desmond .
„Desmond Ortega y Damas? Maður Isabellu Ortega y Damas?"
„Já, og ég veit allt um morðið á Isabellu í Barcelona. Hann viður-
kenndi að vera morðinginn."
„Hvar heldur Damas sig?" spurði lögreglumaðurinn hraðmæltur.
„Hann læsti okkur inni í herberginu og tók bílinn okkar. Hann sagð-
ist ætla að aka alla nóttina."
„Nú, svo hann hefur haft í huga að vera á ferðinni alla nóttina. Ung-
frú Anna, þér hafið verið mjög hjálpsöm. En nefndi hann nokkuð, hvert
han ætlaði að fara? Segið okkur það fljótt, ungfrú. Það er mjög mikil-
vægt. Mann eins og hann þarf að taka fastan undir eins. Hvert ætlaði
hann, ungfrú?"
„Til Frakklands," svaraði Anna. „Hann sagðist ætla að fara eins ná-
lægt landamærunum og mögulegt væri og fara svo yfir með öðrum
manni. Þeir eru vopnaðir rifflum. Þeir telja sig verða komna til Frakklands
við sólarupprás."
„Nefndi hann nokkurn bæ eða þorp? Nefndi hann, hvar hann ætlaði
að fara yfir landamærin?"
„Nei, það gerði hann ekki. Ég held hann hafi heldur ekki treyst mér.
Hann . . . ."
„Það gerir ekkert til. Hann tekur sjálfsagt stytzta veginn yfir Guadalaja,
fer norður á við gegnum Navarra til Roncesvalles. Bíllinn ætti að vera
þar, — já."
Það var eins og sá sem í símann talaði, athugaði nú landabréf, og
síðan hélt hann áfram: „Allir haga sér kjánalega á flótta, og Damas er
engin undantekning. Það ætti að vera hægt að geta sér til um staðinn
og tímann. Það er hægt að komast yfir landamærin nálægt Port Orhy
milli Orthy og Pled de Port eða vestur af veginum nálægt Roncesvalles.
Vestari leiðin liggur sjálfsagt betur við.
Ég tók hljóðnemann af Önnu.
„Teniente. Þetta er Lísa Walton. Það er satt, að við sáum Nunez
48 VIKAN 26-tbl-