Vikan - 25.06.1970, Blaðsíða 44

Krommenie
Vinyl gólfdúkur og vinyl
flísar með áföstu
filti eða asbest undirlagi.
Mýkri, áferðarfallegri,
léttari í þrifum, endingarbetri.
KYNNIÐ YÐUR ÞAÐ BEZTA
Krommenie
Gólfefni
KLÆÐNING H.F., Laugavegi 164
LITAVER S.F., Grensásvegi 24
MALARINN H.F., Bankastræti.
Grensásvegi 11
VEGGFÓÐRARINN H.F.,
Hverfisgötu 34
svo viss um sigur. Og hann grun-
aði ekkert... Honum datt ekki í
hug að þessi þögn meðal stuðn-
ingsmanna Rússa, var aðeins logn
undan stormi.
— Gianni, sagði hún með
veikri rödd, — ég get ekki farið
með þér til Gmunden. Ég — ég
er ekki vel frísk, ég var að hugsa
um að fara í rúmið.
Þá fyrst tók hann eftir því hve
fölleit hún var. — Það er von-
andi ekki neitt alvarlegt? hróp-
aði hann, skelfingu lostinn. — Á
ég ekki að ná í lækni?
Milly sagði að það væri ekki
neitt alvarlegt, það væri óþarfi
að ná í lækni.
— Það er bara verst, elskan
mín, að ég verð að fara til
Gmunden, , sagði Gianni. — Eng-
lendingurinn, Wolsey lávarður,
kemur þangað. Hann er svo hrif-
in af Orth höllinni. Ef hann vill
greiða sæmilegt verð fyrir hana,
þá sel ég.
Milly starði á hann. — Hvað
ertu að segja? Ætlarðu að selja
höllina?
Hann yppti öxlum. — Já, hvað
á ég að gera með hana? Það hef-
ir ekki verið það vel farið með
mig í föðurlandi mínu, að mig
langi til að koma aftur ... Það er
fullt af fallegum höllum við
Svartahafið, sagði hann. — Ég
verð að brenna allar brýr að baki
mér, þegar ég fer úr landi.
Þetta öryggi hans gagnvart
framtíðinni, gerði Milly mátt-
lausa.
— Það er of snemmt að ákveða
nokkuð ennþá, Gianni. Biddu
heldur.
Hann tók ekki viðvaranir
hennar alvarlega. — Nei, það er
ekki of snemmt, sagði hann
hlæjandi. — í næstu viku fer ég
til Sofíu, og þá verður allt kom-
ið í lag. Eftir fjórar vikur ert þú
orðin furstafrú í Búlgaríu. Hann
famaði hana innilega að sér. —
Og svo ferð þú beint í rúmið!
Hennar keisaralega tign verður
að vera frísk og ljómandi fögur,
þegar hún heldur innreið sína í
Sofin...
Rétt eftir klukkan níu læddist
Milly út úr húsinu. Loksins var
hún þá komin það langt. Hún var
klædd einfaldri, grárri kápu, m.eð
dökkan klút á höfðinu. Það var
ekki alveg komið myrkur, en bú-
ið að kveikja á götuljósum. Hún
leit hræðslulega í kringum sig,
en enginn virtist taka eftir henni.
Það var allt ósköp venjulegt. Hún
flýtti sér að vagnstæði og tók
vagninn sem stóð fremst.
— Til „Lusthaus ivn Prater
en akið ekki alveg að veitinga-
húsinu ... Hún nefndi staðinn,
sem Yvonne hafði talað um ...
trjágöngin niður að Doná.
Ökumaðurinn, sem var eldri
maður með keisaraskegg, opnaði
dyrnar. — Eins og þér óskið, frú.
Vagninn hossaðist yfir brúna
og út á þjóðveginn. Það var að
verða aldimmt og flöktandi ljós-
in frá. ljóskerum vagnsins lýstu
svolítið fram á veginn. Loks
heyrðist ekkert nema skrölltið í
vagninum og hófadynurinn.
Milly starði út um gluggann,
hún átti æ erfiðara með að skilja
hvað Yvonne átti við með bréfi
sínu. Ef Yvonne hafði eitt^hvað
áríðandi að segja henni, þvers-
vegna gat hún þá ekki sagt henni
það annarsstaðar. Og hversvegna
varð hún að fara fótgangandi síð-
asta spölinn? Það yrði aldrei hjá
því komizt að einhver sæi hana!
Milly skildi þetta ekki, en hún
efaðist ekki um að Yvonne gerði
þetta í einhverjum ákveðnum til-
gangi.
Loks nam vagninn staðar.
Ökumaðurinn steig niður úr sæti
sínu og opnaði dyrnar. — Þá er-
um við komin, frú.
Það var koldimmt. Nokkuð
langt í burtu glitti í liósin í veit-
ingahúsinu gegnum lauf trjánna.
Milly fékk ökumanninum fimm
gyllini.
— Á ég að bíða, frú?
