Vikan - 10.09.1970, Blaðsíða 22

Næsta morgun sagði ég frú
Mede að ég yrði kyrr.
— Þér eruð hugrökk, sagði
hún einfaldlega.
—- Eiginlega ekki. En ég vil
ekki gefast upp.
— Savalle er hættuleg, —
gleymið því aldrei, sagði frú
Mede með ákafa.
Þegar ég var úti að verzla
hitti ég Tessu.
— Hvernig líður þér? spurði
hún.
— Mikið betur. Sagði Liam
þér frá því sem skeði á High
Trees?
Hún kinkaði kolli. — Þetta er
ótrúlegt, þetta er morðtilraun.
Ef til vill hefur þetta verið
brjálæðiskast. Það er ekki hægt
að treysta Savalle. É'g veit að
Roake læknir var mjög feginn
að losna við hana sem sjúkling.
Það er ekki eingöngu að hún er
á góðri leið með að verða
drykkjusjúklingur. Tessa þagði.
— Hún er ekki lengur í sjúkl-
ingahópi Roakes, svo það gerir
ekkert til nú þótt ég segi þér
þetta. Roake læknir talaði
um þetta við Nicholas og sagði
honum að Savalle þyrfti að fara
í afvötnun, vegna þess að hún
væri orðin drykkjusjúklingur.
Hann sagðist hafa komið henni
inn á hjúkrunarheimili í Lond-
on, en hún strauk þaðan daginn
eftir og að hann gæti ekki feng
ið hana til að leita læknis. En
það er ekki eingöngu drykkju-
skapurinn, sagði Roake læknir,
hún vildi láta hann skaffa sér
Hve lengi gat þetta
gengið svona? Savalle
varff stöðugt
hættulegri, - það voru
ekki takmörk fyrir
því sem hún fann
upp á. Og ef
hún mætti ásökunum,
setti hún upp
sakleysissvip, eins og
skilningsvana barn,
neitaði öllu ...
SJÖUNDI HLUTI
eiturlyf.en hann neitaði því. ...
— Savalle — eiturlyfjaneyt-
andi? sagði ég undrandi.
Ég hefði auðvitað átt að vita
það fyrir löngu. Stóru sjáöldrin,
eirðarleysið — og svo tímabilin,
sem hún lokaði sig inni og drakk,
líklega til að komast yfir von-
leysið eftir eiturlyfjaneyzluna.
— En ef hún nær ekki í eitur-
lyfin, hvað þá? sagði ég.
— Hún nær í þau, einhvers
staðar frá, Savalle er alveg á
barmi glötunar. En hvað getur
hún eyðilagt margt fólk áður?
Liam er mjög áhyggjufullur út
af þér, honum finnst þú eigir að
fara frá High Trees.
Ég kom við hjá Liam á leið-
inni heim. Hann sýndi mér leir-
krús, sem hann var búinn að
gera handa mér, alveg eins og
þá, sem Savalle braut.
— Þú getur drukkið kaffi úr
henni hér, sagði hann. — Hvern-
ig líður þér í dag?
— Þetta var eins konar mar-
tröð, viðurkenndi ég.
Hann studdi sig við vinnu-
borðið og hristi höfuðið. -—- Já,
Savalle er lúmsk. Hún vill eyði-
leggja fólk, hún vill hafa vald
til að gera það sem henni sýnist.
Hún hefur aldrei fyrirgefið Ni-
cholas að hann lætur ekki að
stjórn hennar!
- - Þú varst ástfanginn af
henni einu sinni, var það ekki?
Já, ég var það. Þó nokkuð
lengi, jafnvel eftir að hún var
trúlofuð Nicholas. Þá fór ég að
komast að einu og öðru. Hún hló
upp í andlitið á mér, þegar ég
sagði að mér fyndist það glæp-
samlegt af henni að giftast Ni-
cholas, og hún hefur fengið
hefnd. Rétt eftir að þau voru
gift, sagði Savalle honum að ég
væri ennþá ástfanginn af henni,
og að hún hefði ekki frið fyrir
mér .. Nicholas trúði henni
auðvitað, — lengi. Þangað til
hann fór líka að sjá í gegnum
hana. En skaðinn var skeður.
Það hefur tekið okkur Nicholas
langan tíma að vinna traust
hvors annars aftur.
Ég vissi hvað Savalle hafði á
prjónunum á næstunni. Hvenær
sem tækifæri gafst reyndi hún
að koma því að að eitthvert sam-
band væri milli mín og Nichol-
as og breiddi það út eftir beztu
getu. É'g varð vör við það hvar
sem ég kom. Ef ég kom í bank-
ann eða á pósthúsið, horfði fólk
forvitnislega á mig. Enginn sagði
neitt, en ég fann að allt þetta
fólk vorkenndi vesalings ungu
læknisfrúnni.
Ég fór að finna Stuart á skrif-
stofu hans. Hann sat þar einn,
með haug af bréfum fyrir fram-
an sig og hann spratt upp, þeg-
ar ég kom inn.
