Vikan - 25.06.1970, Blaðsíða 24

Hermar
keígaralega tígn
Spennandi framhaldssaoa eftir Huoo M. Kritz
10. hlntí
— Yvonne ... André Swedenborg hallaði
sér fram. -— Hvað eruð þér að hugsa?
Hvort þér getið treyst mér? Það er eitthvað
sem angrar yður, er það ekki? Ég sé það á
yður. Hversvegna segið þér ekki neitt?
— Mig langar í sígarettu, André, sagði
Yvonne Galatz og hún var greinilega tauga-
óstyrk.
Hann rétti henni strax sígarettuveskið sitt
og kveikti í fyrir hana. Hún sogaði að sér
reykinn.
— Já, ég er í miklum vandræðum, André,
mjög miklum vandræðum. Það er erfitt að
trúa yður fyrir því. En ég treysti yður. Hejrr-
ið þér nú, vitið þér hvað fjórða deildin í
Pétursborg er?
— Fjórða deildin? Hann stóð upp og hristi
höfuðið hugsandi.
— Það er rússneska leyniþjónustan. Og ég,
André, er njósnari í fjórðu deildinni.
Hann starði á hana. — Þér? Það getur ekki
verið satt, Yvonne ...
— Þeir þröngvuðu mér til þess. Ég varð
að velja á milli,_að fara í útlegð til Síbiríu
eða að gerast handbendi þeirra. Ég varð að
skilja son minn eftir sem gísl. Honum líður
nú vel og gengur vel í skóla.
Hún rauk upp af stólnum og tók að æða
um gólfið. Hann fékk alla söguna. Um fyrsta
hjónaband hennar, með frönskum liðsfor-
ingja, sem skaut sig, þegar upp komst að
hann var rússneskur njósnari.
— Það var hræðilegt áfall fyrir mig, hélt
hún áfram, vegna þess að ég hafði ekki hug-
mynd um það. Og mér fannst ég þurfa að
bæta fyrir það. Það getur líka verið að ævin-
týrin hafi lokkað mig, sem sagt, ég gerðist
franskur njósnari og fór til Rússlands.
Það gekk vel um hríð. Hún hafði komið
sér vel fyrir í Pétursborg og gerði Frakklandi
mikið gagn. — En það er þannig í þessu
starfi, fyrr eða síðar kemst allt upp. Og ég
gekk í gildruna. Hvað átti ég að gera, deyja
í Síbiríu og taka barnið mitt með í dauðann.
Hún skipti því um, fór að vinna fyrir zar-
inn í fjórðu herdeildinni. Svo reyndi hún að
ná sér úr klóm þeirra, með því að giftast
búlgörskum ambassador. En hún losnaði ekki.
— Ég var of dugleg, sagði hún biturlega.
— Þeir vildu ekki losa mig. Þegar eiginmað-
ur minn komst að því að ég átti barn í Rúss-
landi, varð hann skelfingu lostinn. Hann hat-
aði Rússa og heimtaði að ég næði strax í son
minn. En hvernig átti ég að fara að því? Ég
gat ekki sagt honum sannleikann. Hjónaband
okkar endaði með skilnaði.
Svíinn ungi starði á barónsfrúna, stórum,
bláum augum.
— Jæja, André? Röddin var hás og hrjúf.
— Elskið þér mig ennþá? Er ég ennþá eina
konan í heimi fyrir yður?
— Frekar en áður, Yvonne, sagði hann. —
Ég dái yður! Styrkleika yðar og hug-
hreysti! Þér hafið orðið að reyna mikið!
Hún sneri sér undan. — Styrkur minn er
á þrotum, André. Ég sé enga leið út úr þess-
um ógöngum. Ef þér hjálpið mér ekki, verð-
ur framið morð í kvöld klukkan tíu, hræði-
legt, dýrslegt morð ...
Bréfið frá barónsfrúnni vakti að nýju ang-
ist Millyar. Hún las bréfið aftur og aftur,
þessar fáu línur ... eitt mikilvœgt mál enn-
þá ... klukkan tíu í kvöld,...