— Nei takk. Ég veit ekki hve
lengi ég verð að ljúka erindi
mínu. Milly hugsaði að annað-
hvort gæti hún ekið heim með
Yvonne, eða fengið sér vagn. það
voru alltaf einhveriir vagnar
þarna, dag og nótt. í Lusthaus
voru þessi frægu chambres sé-
■parées, og það var ekki óvemu-
legt að ungar stúlkur vissu ekki
nákvæmlega hve lengi þær
dveldu þar, það gat oft verið alla
nóttina.
Ökumaðurinn stóð ennþá kyrr,
dálítið óviss. — Ætti ég ekki að
fylgja yður spölkorn?
— Nei, þakka yður fyrir, það
er ekki nauðsynlegt, ég rata.
— Ég efast ekki um það, en
það er varhugavert fyrir konur
að vera einar á ferð. Meðan Hugo
Schenk, sá djöfull, gengur laus.
— Ég er ekki hrædd. Milly
benti honum óþolinmóðlega að
fara. Hún hafði annað að hugsa
um, og kvennamorðinginn hélt
sig örugglega ekki svona nálægt
skemmtistöðum. — Ég get geng-
ið þessi fáu skref ein, en þakka
yður samt fyrir.
— Jæja, þá verð ég að óska yð-
ur góðrar skemmtunar. Hann
hneigði sig og klifraði upp í sæti
sitt.
Milly gekk áfram, við reiðveg-
inn. Loftið var kalt og rakt og
Milly vafði kápunni fastar að sér.
Loftið var skýjað, aðeins fáeinar
stjörnur voru sjáanlegar og
mánasigðin var á bak við ský.
Milly hraðaði för sinni. Það var
nokkuð draugalegt að vera þarna
á ferð.
• Langbylgja, miðbylgja,
2 stuttbylgjur, bílá og
bátabylgja.
• Bassa og diskanstillar
• Kvarðaljós, aðgengilegt
rafhlöðuhólf
• Al transistora
• Langdrægt og einstaklega
hljómgott tæki
• Viðarkassi
• ÁRS ÁBYRGÐ
Greiðsluskilmálar við
allra hæfi.
2.500,— við móttöku,
síðan 1000 kr. á mán.
Einar Farestveit & Co Hf
Bergstaðastr. 10A Sími 16995
Hún hafði gengið eina hundrað
metra, þegar hún rak upp óp.
Skuggaleg vera kom frá trjánum
við vegbrúnina í áttina til henn-
ar. Það var karlmaður. Milly
varð lömuð af hræðslu, þegar
hún nam staðar.
— Verið ekki hrædd, ungfrú
Stubel. Þér þekkið mig. — André
Swedenborg.
Andlit hans var í skugga, en
hún þekkti röddina. Hann var
svartklæddur með svarta húfu á
höfðinu.
— Ó, eruð það þér! Milly gat
varla talað, henni fannst hjartað
vera uppi í hálsi. — Þér gerðuð
mig dauðhrædda ...
— Mér þykir fyrir því. Hún
heyrði á rödd hans að honum var
skemmt. — Yvonne sendi mig til
móts við yður, ég á að fylgja yð-
ur til hennar.
— Er hún í Lusthaus?
— Já, hún bíður yðar þar í
einu chambré séparée. En við
verðum að fara bakdyramegin,
ungfrú, svo enginn sjái yður. Þér
eruð svo þekkt í Vín.
— Hversvegna á ég að hitta '
hana í chambré séparée? spurði
Milly undrandi.
— Það er herramaður þar líka,
herramaður frá Búlgaríu.
— Jæja, ég skil. Skyndilega
var henni allt ljóst. Þessvegna
varð hún að fara til leyniher-
bergis. Vegna mannsins frá Búl-
garíu. Það létti mikið yfir henni.
—Yvonne er alveg stórkostleg!
Ég dáizt að hæfileikum hennar.
— Já, hún er aðdáunarverð
kona. Hann snerti handlegg
hennar. — Við göngum í gegnum
skóginn, sagði hann, — í boga
kringum húsið.
Milly gekk á eftir honum, fuli
trúnaðartrausts.
Þá lá samt ekkert á að taka á
sig krók, húsið var svo langt i
burtu, hugsaði hún.
Þau fóru æ lengra inn í skóg-
inn. Hann gekk á undan. Það var
kolsvart myrkur.
— Varið yður, þér getið hras-
að, sagði hann.
Miliy fylgdi honum fast eftir.
Hún sá rétt móa fyrir honum,
höfuðið og axlirnar. — Hvernig
stendur á því að þér þekkið yður
övo vel hér? spurði hún.
— Ég hefi farið hingað einu
sinni áður, sagði hann, — en það
var um miðjan dag. Yvonne
heimtaði það.
Milly hló. — Hún er eins og
herráðsforingi! Svo spurði hún:
— Vitið þér hvað þessi Búlgari
heitir?
— Eitthvað sem endar á ... off.
— Það heita þeir allir.
— Hann er víst nokkuð hátt
settur.
— Getur það verið Stambuloff,
forsætisráðherrann?
Milly fékk ekki svar. Hún sá
að armur hans hreyfðist á
skuegalegan hátt. eins og hann
væri að fara í vasana, og hún
heyrði málmhlióð . . .
Framhald í næsta blaði.
44 VIKAN 26-tbI-