—- Góða Serena! Mér þykir
leitt að ég hef ekki hitt þig und-
anfarið eða haft samband við
þig! Þessi orð voru ekki einlæg.
Ég sneri mér beint að erindinu,
ég gat ekki verið með kurteisis-
formála.
— Þú varst hjá Savalle eina
nótt fyrir stuttu!
— Ég! Hann var greinilega á
verði. — Þér skjátlast.
— Nei, Stuart. Ég heyrði rödd
þína greinilega. Þú hittir hana
eins oft og þú getur komið því
við.
— Og hvað um það? Hann var
hrokafullur á svipinn.
— Hún er eiginkona Nicholas
Mede.
— Já, vesalingurinn! Hann
fleygði pennanum á borðið. —
Hún er gift manni, sem tekur
ekki minnsta tillit til hennar. En
hann ber þinn hag fyrir brjósti,
það er greinilegt!
—- Þú hefur fengið nákvæmar
upplýsingar! sagði ég, fokvond.
—■ Savalle hugsar ekki um ann-
að en lygar og svik, hún er for-
skrúfuð, — sjúk. .. .! Ég sagði
honum hvernig hún hefði reynt
að drekkja mér, en hann tók
ekkert mark á mér.
— Þetta er hættuleg ásökun,
Serena! Það hefur einhver ætlað
að spauga með þig og þú hefur
haldið að það væri Savalle! sagði
hann.
— Nei, ég er alveg viss . . .
hann tók fram í fyrir mér.
— Serena, ég hef mjög mikið
að gera. Getum við ekki talað
um þetta síðar?
Ég vissi að ég hafði engu
áorkað. — Það verður ekkert
síðar milli mín og þín, Stuart.
Við höfum ekkert sameiginlegt,
að minnsta kosti ekki meðan þú
ert alveg á valdi Savalle.
Stuart fylgdi mér að dyrun-
um.
— Þú hatar Savalle, sagði
hann biturlega, — hatar hana
vegna þess að hún veit um sam-
bandið milli þín og Nicholas
Mede.
— Það er ekkert að vita á því
sviði. Ef þú hefðir einhvern tíma
verið raunverulega hrifinn af
mér, myndir þú trúa mér núna,
sagði ég. — En þú vilt fá Sa-
valle, er það ekki rétt?
Hann svaraði ekki.
Mér þykir alltaf gott að fá
mér hressingargöngu, áður en ég
fer að sofa, sérstaklega á sumr-
in. Ég var að koma heim eftir
slíka göngu, þegar ég sá ljós-
merki úr glugga Savalle. Hún
kveikti tvisvar á vasaljósi og á
næsta augnabliki sá ég svar-
merki frá bryggju Joels Weir.
Það var greinilegt að Savalle
var að gefa honum merki um að
honum væri óhætt að koma. Ég
faldi mig á veröndinni — og
mikið rétt, hann kom gegnum
dyrnar á múrnum og laumaðist
upp bakdyramegin. Ég hugsaði
um þetta afskekkta herbergi, —
stóra rúmið. É'g mundi eftir kitl-
andi hlátri Stuarts — og mér
bauð við henni.
Eftir þetta fór ég að vera á
verði. Ég sá merkin oftar og það
brást ekki, Joel kom.
Nicholas varð að fara aftur til
London og frú Mede fór með
honum, til að heimsækja kunn-
ingja sína. Ég gat ekki verið ein
á High Trees með Savalle, svo
það varð úr að ég átti að búa
hjá Tessu, þessa daga, sem þau
voru fjarverandi.
Eitt kvöldið ákvað ég að
skreppa til High Trees, til að
sækja ýmislegt, sem mig vant-
aði. Frú Danby var farin. Sa-
valle hafði orðið næstum óð,
daginn sem hún fór; öskraði
framan í Nicholas. En síðan þau
fóru til London, hafði ég ekkert
séð til Savalle.
Lucinda var í afmælisboði og
þegar ég var að leggja af stað
kom Tessa inn til mín og var
mikið niðri fyrir.
— Ég hringdi til frú Mercer,
sagði hún, — og hún sagði mér
að öll börnin væru farin fyrir
góðri stundu. Hún sagðist hafa
fylgt Lucindu að gatnamótunum
bak við High Trees og að Lu-
cinda hafi sagt að þaðan gæti
hún farið ein. Þetta er aðeins
tveggja mínútna gangur og eng-
ar hliðargötur.
— Það getur verið að Lucinda
hafi ætlað að líta til svananna
í leiðinni, sagði ég.
— Nei, ég er búin að fara nið-
ur að klúbbnum, en hún var
hvergi í nágrenninu, Serena, -
mér lízt ekki á þetta....
Ég fór með Tessu til að leita
að Lucindu. Við fundum hana
hvergi, hvorki á ströndinni eða
við víkina. Tessa var alveg utan
við sig.
— Hún getur hafa farið til Li-
ams, sagði ég. — Henni þykir
svo gaman að sjá hann renna
22 VIKAN
37. tbl.