Hvað gat það verið? Mikilvœgt mál... Hún
hafði á tilfinningunni að þarna væri ekki
allt með feldu. Hversvegna átti hún að fara
svona seint um kvöldið? Barónsfrúin átti þá
að vera á leiðinni til Búlgaríu. Og hvers-
vegna átti hún að fara svona langt?
Það voru ennþá sjö tímar til stefnu. Milly
gekk eirðarlaus um íbúðina. Kokkurinn og
stofustúlkan voru komin til herbergja sinna.
Það var enginn í íbúðinni nema hún og Jirka,
þjónninn, sem var að fægja silfur.
Það var heppilegt að Gianni var með
Yermoloff, hugsaði Milly. Annars hefði hún
átt erfitt með að útskýra fyrir honum, hvert
hún væri að fara. Samningar Giannis og
Yermoloffs tóku langan tíma, og Gianni kom
alltaf seint heim, þegar hann hafði verið með
honum. Fór þá beint til herbergis síns . ..
Hún hefði helzt kosið að fara beint til
Yvonne á Imperial hótelið, en hún þorði
ekki. Það hlaut að vera einhver sérstök
ástæða fyrir því að Yvonne bað hana um að
hitta hana svona seint.
Hún heyrði að Jirka var að syngja síðasta
slagarann:
Oh, es gibt. noch schöne Fraun
Die uns Paradise Baun.
Fagrar konur skapa Pardís ... Já, Milly
vildi gjarnan búa Gianni Pardís. Hún vildi að
hann yrði frjáls og óháður ,glæsilegur fursti
Búlgaríu; fá starf við sitt hæfi, ábyrgð, sem
eðli hans krafðist. Hann var greinilega að
gefast upp á athafnaleysinu.
Þessvegna hafði Milly gert sitt til að hann
fengi eitthvert takmark. Nú var hún gripin
efasemdum og skelfingu. Hana fór að gruna
hve flókin þessi stjórnmál voru, ekki sízt á
Balkanskaganum! Undirferli, samsæri og
byltingar . . . Ef þetta fer í handaskolum, þá
er það mér að kenna, hugsaði hún.
Þessi hugsun skelfdi hana. Hún komst á þá
skoðun að hún yrði að segja honum alla
málavöxtu, áður en hann kæmist að því sjálf-
ur. En svo var hún aftur hikandi. Ef Yvonne
Galatz tækist að koma þessu öllu í lag, þá
var betra að hlaupa ekki á sig, það gat þá
verið að Gianni hætti við allt saman, og þá
væri það líka henni að kenna.
Óvissan og efinn toguðust á í hug hennar
Að lokum ákvað hún að tala við Yvonne í
síðasta sinn, — í kvöld. Það gæti verið að
allt væri í bezta lagi...
Nú vissi André Swedenborg alla málavexti.
Allt um Jóhann Salvator, furstadeiluna í
Búlgaríu og morðáætlun Golowins ofursta,
ákvörðunina um að myrða Milly Stubel.
Einkennilegt breyting varð á Svíanum
unga. Það sem áður var blíðlegt í svip hans,
varð hörkulegt og blá augun fengu stálgljáa.
—• Ég skil aðstöðu yðar, Yvonne, sagði
hann. — Þér getið ekki varað Milly Stubel
við, þá hefnir Golowin sín á syni yðar. Og á
hinn bóginn verður að koma í veg fyrir morð-
ið á Milly Stubel. Þetta er hræðilegt ástand,
en ég er reiðubúinn að hjálpa yður.
Það var ekkert hikandi eða unglingslegt
við hann lengur. Hann var rólegur og ákveð-
inn.
— Hvað ætlið þér að gera, André? Baróns-
frúin hallaði sér upp að veggnum og leit á
hann undan þéttum augnhárunum.
— Það fer eftir .... Hann leit hugsandi á
hana. — Haldið þér að Golowin ætli að
myrða hana sjálfur?
24 VIKAN 26- tbl-