Vikan - 10.09.1970, Blaðsíða 47

til sín, en hún neyddist til að
vera óhlýðin í þetta sinn.
Lestin var rétt runnin af stað,
og pallvörðurinn sá hana ekki
þegar hún hljóp gegnum hliðið
og út á brautarpallinn.
Margaret stóð á brautarpallin-
um, þangað til lestin var komin
úr augsýn. Henni var kalt. Allur
líkami hennar var ískaldur.
Hann kemur til með að hafa
það gott, sagði hún við sjálfa
sig. Þau geta gert svo miklu
meira fyrir hann en við. Svo þarf
ég líka á herberginu hans að
halda. Larissa þarf stærra her-
bergi, þegar hún fer að lesa
lexíur. Við kaupum handa henni
lítið skrifborð og leslampa, þá
gleymir hún fljótlega að það var
herbergi afa.
Og litla barnið getur fengið
hennar herbergi. Þá verðum við
loksins venjuleg fjölskylda, hjón
og tvö börn, fjögur....
Þá var gripið í pilsið hennar.
— Hvar er afi, öskraði Larissa
og barði krepptum hnefunum í
hana. — Þú sendir hann burt!
Margaret vafði hana örmum og
reyndi að skýra fyrir henni mál-
ið, sagði henni jafnvel frá litla
barninu, sem von var á.
— En afa þykir gaman að litl-
um börnum, snökti Larissa.
—■ Það verður ekki pláss. . . .
— Litla barnið getur verið hjá
mér, mér er alveg sama....
— En mér er ekki sama. Og
svo er herbergið þitt líka of lít-
ið fyrir tvo.
- Margir byggja herbergi ut-
an á húsin. Það gerðu mamma
og pabbi Önnu, þegar þau fengu
tvíburana. Svo getur afi sofið í
borðstofunni, það er betra fyrir
hann að vera á fyrstu hæð, þá
er hann rétt hjá garðinum. Þá
getur hann farið á fætur snemma
á morgnana, eins og hann lang-
ar alltaf til að gera, en þú verð-
ur alltaf svo reið, ef hann vekur
þig, svo hann þorir ekki að gera
það.
Margaret hrukkaði ennið hugs-
andi. Byggja stóra stofu, stofu
sem morgunsólin gæti skinið inn
í á morgnana. Stofu með stórum
gluggum. Og afi gæti verið í
gömlu borðstofunni. Það var svo
erfitt fyrir hann að ganga upp
stiga. En. .. .
— Hann hefur allt mögulegt
fyrir þér, ósiði og svoleiðis.
(Hvers vegna fannst henni að
hún væri neydd til að verja
sjálfa sig fyrir sinni eigin dótt-
ur?).
- Fjandans smámunir, sagði
Larissa og fussaði.
Margaret gat ekki að sér gert
að brosa.
— Honum líður vel hjá Ken
frænda þinum og Madge, sagði
hún.
— Nei, honum líður ekki vel
hjá þeim. Hann hefur andstyggð
á að vera þar.
— Hvernig veiztu það? spurði
Margaret undrandi.
— Hann hefur sagt mér það.
Honum finnst það vera a . . .
dauðhreinsað. Honum líður bara
vel hjá okkur. Ég veit það.
—• Hann hefur aldrei sagt eitt
einasta orð í þá átt við mig, að
hann kynni ekki við sig hjá Ken.
Var það raunverulega satt, að
honum hefði liðið illa hjá þeim?
Larissa fór alltaf snemma að
sofa, en gamli maðurinn var
vanur að sitja í stofunni langt
fram á kvöld. Þau Ted voru al-
drei ein. Ekki fyrr en gamli mað-
urinn fór að geispa, lét sem hann
væri þreyttur og staulaðist upp
stigann.
Samt vaknaði hann fyrir allar
aldir og þótt hann reyndi að láta
ekki heyra til sín, þá vakti hann
hana alltaf og hún lá og bylti sér,
þangað til tími var kominn til
að fara á fætur.
Hún hafði talað um þetta við
Ted og hann samsinnti henni,
enda voru þau í þörf fyrir her-
bergið.
Eða þá að þau voru neydd til
að kaupa stærra hús. Hvers
vegna gerðu þau það ekki? Það
var vegna peninganna. En þau
gátu byggt við?
— Mamma, hann verður að
koma aftur heim. Hann deyr, ef
hann á að vera hjá Madge og
öllum fíflunum, sem eru vinkon-
ur hennar. Honum líður svo vel
hjá okkur. Ef þú ekur hratt, þá
geturðu náð lestinni!
Náð lestinni? En sú vitleysa.
— Flýttu þér, mamma, lestin
stoppar svo víða. Við verðum á
undan til borgarinnar. Vertu nú
góð, mamma.. .
Augu Larissu voru full af tár-
um.
— En það er ómögulegt, elsk-
an mín. Við náum því aldrei.
— Ef þú vilt það ekki, sagði
Larissa og nú gat hún ekki leng-
ur haldið aftur af tárunum.
Það réði baggamuninn. Mar-
garet flýtti sér að ná bílnum út
af stæðinu og ók út á þjóðveg-
inn.
— Settu öryggisólina á þig,
sagði hún, án þess að líta af veg-
inum.
Hún vissi að hún ók of hratt,
en hún var þaulvön og vegurinn
var góður. Ef hún hefði heppn-
ina með sér, myndi hún ná lest-
inni í Avonshill. . . .
Það var auðvitað hreinasta
firra að taka gamla manninn á
heimilið aftur, en hún vissi að
hún átti ekki á öðru völ.
Framhald á bls. 50
37. tbi. VIKAN 47