Vikan - 10.09.1970, Blaðsíða 32

MINUM
FRAMHALDSSAGA EFTIR ROBERT BUCK. - 2. HLUTI
— Hvað hefir þú hugsað þér að gera við
hann? spurði Teresa.
— Það verður mitt mál og kemur þér ekki
við, svaraði Carlo.
— Jú það kemur mér svo sannarlega við!
— Ef strákurinn kemst í hendur föður
síns, áður en við náum í peningana, þá fáum
við þá aldrei, skilurðu það ekki?
— Ef við fáum peningana, þurfum við
ekki annað en að hverfa á eftir. Skilurðu það
ekki, sagði Luigi.
— Ef og ef! Ég held að við fáum aldrei
peningana, og þá drepur hann drenginn Luigi.
— Vitleysa! sagði Carlo kuldalega. — Hve
lengi eigum við að standa hér og eyða dýr-
mætum tíma? Ég er búinn að segja ykkur
að við verðum að hraða okkur til Florenz.
— En hvernig getur þú verið viss um að
Enrico fari þangað? spurði Teresa.
— Enrico er enginn asni. Hann reiknar
með því að fangelsistími hans verði styttur,
ef hann skilar drengnum, þótt hann verði
tekinn.
— Já, það getur verið, sagði Teresa. — En
ef han nhringir til Silva og segir honum hvar
drengurinn er, þá bíður hann ekki.
— Þú þykist vera sniðug! Heldurðu ekki
að ég hafi hugsað um það? Jú, stúlka mín,
og þessvegna skiljum við nú. Þú kemur með
mér og Luigi hefur auga með húsinu þar sem
Pia Moretti býr, hún er vinkona Enricos. Hún
vinnur við næturklúbbinn Bogota, sem er í
sama húsi. Komið nú! Teresa, þú stöðvar ein-
hvern vörubíl, þegar við komum út á þjóð-
veginn. Það er auðvelt fyrir þig. Svo stökkv-
um við Luigi upp á bílpallinn.
Þeir höfðu ekki talað saman ennþá. Ro-
bertino hélt dauðahaldi um þumalfingur En-
ricos. Það var rétt svo að hann gat fylgst
með, því að stóri maðurinn tók svo löng skref.
Hann hljóp við fót og stundum flaug hann
gegnum loftið, þegar Enrico kippti honum til
sín
Loksins fékk hann að hvíla sig. Það var í
litlu rjóðri og þar var bekkur. Þeir settust
og augu þeirra mættust. Skær og sakleysis-
leg augu drengsins og hörð og köld augu
mannsins.
Tino starði á manninn, undrandi yfir
breytilegum svip hans. Var þetta ekki hetja?
Hann hafði bjargað honum. Hversvegna var
hann svona reiðilegur á svipinn?
Það komu kippir í andlit drengsins og
skyndilega gat hann ekki haldið aftur af tár-
unum.
Enrico lét hann gráta, án þess að reyna til
að hugga hann. Hann var reiður út í dreng-
inn. Hversvegna þurfti hann að dragnast með
þennan strák nú, þegar hver mínúta var dýr-
mæt? Nú, þegar honum lá svo á að komast
til þess staðar, þar sem peningarnir voru
faldir, grafa þá upp og koma sér undan áður
en dagur rynni!
— Hættu þessum orgum! hvæsti hann. —
Það er nógu erfitt að dragnast með þig samt.
Tino kyngdi, beit saman tönnunum og
þurrkaði sér á skyrtuerminni.
— Ég vil fara til pabba míns!
— Já, farðu bara. Þú finnur hann örugg-
lega.
Tino horfði hræðslulega á trén í kringum
sig. Svo greip hann í jakkalafið á Enrico og
hélt sér fast.
— Ó, drottinn minn! Enrico sá ljósin í
borginni milli trjánna og sá nú að hann varð
að komast þangað með drenginn. — Hvað
heitir þú eiginlega?
— Robertino, en ég er alltaf kallaður Tino.
— Réðust glæpamennirnir á þig?
— Nei. Carlo frændi sat í bílnum við gang-
stéttina, þegar ég kom úr skólanum.
— Það ætti að flengja þig, fyrir að fara
upp í bíl hjá ókunnugum manni. Carlo
frændi, ekki nema það þó!
Enrico stóð upp.
— Komdu, við verðum að halda áfram,
annars ná glæpamennirnir í þig aftur.
Tino greip um þumalfingur hans og hélt
sér fast.
— Pabbi minn er fangelsisstjóri.
— Jæja, er hann það?
Þeir nálguðust borgina að norðan. Þegar
þeir voru komnir í útjaðarinn, héldu þeir
sig í skugga húsanna. Enrico gekk nú mjög
hratt og Tino varð að hlaupa, annars dróst
hann aftur úr.
Ég verð að losna við hann eins fljótt og
mögulegt er, hugsaði Enrico. Ég læt Piu taka
hann, hún getur þá hringt til Silva og skilað
kveðju frá mér. Sjálfur fer ég austur. Veginn
til Vicchio. í réttan vinkil frá vegarskiltinu,
hundrað og fimmtíu skref frá ánni og tíu
skref í áttina til stóru trjánna. Þar eru pen-
ingarnir grafnir, peningarnir og kylfan, sem
hann sló vörðinn niður með.
Þegar hann hugsaði um bankaránið, gat
hann ekki látið vera að brosa, þótt það hafi
ekki gengið vel. Mér skal heppnast, já það
verður að heppnast!
Hann tók ekki eftir að drengurinn var
Enrico var reiður út í litla
drenginn, sem hljóp
við hlið hans og hnaut í hverju
spori. Hversvegna þurfti
hann að dragnast með þennan
krakkaskratta? Nú,
þegar hver mínúta var
dýrmæt! Það beið hans
taska með tvö hundruð
milljón lírum og þrír
samvizkulausir glæpamenn
voru á hælum hans...
32 VIKAN 37. tbL