Vikan - 10.09.1970, Blaðsíða 43

^Hvitlaukuí hræðlr burtu \l
) blóösugur og varúlfa, sé
Jiann hengdur i knippi.
X
Bókin heldur frara að hvítlauk-
ur fæli burtu varúlfa og
blóðsugur'
(^VarúlfarT? Af hverjur hring^j
ir pú ekki i meindvra-.
ejói borgarýinar?^
Distributcil by Kíiik Keaturrs Syndicatc.
Ég veit- ekki hvort þaí
(fælir burtu varúlfa—enl
varönd eins og mig
fælir þaö örugglega..
Ef þér bjargið syni mínum
Framhald af bls. 33
inn, sem Pia var í, var bæði hlýralaus og
mjög stuttur.
Maðurinn stóð upp, hann var bæði fullur
og þrútinn í framan.
— Hvert í heitasta . .. Út með þig! Út, segi
ég!
Hann gekk í áttina til Enricos, reiðilegur
á svip, en Enrico lyfti aðeins olnboganum og
maðurinn flaug út í horn.
Pia stóð hægt upp, starði á Enrico, eins og
hún hefði séð draug.
Farðu snöggvast niður, Vittorio, sagði hún.
— Fáðu þér eitthvað að drekka á barnum.
Hann laumaðist út.
— Hvaðan kemurðu, Enrico? sagði hún
lágt. — Hvernig stendur á því að þú ert hér?
— Ég strauk.
— Þú getur ekki verið hér! Þeir leita þín
fyrst hér.
— Ég veit það. Vertu róleg, — ég fer eftir
tvær mínútur. Ef allt fer að óskum, verð ég
kominn úr landi á morgun. Ég tek með mér
tvö hundruð milljónir líra og skrifa þér svo.
Hún gekk til hans og lagði armana um
háls honum, en hann ýtti henni frá sér.
— Ekki núna. Ég hélt að þú yrðir mér trú,
en ég sé að þú hefir fengið þér huggun.
— En Enrico, ég verð að vinna fyrir mér!
— Það er hægt að gera það á annan veg.
En við skulum ekki tala um það nú. Ég er
með dreng með mér, son fangelsisstjórans. Þú
verður að hringja til hans, hann heitir Silva,
— og segja honum að hann geti sótt drenginn
hingað. Berðu honum kveðju mína. En
hringdu ekki fyrr en klukkan sex.
— Barnsrán? Hefir þú rænt drengnum?
Hún var skelfingu lostin, en Enrico brosti til
hennar.
— Þvert á móti, ég bjargaði drengnum.
Ætlarðu að hjálpa mér? Þú verður að hafa
drenginn hérna til fyrramáls, svo ég geti
komist undan.
— Enrico — ég vil ekki láta blanda mér í
þetta mál!
— Jæja, þá veit ég hvar ég hef þig. Hann
sneri sér snögglega við, gekk að símanum og
fletti símaskránni.
Silva svaraði strax.
— Þetta er Enrico Rocca. Þér getið sótt
drenginn eftir klukkutíma. Eigum við að
segja á Piazza della Signoria? Standið við
kirkjuna, þá kemur Tino einn yfir torgið.
Enrico lagði á, áður en Silva náði því að
svara. Síðan gekk hann til dyra.
— Enrico! hrópaði Pia og hljóp á eftir hon-
um, en hann ýtti henni frá sér og hljóp niður
stigann.
í fatageymslunni var Sandro að hafa ofan
af fyrir Tino.
— Heyrðu, drengurinn segir að fangelsis-
stjórinn sé faðir hans. Passar það?
— Já, og ég er móðir hans, svo þú getur
séð hvernig lífið er í fangelsunum núna.
Enrico opnaði dyrnar og gægðist út, en
hann var ekki lengi að loka þeim aftur, því
að hann hafði strax þekkt Luigi Fantoni,
sem stóð hinum megin við götuna.
— Passaðu drenginn fyrir mig í tíu mín-
útur!
Án þess að bíða svars, gekk hann út um
dyrnar. Hann leit ekki í áttina að Luigi,
en vissi samt að hann fleygði sígarettunni
strax frá sér og hóf eftirförina. Og hann
skyldi fá að finna fyrir því! Enrico þekkti vel
umhverfi Bogota.
Þeir myndu vara sig á að gera honum mein,
fyrr en þeir vissu hvar peningarnir væru
niðurkomnir, hugsaði hann biturlega. En síð-
an .. . Jæja, það var bezt að sjá til!
Hann gekk rösklega yfir Via Marese og
skauzt inn í húsasund, vel þess vitandi að
Luigi væri í hælum hans. Hann þekkti húsin
þarna eins og vasa sinn. Það voru allt þriggja
til fjögra hæða hús, voru með flötum þökum
og voru öll byggð utan um port eða bakgarða.
Þetta hverfi var allt eins og refagreni.
Hann hljóp hratt upp stiga og beið við
dyr á efsta lofti. Hann heyrði að Luigi lædd-
ist á eftir honum. Þá smeygði Enrico sér inn
um dyrnar og náði því að klifra upp stiga,
sem lá að þaklúgu.
Hann hljóp léttilega yfir þakið, komst inn
í skugga frá reykháfnum og beið þar. Hann
sá að þakhlemmurinn opnaðist, mjög var-
lega og Luigi teygði höfuðið upp, gáði vel í
kringum sig, áður en hann skreið upp á þak-
ið. Enrico ákvað að leika sér svolítið að hon-
um. Hann hélt sig í skugganum, meðan hann
læddizt yfir að þakinu á næsta húsi og stökk
léttilega yfir múrbrúnina á milli húsanna.
Þar flýtti hann sér líka bak við reykháfinn
og beið. Hann brosti með sjálfum sér, þegar
hann sá Luigi koma á eftir sér.
Enrico notaði skuggana yfir þökunum, sem
hann þekkti svo vel. Hann kom í ljós, þegar
Luigi átti sízt von á honum og skauzt svo
undan. Nokkrum sinnum stóð hann rétt hjá
Luigi og heyrði að hann var orðinn and-
stuttur.
Hann yrði bráðlega uppgefinn og utan við
sig. Þá ætlaði Enrico að skjóta sér niður um
þaklúguna, meðan Luigi héldi áfram að elt-
ast við skuggana ...
Framhald í næsta blaði.
37. tbi. VIKAN 43