Vikan - 10.09.1970, Blaðsíða 16

Gamli maöurinn gat ekki búið einn, nú vildi
Margaret losna viö hann. Fjölskyldan átti að samanstanda af
foreldrum og börnum, engum öðrum....
SMÁSAGA EFTIR BARBÚRU KNIGHT
'œmm.

^ . ,

ú

<. . • ••■

v///4>:ry.%-Ý:yA
i ■
Wmmm

: :::;v
I

V/A/\
^pr
iiig
Larissa hélt mjólkurglasinu milli beggja
handa og sötraði mjólkina hægt, þurrkaði
sér svo um munninn með handarbakinu.
Alveg eins og afi.
— Þetta er ljótt, sagði móðir hennar
kuldalega.
Larissa leit undrandi á hana.
— Hvað er ljótt, mamma?
—■ Andstyggilegt, leiðrétti Margaret Russ-
el sjálfa sig. — Það eru andstyggileg þessi
hljóð, þegar þú sötrar og svo þurrkarðu þér
á handarbakinu. Hvers vegna notar þú ekki
munnþurrkuna?
Margaret varð að fá útrás, og hún lét það
bitna á dóttur sinni, vegna þess að hún þorði
ekki að finna að við gamla manninn.
Hann sat þarna og japlaði og lét eins og
hann tæki ekki eftir neinu.
— En afi gerir það.
— Það getur verið, en litlar stúlkur mega
ekki gera það.
— Hvers vegna ekki?
— Þú veizt það vel. Það er ljótt að sjá
og mér verður flökurt, það er sama hver
gerir það. Margaret tók saman diskana og
stóð upp. Hún var þreytt, bitur og hafði
slæma samvizku.
Og allt var þetta tengdaföður hennar að
kenna.
Aðeins eitt einasta ár af hjúskapartíð sinni,
höfðu þau verið laus við hann. Fyrsta, yndis-
lega árið, þegar þau Ted voru ein. En þegar
Larissa fæddist, skeði það samtímis að móðir
Teds lézt, svo þau urðu ekki þrjú, heldur
fjögur. Afi flutti til þeirra.
Afi stóð upp. Hann vissi vel hvað Marga-
ret var að hugsa. Hann skildi hana líka. En
hvað átti hann að gera? Margaret var syni
hans góð kona og hún var líka einstaklega
góð móðir.
Hún var líka góð við hann, en það var
svo erfitt, þegar hún varð ergileg yfir alls
konar smámunum.
— Komdu, barnið mitt, við skulum fara
út, sagði hann.
Larissa greip hönd hans og þau gengu
saman út í garðinn.
Garðurinn var eins og lítill skógur, hugs-
aði Larissa. Trén uxu saman við trén í garði
Baldwinfjölskyldunnar og huldu alveg girð-
inguna milli húsanna. Svo var líka gat á
girðingunni, sem þau Desmond gátu skriðið
út og inn um. Desmond Baldwin var hálfu
ári eldri en hún. Stundum elskaði hún hann
en stundum hataði hún hann líka. Það kom
fyrir að hann lamdi hana, en stundum var
hann svo góður við hana að hann leyfði
henni að koma upp í kofann sinn í trénu.
— Desmond er ekki heima núna, afi, sagði
hún. — Það gerir nú ekkert til, hann er
16 VIKAN s?- tbi.