Vikan - 25.06.1970, Blaðsíða 37

Jersey er létt, mjúkt, það
og eykur hreyfingarírelsi.
þess eru góð kaup í jersey.
VOGUE BÝÐUR ÞVÍ:
Tricelon-jersey frá kr. 271.
Terylene-jersey frá kr. 583
Terylene/bómullar-jersey
Allt straufrí efni
Einnig ullar-jersey
Fjöldi lita og mynstra
Beitið ímyndunaraflinu
Óskið, látið yður dreyma
Veljið yður stíl og línu:
Sumarkjóla og kápusett?
Stuttar mjaðmabuxur?
Langur hálsklútur?
Samfestingur, með
stuttum skálmum?
Skyrta eða blússa?
Hettukjóll?
Buxnadragt?
Miniblússa?
Sumardragt?
Kát svunta?
Sniðið, efnið
og tilleggið
bjóðum við.
andar
Auk
LANGAR
MJ Ú KAR
LINUR
Allt til sauma. Veljið í J
fána í kross, herklæði og brynj-
ur, lárviðarsveiga og spjót.
Augnaráð hennar hvarflaði á-
fram um herbergið og beindist
að dýrindis ljósakrónu, gler-
strendingarnir glitruðu og glóðu.
Hún líktist körfu í laginu og
minnti á vöggu, glitrandi vöggu
fyrir keisarabarn. Loksins núna
var hún næstum viss. Það var
liðinn hálfur mánuður fram yf-
ir tímann. Og það var alls ekki
óvenjulegt, að kona eldri en
fjörutíu og þriggja ára fæddi
barn. Hún þekkti nokkrar, sem
höfðu eignazt barn á þeim aldri.
Og Babette hafði talað um fimm
tíu og eins árs gamla konu, sem
hafði borið í heiminn stálhraust-
an og fjörugan lítinn strák.
— Guð minn góður.
Joséphine fórnaði höndum, og
Roland féll niður á rautt Sa-
vonniere-teppið.
— Almáttugur guð á himnum
og heilög María guðsmóðir, lát-
ið það vera satt að þessu sinni.
Það er svo mikilvægt fyrir mig
að eignast son. Það er svo hræði-
lega mikilvægt fyrir mig og fyr-
ir Napoleon og fyrir Frakkland.
Joséphine grúfði haganlega
gerða andlitsgrímuna sína í
koddana, og tvö tár hrundu nið-
ur flauelskinnarnar.
— Þú veizt ekki hve mikið ég
hef grátið, heilaga móðir. Og
maður verður svo ljótur af tár-
um. Þú veizt ekki, hvernig ég
hef legið hér og læst tönnum
í koddann minn nótt eftir nótt.
Þú veizt ekki hvernig mig hef-
ur dreymt, heilaga María. Mig
hefur dreymt um prins fyrir
Frakkland, verðandi drottnara,
hygginn og góðan.
Joséphine beit sig í neðri vör-
ina, og tárin mynduðu rákir í
listaverkið, sem hún hafði gert
úr andliti sínu.
— Fyrirgefðu mér lygina,
heilaga móðir. Ég óska mér
einskis prins. Ég óska mér að-
eins lítils drengs, sem getur
tengt manninn minn við mig um
aldur og ævi með hlátri sínum.
Ég óska mér lítils sonar, svo að
ég geti elzt með sóma; lítils
drengs, sem afmáir allar syndir
mínar. Ef maður er hamingju-
söm móðir, gerir ekkert til, þó
að maður hafi hrukkur. Þá sér
maðurinn minn ekki, að ég eld-
ist. Þá gerir ekkert til þótt ég
verði einu ári eldri á hverju
ári. Sonur minn mun standa á
verði milli mín og beiskju ævi-
kvöldsins. Ó, látið það vera satt
að þessu sinni.
Þá var barið að dyrum. Þrjú
föst högg. Og eins og hún var
útlítandi! Hún slökkti óðar öll
ljósin nema eitt.
— Kom inn, sagði keisara-
drottningin.
Þjónn hneigði sig i dyrunum.
— Hans hátign biður að
heilsa og segir, að mikilvæg mál-
efni ríkisins muni halda honum
á fótum til klukkan tvö!
— Þakkir. Skilið kveðju til
manns míns og segið, að við hitt-
umst í fyrramálið við morgun-
verðarborðið.
— Mikilvæg málefni ríkisins?
Joséphine kveikti ljósin við
snyrtiborðið. Nú gæti hún eins
vel skafið af sér alla grímuna.
Hvaða mikilvæg málefni ríkisins
gátu þetta verið, eða hvað?
Hún dýfði baðmullarhnoðra í
olíu og strauk andlitið með hon-
um. Hver gat það verið? Eða var
virkilega aðeins um skjalahlaða
að ræða? Joséphine þurrkaði olí-
una og skreytingarnar af andlit-
inu með vasaklút. Það voru
þrjár vikur síðan hann hafði
verið hjá henni síðast. Og hvað
hafði hún ekki sagt, síðast þeg-
ar hún var hérna úti, hún Leti-
zia tengdamóðir, meðan hún
hámaði í sig marsipan og súkku-
laði og betlaði af henni tvo rok-
okkostóla?
— Hinn hættulegi aldur karl-
manna kemur, þegar konurnar
hafa unnið bug á sínum....
hafði hún sagt, og litlu, svörtu
augun gneistuðu. — Ef maður
elur þeim ekki börn í einum
rykk, hafði Letizia sagt og
stungið upp í sig kandíssykruðu
fjólublaði. Því að þá ná þeir ekki
annað en að ala önn fyrir barna-
hópnum.
Joséphine fleygði olíuflöskunni
á gólfið. Hvílíkar skepnur voru
þau, þesSi Bonaparte-ætt. Hún
hafði þó eignazt barn áður. Það
gat líka gjarnan verið sök Na-
poleons sjálfs!
Keisaradrottningin reis upp.
Hún ætlaði að tala við mann
sinn á stundinni. Hrein í andliti
og án farða ætlaði hún að segja
manni sínum að hú ætti von á
barni. Þá myndu þeir vissulega
læra að halda sér saman, þessir
svarteygðu Korsíkumenn. Þá
hafði hún Napoleon á sínu bandi,
og guð hjálpi þeim þá!
Hún læddist eftir kyrrlátum
göngum Malamaison. Hljóðlaust
á mjúkum teppum. Hún var
þunguð kona. Og frammi fyrir
slíkri staðreynd mundi Napoleon
áreiðanlega ýta öllum ríkismál-
efnum til hliðar. Nú skyldu þeir
fá að sjá, þessar Bonaparte-kon-
ur, sem fæddu börn álíka ört og
hæna verpir eggjum!
Sigri hrósandi opnaði hún
dyrnar að vinnuherbergi Napo-
leons. Barnshafandi keisara-
drottning þurfti ekki að berja
að dyrum. Það var dimmt og
26. tbi. VIKAN 37