Vikan - 10.09.1970, Blaðsíða 29

piuna á barnum um tvö „pils“! Salurínn
leit út rétt eins og gömul lilaða, hljóm-
sveitiu var á miðju gólfi, og lofthæð
var áreiðanlega ekki minni en 15—20
metrar. Slangur Var af fólki, greinilega
al' öllum þjóðernum, og sá sem einna
athyglisvérðastur var, var innfæddur
Hollendingur. Hann var íklæddur lieil-
mikilli hempu úr glansandi Kínasilki
eða einhverju álíka fínu, og í bandi
hafði liann stóran hund, sem hann
dansaði við. Kvikindinu var bersýni-
lega ekkert um allan þennan liávaða og
umstand, því hann snarsnerist i kring-
um meistara sinn og gelti. Öðru hvoru
sneri spámaðurinn sér að þeiiri sem
sálu við borð allt i kringum hann og
gretti sig herfilega.
Ekki er hægt að segja að útsýnið úr hótelgluggan-
um hafi verið hrífandi, en maður sá allavega turna
Rijksmuseuum.
Töluverður þefur af „brenndu haust-
laufi“ var þarna, en menn fóru mjög
laumulega með það — miðað við það
sem við áttum eftir að sjá síðar. Allt
í kringum okkur sal fóllc — og ef það
þurfti að færa sig eitthvað úr stað,
var einfaldlega lilaupið eftir horðunum.
Enginn virlist liafa neitt út á það að
setja og eftir nokkra snúninga héldum
við lieim.
Það er stórlcostleg skemmtun að
ganga um miðborg Amsterdam. Fólks-
mergðin er svo gífurleg, að alls staðar
annars staðar í lieiminum yrði maður
að engu innan um slíkan fjölda, en
ekki þar. Sennilega veldur þar mestu
vingjarnlegt viðmót fólksins og lilý-
leiki staðarins. Það er mikið um kyn-
hlendinga og fólk af öðrum litarhætti,
en hvergi verður maður var við að
þeim sé mismunað á einn eða annan
Skartgripaverzlun undir berum himni: Ódýrir og
skemmtilegir hlutir.
einhvers konar stúdentacentrum líka,
þetta lcvöld. Áður en lcngra er lialdið,
vil ég taka fram, að þetta var það sem
er kallað „bítlaklúbbur“, það er að
segja fólk var síðliært, skeggjað og
margl furðulega klætt. Þá sakar heldur
ekki að taka fram að staðurinn har
heitið LIDO. Þegar inn var komið voru
auglýsingar um alla veggi, og tjöld
hengd i bila — lil að klæða af hina
ýmsu ganga og rangala sem greinilega
voru i húsinu. Rétt fyrir innan and-
dyrið sat Ameríkani i stuttbuxum og
„T-shirt“ og lék á gítar fyrir nokkrar
stúlkur. Innan úr salnum barst niður
frá ]iopphljómsveit, sem reyndist vera
pólsk og kallast „Hard Road“.
Á staðnum fékkst ekki annað til
drykkjar en hjór, eða „pils“ eins og
innfæddir kalla það, og það var svo-
lítið undarleg tilfinning að fara og' biðja
ÞaS fór 1>Ó aldrei svo að maður kannaðist ekki við
eitthvað í Amsterdam: Bols . . .
hátt. Pör af sitt hvorum litarhætti eru
mjög algeng, og kínversk/indónesísk
víeitingahús eru á öðru hvíori horni.
Engum virðist liggja á, og sést það bezt
á unga fóllcinu.
Dam-torgið er aðalsamkomustaður
þess, og margir hreinlega búa þar, en
það torg er eitt af þremur sem mestan
svip setja á borgina, enda stærst. Hin
tvö eru Leidseplein og Rembrantsplein,
en í Rijksmuseum er töluvert safn af
verkum gamla meistarans Rembrandts,
m. a. hinir frægu Næturverðir. Eldri
kynslóðin í Hollandi er litt hrifin af
því uppátæki þeirrar yngri að leggja
svona undir sig Dam-torgið, því á þvi
miðju er heljarmikill stólpi úr hvítum
Framhald á bls. 40
Efst til hægri er skorsteinninn sem blasti við manni
í hvert skipti sem maður leit út um gluggann á
„Huize Sylvia“, sem er í mjög dæmigerðu húsi
fyrir arkítektúr gamla hluta Amsterdam.
37. tbi. VIKAN 29